Beste Beatrijs,
Op verjaardagen, vooral die van ouderen, hoor ik steeds vaker verhalen over operaties, ziektes, ziekenhuizen en dokters, soms met details die ik écht niet wil horen. Er lijkt op dit gebied weinig terughoudendheid meer te bestaan. Wat te doen? Indammen lijkt te getuigen van weinig medeleven. Weglopen van de borreltafel lijkt onbeleefd. Hoe denkt u hierover?
Te veel ziekteverhalen
Beste Te veel ziekteverhalen,
Ouderen die praten over hun ziektes en kwaaltjes is een even bekend als onvermijdelijk fenomeen. Dit is altijd zo geweest. Misschien komt het tegenwoordig nog meer voor dan vroeger, omdat ziektes niet meer gezien worden als beschamend, maar als iets waar je open over moet zijn. Ouderen hébben nu eenmaal in toenemende mate last van ziektes. Fysiek ongemak kleurt hun leven, dus praten ze erover.
Dat neemt niet weg dat het vervelend is als conversaties volledig gedomineerd worden door klaagverhalen over de kwalen van aanwezigen. Een mogelijke remedie hiertegen is om het onderwerp zowel ruimte te geven als in te perken. Met elkaar bevriende ouderen spreken wel eens af om bij sociale gelegenheden een omschreven tijdsperiode te reserveren voor ieders ziektes en kwaaltjes en als de keukenwekker gaat, het ergens anders over te hebben. Op die manier kan iedereen stoom afblazen en klagen over de neergang van het leven en kunnen er vervolgens andere, luchtiger onderwerpen aan de orde komen.
Ik denk dat het hetzelfde fenomeen is als bij jongeren die allemaal een baby hebben of krijgen. Er wordt op verjaardagen over niet anders gesproken dan over zwangerschappen en over baby’s en kinderen. Als je daar als ongehuwde/geen relatie hebbend tussen zit, is dat ook niet leuk. Wanneer je dat niet wilt, kun je dat aangeven. Vraag of we het nu eens kunnen hebben over iets anders dan over baby’s/kinderen… en in dit geval over ziektes. Ik heb toen ik jong was wel eens gezegd niet meer naar dit soort verjaardagen toe te komen vanwege dit fenomeen. Als je het bespreekbaar maakt, dan verandert het meestal wel. En… geef zelf een draai aan het gesprek!
Had een kinderloze mannelijke collega die in onze lunchkamer ook steeds moest horen hoe lang de bevalling duurde , hoeveel pijn ze geleden hadden , en ga maar door . Eindelijk zei hij wat . Liet een foto van zijn hond zien en zei : ” Zes puppies . Niks gehoord “.