Aanzoek

Beatrijs Ritsema

– Jeetje Johan, wat heb je een sjieke tent uitgezocht. Hebben we soms iets te vieren? Heb je opslag gekregen?

– Nee, nog niet, maar dat zal niet lang meer duren, als ik de de chef mag geloven. In ieder geval heb ik alvast een voorschotje genomen. Kijk eens, dit is voor jou.

– Een cadeautje? En ik ben niet eens jarig. Wat lief van je, dat had je niet moeten doen.

– Maak het nou maar open.

– …Een ring? Ik dacht dat het oorbellen zouden zijn. Ik draag nooit ringen.

– Vind je hem niet mooi?

– Eh, jawel, prachtig, het lijkt wel…

– … Het is een groeidiamant!

– Een groeidiamant? Maar dat is toch ontzettend duur?

– Lieve Marga, beschouw deze ring als symbool van mijn eeuwige liefde.

– Gekkie, van je liefde was ik toch allang overtuigd.

– En nu we het toch over ons hebben, laat ik maar meteen ter zake komen: Marga, wil jij de mijne worden?

– Wat is dit, een huwelijksaanzoek?

– Laten we ons nu even aan het scenario houden. Ik zeg: 'Wil je met me trouwen?' Jij zegt:

– …

– Nou? Nou?

– Maar we wonen toch al samen?

– Daarom juist! Ik bedoel, het gaat ontzettend goed. Ik kan me niet voorstellen dat het nog mis zou kunnen gaan tussen ons. We zijn met vlag en wimpel door de proefperiode heengekomen. Het is tijd om onze relatie formeel te bezegelen.

– Proefperiode? Bedoel je dat je mij de afgelopen twee jaar op zicht had? Dat je me er op elk ogenblik uit had kunnen gooien? Maar zo zag ik het helemaal niet. Toen ik bij je introk, wist ik: dit is voor altijd.

– Ja, zo dacht ik er natuurlijk ook over. Ik bedoel, wat mij betreft hadden we ook twee jaar geleden kunnen trouwen. Maar dan loop je misschien wat hard van stapel, als je elkaar pas zes weken kent.

– Zes weken, twee jaar, wat maakt het uit. Het is altijd belachelijk.

– Je bent in het algemeen tegen het huwelijk?

– Ach, iedereen die dat wil, moet het vooral doen. Ik heb er alleen zelf geen zin in dat de overheid zich met mijn privéleven bemoeit. Dat je in het bijzijn van zo'n sukkel van een ambtenaar 'ja' moet zeggen om een stukje papier te bemachtigen dat verder geen gevolgen heeft voor het dagelijkse leven. We houden toch van elkaar? Wat wil je nog meer?

– Nou ja, ik dacht, als er kinderen komen, dan is het gewoon wel makkelijk om getrouwd te zijn. En als we nog eens een huis willen kopen. Wat heb je nog meer? Pensioenen en erfenissen. Dat is allemaal in een klap geregeld, als je trouwt.

– Kinderen kun je echten, dat is heel eenvoudig. Je gaat naar de burgerlijke stand en je vult een formulier in dat je het kind erkent.

– Maar ik wil helemaal niets erkennen. Dat is alsof je een misstap toegeeft. Ik wil dat onze kinderen vanzelfsprekend ook van mij zijn, zonder bureaukratisch gedoe.

– Wat geeft dat nou, zo'n kleine formaliteit. Al die ongelijkheden tussen getrouwden en samenwoners zijn tegenwoordig prima weggewerkt, hoor. Je kunt samenlevingscontracten opstellen voor pensioenoverdracht en voogdijschap in geval van overlijden. Er zijn geen belastingverschillen meer. De overheid treedt allang niet meer als zedenmeester op en terecht.

– Ja, dat weet ik wel en toch vind ik het een beetje raar om zoveel moeite te doen om allerlei afzonderlijke dingen formeel vast te leggen bij notarissen en overheidsinstanties, als het resultaat daarvan neerkomt op de rechten en plichten die in het huwelijk besloten liggen.

– Tja, je bent principieel of je bent het niet.

– Ik ben niet principieel tegen het huwelijk. Misschien ben ik er zelfs wel principieel voor. Het heeft wel iets om deel te nemen aan een maatschappelijke traditie. Het is als met geboorte en sterven. Die dingen passeren ook niet onopgemerkt. Uit vrije wil en uit volle borst buig ik voor de conventie. Marga, laat me je niet alleen fysiek omarmen maar ook conventioneel!

– Onze relatie heeft geen sanctionering van buiten nodig. Dat jij dat wel nodig vindt, beschouw ik als een gebrek aan vertrouwen in mij.

– Ober, de rekening graag.

– Vind je het erg als ik die ring omruil voor oorbellen? Ik vind het niet prettig als de mensen denken dat ik getrouwd ben.