Beste Beatrijs,
Sinds twee jaar heb ik een latrelatie met een lieve man van 61. Zelf ben ik 57. Hij is weduwnaar en werkt niet meer. Ik ben altijd min of meer alleenstaand geweest en druk met mijn eigen praktijk, ook ’s avonds. Maar sinds ik burn-out ben geweest, let ik erop dat ik niet meer dan 40 uur per week werk. Hij vindt het vanzelfsprekend om bij mij te komen van vrijdagavond tot maandagochtend, maar dat valt mij zwaar. Ik heb sinds een maand een dag in het weekend ‘vrij’ gevraagd om mijn eigen contacten te onderhouden en lekker te ontspannen met een boek. Dat lukt niet zo goed, als hij bij mij is. Dat ligt gedeeltelijk aan mij, omdat ik me schuldig voel als ik hem bij mij thuis aan zijn lot overlaat. Als ik hem meeneem naar mijn vriendinnen is hij nogal dominant aanwezig en mis ik het vertrouwde een-op-een contact.
Sinds mijn zogeheten vrije zondag zijn we alleen nog maar aan het kibbelen. De kern is dat hij zijn verlangens en behoeften met me wil delen en vindt dat ik hem afhoud. Ik houd van hem, maar ben ook gesteld op mijn privacy, mijn vriendschappen en mijn werkzaamheden. Ik vind het vreemd dat ik het niet kan combineren. Komt het doordat ik geen verbintenis aandurf?
Verschillende verlangens
Beste Verschillende verlangens,
In een prettige relatie gaan de dingen vanzelf.
Uw probleem heeft niets te maken met ‘geen verbintenis aandurven’. Het hele begrip bindingsangst is een beetje onzinnig. Ik geloof daar niet in. Ik geloof alleen in goede en verkeerde combinaties van mensen. En ik vrees dat u en uw vriend niet echt bij elkaar passen. In een prettige relatie gaan de dingen vanzelf. Dat wil zeggen: partners zitten niet met elkaar te kibbelen over te weinig aandacht of verschillende behoeftes en ze stellen geen eisen aan elkaar. Ze zijn gewoon tevreden met elkaar en hoe het gaat.
U bent gewend aan single zijn en u hebt tijd opslorpend werk. Uw vriend was vroeger gewend aan getrouwd zijn en heeft geen werk. U wil tijd voor uzelf, u bent gesteld op privacy en u wil uw eigen contacten onderhouden. Hij wil zo veel mogelijk dingen samen doen, als stel optreden in elkaars vriendenkring en hij voelt zich op afstand gezet, als u in uw eentje bezig bent. Het is niet zo raar dat dit tot botsingen leidt. Uw en zijn verlangens corresponderen niet met elkaar. Het is geen kwestie van dat de een of de ander iets fout doet. Het is lastig om hier uit te komen, want de verschillen gaan behoorlijk diep. U wil de relatie niet intiemer en allesomvattend maken, want dan zou u zichzelf verliezen. Hij wil het niet losser en vrijblijvender aanpakken, want dan is het voor hem geen echte relatie meer.
Een van u beiden zal de ander ter wille moeten zijn. In een vrijwillige omgang heeft degene die iets níet wil voorrang boven degene die iets wél wil. Bespreek dit met uw vriend. Als hij zich niet kan verzoenen met de grenzen die u wil aanhouden, heeft de relatie zijn beste tijd gehad.
Ik begrijp “Verschillende verlangens” goed. Ik heb een langdurige relatie met dezelfde “problemen”. Ik werk fulltime, mijn partner ook. Ik onderhoud contact met vriendinnen (en dan gaat hij niet mee!). Ik heb veel hobby’s en hij niet. Ik doe de dingen die goed voor mij zijn en dat betekent dat ik hem niet continue bezig kan houden als wij samen (een weekend) vrij zijn. Hij moet zichzelf dan zien te vermaken en dat vindt hij niet gezellig. Hij accepteert het, want anders zou de relatie niet meer werken.
Mee eens. 2 dingen schieten me te binnen, uit ”boer zkt vrouw: 1.een relatie moet voelen als ”thuis-komen”. 2. ”Je kunt je hart wel volgen, maar hoe realistisch ben je dan?”, m.a.w. wat is (ook) practisch haalbaar?