Beste Beatrijs,
Op mijn 17de werd ik onbedoeld zwanger bij een one night stand. Ik had wel meer vriendjes en vergat hem ook snel. Ik weet zijn naam ook niet meer. Hij hoorde bij een vriendenclub van Indische Nederlanders. Ik ben bevallen in een tehuis en kreeg een dochter die ik moest afstaan. Ik had een moeilijke jeugd en in mijn leven zijn veel nare dingen gebeurd. Ik heb mijn biologische dochter ontmoet, zij is goed opgevangen, maar het klikte niet, zij was boos, en begreep niets van mijn verhaal en het afstand van haar moeten doen. Na een paar ontmoetingen sloot ze zich weer voor mij af. Nu zijn er weer twaalf jaar overheen gegaan en neemt ze weer contact op. Nog steeds begrijpt ze niet dat ik zijn naam niet weet. Nog steeds is ze gefrustreerd en roept ze mij ter verantwoording. En dringt aan op een zoektocht, waarbij ik haar moet helpen. Gaan zoeken kan ik niet. Ik ben een beetje klaar met haar verhaal, het is nu vijftig jaar geleden dat ze is geboren en we zijn nooit familie geworden. Er bestaat ook nog zo iets als vergeving. Ik ben heel benieuwd wat u hierover te zeggen hebt.
Dochter zoekt vader
Beste Dochter zoekt vader,
Uw dochter is bij haar geboorte afgestaan en in een ander gezin opgegroeid. Ze heeft geen goed contact met u, haar biologische moeder, en ze weet niet wie haar vader is. Voor kinderen die geadopteerd zijn kan het niet-weten wie de ouders zijn een levenslang pijnpunt betekenen. Het belang van de zoektocht van uw dochter moet u niet onderschatten. Niet voor niets komt zij er keer op keer op terug bij u. Ik denk dat u haar meer kunt helpen met haar zoektocht naar haar vader dan u tot nu toe hebt gedaan.
De meeste mensen weten best met wie ze naar bed zijn geweest, ook al is het 50 jaar geleden.
U zegt dat u zijn naam niet meer weet, maar hij hoorde bij een vriendenclub van Indische Nederlanders in uw jeugd. Daar moeten aanknopingspunten liggen. Als u niet meer weet hoe uw one night stand heette (ook niet als u heel erg uw best doet? de meeste mensen weten best met wie ze naar bed zijn geweest, ook al is het 50 jaar geleden), weet u misschien wel een paar andere namen van mensen uit het groepje met wie u destijds omging.
Op internet zijn websites met lijsten van voornamen in diverse etnische groepen. Er is er ook een met Indische jongensnamen. Als u door die lijst heen gaat, zullen sommige namen wellicht een belletje doen rinkelen. Maak een aantekening van de namen die u herkent en schrijf op wat u zich herinnert van die personen. Misschien zit uw seks-partner uit die tijd erbij, misschien alleen andere vrienden. U hoeft geen zoektocht te beginnen, dat kan uw dochter zelf. U hoeft alleen maar na te denken over mogelijke namen uit het verleden. Met dit lijstje kan uw dochter naar de plaats waar u bent opgegroeid gaan en de mensen ter plekke opzoeken. Of ze kan via internet proberen om contact te leggen. De mensen over wie het gaat zijn nu begin zeventig en ongetwijfeld voor het merendeel nog in leven. Er bestaat een redelijke kans dat uw dochter haar vader nog kan vinden.
Wat u ook kunt doen is een dna-test betalen voor uw dochter, waarmee ze familieleden aan vaderszijde kan opsporen. Misschien komt ze hem zo op het spoor. U zou uw dochter een grote dienst bewijzen door enige concrete inzet aan de dag te leggen. Alleen al het feit dat u de moeite voor haar wil doen om over namen na te denken en een dna-test te financieren zal een goede invloed op de biomoeder-dochter-relatie hebben.
Je hebt een kind gemaakt, neem je verantwoordelijkheid. Help de vader te zoeken, dat is je plicht als moeder, ongeacht de verhoudingen en de omstandigheden van verwekking/ter adoptie geven.
Nee, nee, nee, Beatrijs, zij hoeft helemaal niets te doen. Zij had al meteen bij de eerste keer dat het kind zo haar frustraties op haar bot vierde meteen de boel af moeten kappen. Zij heeft toendertijd de baby afgestaan en daarmee is de kous af. Als het kind wat meer wil weten, dan kan ze bij de adoptie instantie terecht. Ze kan haar eigen dna afgeven daar hoeft de moeder niet bij te zijn. Het vervelende is dat de schrijfster geen grenzen heeft gesteld voor dit kind. Wil ze contact behouden, dan moet je de consequenties slikken, maar zo niet dan hoef je helemaal niks te doen.
Het kind heeft haar benaderd, niet andersom. De verantwoordelijkheid ligt bij het kind.
Wat een onaangename post van deze mevrouw, erg egoistisch ook. Ze gaat volledig voorbij aan het feit dat de dochter er niet om gevraagd heeft om op de wereld gezet te worden. Voor geadopteerde mensen blijft het levenslang knagen als de ouder(s) niet bekend zijn, om dan te zeggen dat ze u maar moet vergeven en erover ophouden getuigt van een bijzonder zwak inlevingsvermogen.
Een meisje van zeventien is geen kind meer en weet heel goed wat de gevolgen van een samen doorgebrachte nacht kunnen zijn. Het is naar dat ze het kind heeft moeten afstaan maar het is nooit te laat om de dochter wat goede wil te tonen, Helemaal als de vader kennelijk geen enkele poging heeft ondernomen om moeder en dochter te vinden, want in de vriendengroep moet zeker wel bekend zijn geweest dat er indertijd een meisje in verwachting is geraakt.
Waar bemoeid iedereen zich toch weer mee. Wie is hier nou egoïstisch? Denkt u dat het voor het meisje van 17 makkelijk was zwanger te zijn en vervolgens het kind af te moeten geven? Bij het zwanger worden was ze uiteraard zelf bij, maar hoeveel sociale druk zat daar achter? 17 jaar, weet u nog? We weten het niet en dat moet vooral zo blijven. Deze vrouw mag daar zelf over beslissen. Ja, het kan heel erg zijn, je biologische ouders niet te kennen. Maar deze vrouw is tot niets verplicht.