Beste Beatrijs,
Wegens psychiatrische aandoeningen ben ik tien jaar geleden volledig afgekeurd voor werk. Sindsdien ben ik onbetaald blijven werken naar draagkracht. Er waren perioden dat ik maximaal enkele uren per week werkte, maar ook tijden dat ik wel twee of drie dagdelen haalde. Wanneer ik iets over een (soms nieuwe) werkkring vertel, vragen mensen me vaak: ‘Is dat betaald of weer vrijwilligerswerk?’ Juist ook mensen die onderhand wel kunnen weten hoe de vork in de steel zit, blijven dit soort vragen stellen. Ik wil ze niet afsnauwen: ‘Wat maakt (jou) dat nou uit?’ en ik wil ook niet liegen. Iedere keer weer voel ik de geringschatting in hun vraag doorklinken, alsof ik niet echt meetel. Wat is volgens u een goede manier om te reageren?
Naar de bekende weg vragen
Beste Naar de bekende weg vragen,
Het is inderdaad heel vervelend, als mensen steeds weer dezelfde domme vraag stellen. Het zou onderhand toch wel bekend moeten zijn in uw kennissenkring dat u afgekeurd bent voor de arbeidsmarkt. Reageer een beetje vermoeid met een wedervraag, bijvoorbeeld: ‘Wat denk je zelf?’ of ‘Je mag drie keer raden, doe eens een gok!’ en laat een stilte vallen. Dan antwoorden ze waarschijnlijk: ‘Eh… vrijwilligerswerk?’ Uw antwoord: ‘Goed geraden, knap van je!’
Het probleem is hier niet zozeer de herhaling van dezelfde vraag, maar het waardeoordeel dat eraan hangt. Als iedereen werkt naar vermogen en bijdraagt aan de maatschappij, zou het niet uit moeten maken of het vrijwilligerswerk if betaald werk is.