Beste Beatrijs,
Ik ben al meer dan tien jaar gescheiden na een huwelijk van vijftien jaar. Ondanks de scheiding heb ik wel contact gehouden met mijn ex-man (via de kinderen) en met zijn broer en zuster, die ik als vrienden beschouwde. Tenminste tot voor kort, want onlangs werd mijn schoonmoeder tachtig en hoorde ik pas op het allerlaatste moment dat ex-en niet welkom waren. Ik was al die jaren altijd wel bij mijn schoonmoeder op verjaardagsbezoek geweest. Waarschijnlijk zit de nieuwe vriendin van mijn ex achter mijn uitsluiting, maar het feit dat niemand van mijn ex-schoonfamilie het voor me heeft opgenomen vond ik zo krenkend, dat ik het maar niet uit mijn hoofd kan zetten. Hoe is het mogelijk dat ze mij na 25 jaar zo laten vallen?
Afgedankte schoondochter
Beste Afgedankt,
Een scheiding bestaat uit twee bominslagen. De eerste keer valt de bom binnen het gezin, terwijl familie en vrienden uit alle macht proberen om zoveel mogelijk van het bestaande overeind te houden (‘Dat jullie zijn gescheiden hoeft onze goede verhouding niet aan te tasten’). Dit kan heel lang goed gaan, zo lang dat iedereen zichzelf gaat feliciteren met de soepele manier waarop de mens voorrang krijgt boven de formele relatie. Tot de tweede bom barst. Vroeg of laat krijgt een van de twee ex-echtgenoten een nieuwe geliefde, en dan is het afgelopen met de gezelligheid. Families houden niet van trio’s. Zelfs wanneer ze u als mens sympathieker vinden dan de nieuwe vlam van uw ex, zal hun solidariteit altijd het nieuwe stel gelden. U hoort tenslotte niet meer bij deze familie. Geen bloedband, geen huwelijksband. Voor de verschoppeling die meende dat de familiaal geïnspireerde genegenheid intussen vervangen was door een authentieke vriendschapsband is dit een gruwelijke ervaring. Het verlies van de schoonfamilie kan soms harder aankomen dan het mislukken van een huwelijk.
Helaas, het kan ook andersom gaan. Ik ben al 22 jaar (!) de 2e vrouw van mijn man. WIj zijn al die jaren buitengesloten van alle familiegebeurtenissen. Het is zelfs zo dat al die jaren mijn man niet welkom was. Dit is vooral door 2 van zijn broers veroorzaakt, maar ook zijn moeder werkte hier aan mee. Mijn man’s ex heeft al die jaren wel alle familiefeestjes bijgewoond. Daar moest ik maar mee leven, zei mijn man. Nu is mijn schoonmoeder overleden en kwam men er voor de goegemeente niet meer onderuit om mij en mijn man bij de begrafenis uit te nodigen. Er is overwogen mij niet op de kaart te zetten, maar dat is toch wel gedaan én als toegift werd de naam van de ex van mijn man op de kaart gezet. Ik vond dat de laatste belediging naar mijn kant toe die ik nog kon en wilde verdragen. Ik heb nog overwogen om met mijn man mee te gaan naar de begrafenis, maar zijn opnieuw mij in de kou laten staan door mij weer te laten vallen was voor mij genoeg. Ik heb de dominee die de dienst begeleidde op de hoogte gebracht waarom ik zou ontbreken en dat ik het heel erg vind om 22 jaar verstoten te zijn. Het heeft ons leven samen voor een groot gedeelte bepaald……..
Tja, ik heb ook meegemaakt dat de ouders van mijn ex zó boos en teleurgesteld waren over haar rol m.b.t. de scheiding dat zij mij maar bleven uitnodigen voor familiefeestjes. Daar heb ik toch voor bedankt, tenslotte moeten zij verder als familie. Jammer dat de ex van je man (gretig?) met haar ex-schoonfamilie bleef optrekken. Maar ook heel jammer dat je man kennelijk niet opgewassen is tegen zijn familie. Wijs besluit om niet naar de begrafenis te gaan. Van zo’n haatdragende familie kun je maar beter zoveel mogelijk afstand houden.
Mijn moeder onderhoudt al jaren contact met 2 exen van mijn broers en zussen. Ze is daar altijd open over geweest en als ik bij haar op bezoek ben, dan vertelt ze de goede nieuwtjes van hen als ze hen weer gesproken heeft aan de telefoon of bezoek heeft ontvangen en ik vind het prima om dat te horen. Mijn broers en zussen als exen hebben daar ook geen enkel probleem mee. Ik kan me goed voorstellen dat mocht ik één van hen toevallig tegenkomen, ik het gesprek begin met: “ik hoorde van mijn moeder dat je net een nieuwe baan, een nieuw huis, een nieuwe poes (of wat dan ook wat mijn moeder dan verteld heeft), wat leuk voor jou, hoe bevalt het? En dat er dan een vriendelijk gesprek ontstaat.
Toch vind ik het prettig, dat bij familiebijeenkomsten, zoals verjaardagen en jubilea, alleen het eigen gezin en de huidige partners worden uitgenodigd.