Beste Beatrijs,
Ik heb een zus die alles zegt wat ze denkt. Toen ik jonger was probeerde ik deze eigenschap ook te ontwikkelen bij mezelf, omdat ik het wel stoer vond. Maar als ik een poging deed tot directheid, leverde me dat vaak pittige reacties op waardoor ik subiet in de stress schoot. Nu kies ik er meestal voor om moeilijke dingen niet meteen te zeggen. Zeker niet als er ook nog andere mensen bij zijn die er niks mee te maken hebben. Als het echt iets belangrijks is, breng ik het op een later moment als de irritatie gezakt is te berde. Tevens doe ik dat onder vier ogen. Dit voelt een stuk veiliger en rustiger. Laatst zei ik tegen mijn zus dat ik haar directheid niet altijd als prettig ervaar. Zij blijft erbij dat het beter is om alles meteen te zeggen. Ze noemde mijn manier de ‘roze olifant’ manier. Er is iets aan de hand, maar het wordt niet uitgesproken. Hoe kijkt u hier tegenaan?
Zeggen waar het op staat
Beste Zeggen waar het op staat,
In het algemeen is het zeker niet aanbevelenswaardig om voortdurend alles maar te zeggen wat er in je hoofd opkomt. Mensen denken zo veel: ‘wat heb jij een rare neus, lelijke jas is dat, zeg! je zou er beter uitzien met tien kilo eraf’ enzovoort. Iedereen mag denken wat hij/zij wil, maar daarom hoef je er nog geen gewoonte van te maken om andermans ego plat te walsen. Dit betekent niet dat directheid per definitie taboe is. Er zijn genoeg situaties denkbaar, waarin het juist wel gewenst is om meteen te reageren. Als iemand een racistische mop vertelt bijvoorbeeld, is het beter om meteen van afkeuring blijk te geven en niet omwille van de lieve vrede dit te laten passeren. En er zijn nog wel meer uitlatingen te bedenken die onmiddellijke afkeuring verdienen.
Wie aangevallen of anderszins onaangenaam bejegend wordt door een gespreksgenoot doet er ook goed aan om meteen te reageren. Lik op stuk geven is beter dan over zich heen te laten lopen. Verder hangt het sterk van de situatie af. Goede vrienden en broers of zussen kunnen zich veel meer directheid permitteren in de omgang dan vage kennissen of onbekenden. Als er iets moeilijks is wat besproken moet worden en waar ego’s gekrenkt dreigen te worden, dan is uw manier (wachten tot de irritatie gezakt is en op een rustig moment het onderwerp ter tafel brengen) veel effectiever dan exploderen in een gevoelsuitbarsting. Daar wordt de ander alleen maar boos van.
Ik vind het juist een bijzonder benijdenswaardige eigenschap dat Zeggen waar het op staat pas iets bespreekt nadat de ergernis gezakt is. Dat is volwassen en respectvol. In mijn kennissenkring is ook iemand die zegt waar het op staat en telkens als hij erbij is, moet ik op eieren lopen om geen sneer te krijgen. Ik vermijd hem dan liever ook, terwijl ik zelf ook niet bepaald op mijn mondje gevallen ben. Zeggen waar het op staat is geen eigenschap die je zou willen ambiëren.