Beste Beatrijs,
Mijn zoon en (Roemeense) schoondochter hebben een baby van twee maanden oud. Ze wonen hier in Nederland. De baby ligt overdag naast een heel groot tv-scherm dat vrijwel altijd aanstaat, ook al is het soms zonder geluid. Ik vind dat voor mijzelf al vreselijk, want bij hen thuis kun je onmogelijk om de tv heen. Maar ik maak me helemaal grote zorgen om mijn kleinzoontje dat slecht slaapt en veel huilt. Ik weet van onderzoek, waaruit blijkt dat het stressniveau van baby’s omhoog gaat doordat de tv in hun directe nabijheid altijd aanstaat. Vooral mijn schoondochter lijkt niet zonder tv te kunnen.
Ik heb haar al eens verteld over het onderzoek naar huilbaby’s en de invloed van de tv, maar zij gelooft daar niet in. Met mijn zoon heb ik het er ook over gehad, maar hij lijkt vooral tussen twee vuren te zitten door mijn problematisering. Kan ik hem en haar tenminste vragen de tv uit te doen als ik daar ben? En wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat de schade voor mijn kleinzoon beperkt wordt? Misschien voorstellen om hem overdag voor slaapuurtjes in zijn eigen kamertje te leggen weg van het geluid en de lichtflitsen van de televisie? Of gaat dat al te ver?
Tv staat altijd aan
Beste Tv staat altijd aan,
Het is vreselijk voor een baby om de hele dag naast of onder een tv-scherm te liggen! Zoals het ook erg is om de hele dag blèrende muziek (radio) of ander lawaai te moeten aanhoren. Bij een tv gaat het niet alleen om geluidoverlast, maar ook om het geflikker of geflits van het beeldscherm zelf dat voor baby’s onprettig is. Probeer uw zoon en schoondochter er alsnog van te overtuigen dat dit niet alleen vervelend voor baby’s is, maar ook slecht voor hun onderscheidingsvermogen van verschillende soorten geluid, voor de stress, voor hun taalontwikkeling die ze in eerste instantie opdoen van het live gesproken woord. Probeer eventueel de mening van een kinderarts of huisarts hierover te krijgen. Spoor uw zoon en schoondochter aan om op het consultatiebureau te vragen wat de arts of verpleegkundige vindt van baby’s die naast een tv liggen. Als de moeder de tv eigenlijk alleen voor zichzelf aanzet (misschien heeft ze last van heimwee of eenzaamheid of mist ze haar familie?) zou ze toch tenminste de baby in zijn eigen bedje kunnen leggen – niet naast de tv.
In ieder geval kunt u voor uzelf altijd vragen om de tv uit te doen, als u bij het gezin op bezoek bent. Als bezoeker hebt u recht op een bezoek zonder de afleiding van een beeldscherm, waar ogen en oren altijd automatisch naar toe getrokken worden. Doe daarnaast uw best om uw zoon en schoondochter ervan te overtuigen dat baby’s en constante televisie een slechte combinatie zijn. Misschien voelt uw schoondochter zich depressief, als ze zo zwaar steunt op de televisie. Probeer eens met haar hierover te praten. Vraag haar wat ze nodig zou hebben om minder televisie aan te hebben staan en een ander soort leven te leiden.
Ik zou het met de zoon bespreken en zeker niet met de schoondochter. Het zal door de schoondochter snel worden opgevat als kritiek en daarmee de verhoudingen zeker niet ten goede komen. Dit neemt niet weg dat de zorgen van de grootmoeder volledig terecht zijn!
In veel landen is het normaal om de televisie de hele dag aan te hebben, als een soort behang. Ik denk dat de schoondochter niet te overtuigen zal zijn, als het bij haar thuis volkomen normaal is om dat te doen. Ze hoeft niet depressief te zijn, maar haar mentale gezondheid zal misschien wel een tik krijgen als ze dit moet aanpassen.
Als ik ’s ochtends door de straat fiets zie ik ook tientallen huishoudens met de tv aan. En je ziet er niemand zitten. Ik kwam ook wel eens op visite bij iemand die de tv niet uitzette. Steeds zie je dan inderdaad al die oogjes staren naar dat scherm. Naar de gesprekken wordt dan maar met een half oor geluisterd, als ze al opvangen wat je zegt. Ik zou het inderdaad ook maar vragen, en er op aandringen dat ze het bespreken met het consultatiebureau. Of zoek op het internet zelf artikelen waaruit blijkt dat het schadelijk is.
Ik denk dat het vooral een culturele kwestie is. In veel landen, waaronder Oost Europa, is het gewoonte om de televisie de hele dag aan te laten staan, vaak met het geluid uit. Niet alleen thuis, maar ook in de kroeg (vaak sport) en in restaurants, zelfs de sjiekere. Ik vroeg onlangs waarom. Voor hen is het sfeerverhogend, een afleiding voor de gasten. Vergelijk het met onze gewoonte om schilderijtjes op te hangen of een muziekje op te zetten. Een huiskamer zonder flakkerend scherm wordt als doods beleefd. De Nederlander die hier moeite mee heeft, en wil interveniëren, zal de kwestie cultuursensitief moeten benaderen.
Volgens mij getuigt het juist van goede manieren je niet met de opvoeding van andermans kinderen te bemoeien, ook als dat je kleinkinderen betreft. Inhoudelijk pedagogisch advies geven, zoals Beatrijs hier adviseert, is elitair en bevoogdend. Bovendien, waar is de grens: Gaat oma/opa ook bepalen dat de kinderen geen suiker mogen, of alleen naar Bach luisteren? Dit advies lijkt een recept voor op zijn best een verkoelende verstandhouding. Deze grootouder had volop kansen het bij eigen kind naar eigen keus in te richten, daar houdt de invloed op.
U heeft het al bij beiden aangekaart en het ging het ene oor in en het andere weer uit.
Het enig wat u kunt doen, is vragen of de tv uit mag als u op bezoek komt omdat het u stoort, en het niet meer in verband brengen met de baby. Die wordt vanzelf groter, gaat lopen en kan dan zelf al dan niet voor de tv blijven zitten/liggen.
Maak niet de fout u met alles te bemoeien wat de opvoeding aangaat, dat doen al veel teveel mensen.
Laat los, laat los, laat los.
Nou zeg, wat een gezwets over andere landen en culturen. Ik ken zat inheemse Nederlanders die dezelfde gewoonte hebben. Ik vind het zelf namelijk ook best vervelend en zeg er wel eens wat van. Dan krijg ik antwoorden met verwijzingen naar “geluidsbehang” en “gezellig”.
We kunnen het erover eens zijn dat het storend is, maar denk alstublieft eerst na alvorens te beginnen over wat de gewoontes zouden zijn “in veel landen”. Is niet bepaald “cultuursensitief” om wat je niet zint, maar aan een andere cultuur te wijten. Inheemse Nederlanders zijn net mensen en kunnen net zo horkerig zijn als wie dan ook.
De zorgen van de brievenschrijver zijn m.i. terecht.
Nog los van het beeldschermgebruik. Uit het verhaal maak ik niet op dat de ouders veel interesse hebben voor hun kind. Ze leggen hem de hele dag weg. Wordt hij getroost als hij huilt?
Baby’s zijn ontworpen om dicht tegen de moeder/ouders aan te liggen, voor hun welbevinden en hun (neurale)ontwikkeling. In een draagdoek heb je je handen vrij.
Misschien is het geluid van de TV uitlaten of heel zacht en de baby overdag bij zich houden een werkbaar compromis. Vaker gaan wandelen met de baby, in plaats van aan de buis gekluisterd zitten.
De oma zal nog eens met haar zoon kunnen praten en ook de onderzoeken laten lezen. Die zal eerder naar haar luisteren dan de schoondochter.
Positief benaderen en met schoondochter gaan babyzwemmen, babymassage et cetera. Ik had ook een huilbaby en het maakt je wanhopig. Steek de helpende hand uit!