Beste Beatrijs,
Mijn man en ik zijn zestigers en ongewenst kinderloos. Dat wij geen kinderen hebben is ons grote verdriet. Wij werden betrokken bij neefjes, nichtjes. Wij werden gevraagd om op te passen, waren welkom op verjaardagen van de kinderen. Nu zijn we in de fase dat iedereen kleinkinderen heeft. Vrienden en familie zijn daar druk mee en hebben amper tijd voor ons. Het oppassen op de kleinkinderen vergt veel van ze. Dit zorgt ervoor dat de oma’s en opa’s weinig of geen tijd vrij maken voor ons. Wel bellen we met elkaar. In die gesprekken gaat het voor een groot deel over de vreugde die ze ervaren met hun kleinkinderen. Als ik de telefoon neerleg, voel ik me erg verdrietig, omdat ik zo’n gemis voel van kinderen en misschien nog wel meer van kleinkinderen. Ik worstel ermee of ik er iets van kan zeggen. Ik gun onze vrienden hun geluk en wil ook heus weten hoe het met de kleintjes gaat. Alleen is het moeilijk als het gesprek vrijwel alleen daarover gaat. Wat raadt U me aan?
Zonder kleinkinderen
Beste Zonder kleinkinderen,
Uw vrienden worden opgeslokt door hun kleinkinderen. Allemaal goed en wel, maar dat is geen reden om zich egoïstisch te gedragen. Want zo kunt u hun gedrag best betitelen. Niemand vindt het leuk om gegijzeld te worden in een gesprek, waarin de ene partij alleen maar over zijn of haar (klein)kinderen aan het leeglopen is. Ook mensen die zelf (klein)kinderen hebben vinden het niet leuk om alleen maar naar dit soort verhalen te luisteren. Mensen mogen best iets over hun kleinkinderen vertellen, maar na vijf minuten is het wel genoeg en dan moet er een ander onderwerp ter sprake komen. Al was het maar de vraag: ‘En hoe gaat het eigenlijk met jou?’
Als uw vrienden deze belangstelling niet kunnen opbrengen, raad ik u aan om u een beetje terug te trekken uit deze vriendschappen. U hoeft hen niet helemaal te laten vallen, maar het lijkt me goed als u zich wat meer op anderen gaat oriënteren. Zoek aansluiting bij een inhoudelijke club voor vrijetijdsbesteding: sport, wandelen, museumbezoek, leesclubje, vrijwilligerswerk, enfin iets waar uw interesse ligt en waar regelmatige activiteiten aan te pas komen. Daar zult u andere mensen leren kennen die over een uitgebreider gespreksrepertoire beschikken. Wellicht maakt u daar ook andere vrienden.
Wellicht kunt u overwegen om opa en oma te zijn voor kinderen die geen grootouders (meer) hebben? Mijn zoon van 8 heeft nog maar 1 oma over en gaat 1x in de week naar een ouder echtpaar toe die op hun beurt weer geen contact hebben met hun eigen kleinkinderen, maar het heel erg leuk vinden om mijn zoon te zien en dat is wederzijds. Beide kijken hier naar uit.
Wat gebeurt er als je zélf overgaat op een ander onderwerp? Praat een minuut of vijf over de (klein)kinderen en breng dan iets anders ter sprake… Als je erin meegaat kan de tegenpartij niet weten dat je het niet zo heel boeiend vindt.
Heeft u overwogen om ‘gewoon’ te laten weten aan de andere opa’s/oma’s hoe u zich onder voelt? Misschien hebben ze er echt geen idee van.