Beste Beatrijs,
Vijf jaar geleden heeft de vrouw met wie ik 25 jaar samen was onze relatie beëindigd en is vertrokken. Wij hadden op dat moment een gezin met drie kinderen van middelbare-schoolleeftijd. Er volgde een periode van pijn, boosheid en verdriet voor mij en de kinderen. Na het vertrek van mijn vrouw kwamen alle zorgtaken op mij neer. Ineens was ik naast vader ook moeder, studieadviseur, kok, wasvrouw, schoonmaker. Het was een zware tijd die we gelukkig goed zijn doorgekomen. Inmiddels zijn alle kinderen het huis uit en studeren ze elders, maar in de wekenlange zomer- en wintervakanties zitten ze thuis (bij mij). Het contact met hun moeder houdt niet over en de zorg berust nog steeds geheel bij mij. Dit leidt tot spanningen tussen mij en de kinderen. Als ik tegen mijn ex zeg dat ik het zwaar vind om als enige voor de kinderen te moeten zorgen, is haar antwoord: ‘Je zou eens moeten weten hoe zwaar het voor mij is!’ Moet ik maar blij zijn met de aanwezigheid van de kinderen of is het terecht dat ik er genoeg van heb om tot in lengte van dagen als enige de ouderrol te moeten vervullen?
Overbelaste vader
Beste Overbelaste vader,
Ellendig natuurlijk, een relatie die op de klippen loopt na zoveel jaren! Zowel voor u en de kinderen als waarschijnlijk toch ook voor uw ex, in aanmerking genomen dat zij weinig contact heeft met de kinderen. U hebt te veel zorgtaken, een probleem dat u aan uw ex wijt: u doet alles, zij doet niks.
U hebt dat zorgtakenprobleem niet met uw ex, maar met uw kinderen.
Ik wil u uitnodigen om er anders tegenaan te kijken: u hebt dat zorgtakenprobleem niet met uw ex, maar met uw kinderen. Het is nu vijf jaar later. Uw kinderen studeren inmiddels elders en zijn het huis uit. Alleen in de vakanties zitten ze bij u. Waarom bent u dan de enige die het huishouden bestiert? Uw kinderen zijn volwassen en zorgen door het jaar heen voor zichzelf. Dat kunnen ze ook best tijdens de vakanties doen. Een kwestie van opporren en taken verdelen. Beschouw uzelf plus nageslacht niet meer als een gezinnetje van alleenstaande vader en drie onmondige kinderen, maar als een incidentele woongemeenschap van vier volwassenen die samen verantwoordelijkheid dragen voor boodschappen, koken, wassen, stofzuigen, schoonmaken enzovoort. Zoals bekend vallen kinderen onmiddellijk in de kinderrol terug, zodra ze hun ouderlijk huis betreden, maar daar hoeft u niet in mee te gaan. Houd een toespraakje, waarin u aankondigt dat het voortaan anders gaat, maak een rooster en deel iedereen in.
Huishoudelijke zorgtaken kunnen prima worden verdeeld tussen ouders en volwassen kinderen (dat had u in hun tienerjaren ook kunnen doen). Andere ouderlijke taken, zoals voor studieadviseur en klankbord spelen, emotionele steun bieden bij levenshobbels, horen bij uw rol als vader en zullen er altijd bij horen, zolang u leeft. Het is sneu voor uw ex, en voor uw kinderen trouwens ook, dat hun moeder kennelijk nauwelijks meer deelneemt aan het leven van uw kinderen, maar dat u die dichtbije rol nog wel vervult lijkt me iets om u over te verheugen.
Wij genieten enorm van onze kinderen (4, allemaal uitgevlogen voor werk en studie) als die bij ons zijn. Inderdaad schieten ze gelijk weer in de kinderrol maar daar kun je best in sturen en dan blijkt dat ze het totaal niet erg vinden om te koken/stofzuigen/boodschappen doen/was opvouwen etc. U heeft het als alleenstaande ouder goed gedaan dat ze nog graag terugkomen, daar mag u trots op zijn! De relatie met uw kinderen is vast wel zo goed, dat ze het geen probleem zullen vinden hun aandeel in het huishouden te vervullen; vele handen maken licht werk. Toespraakje, ach… Zo formeel hoeft het ook weer niet… Delegeer taken, geniet van uw kinderen en heb het er niet meer over met uw ex. Zij heeft bewust afstand genomen van haar gezin en draagt hier de consequenties van, terwijl u de vruchten plukt van uw zorgzame ouderschap. Chapeau!