Geen zin in vriendschap

Beste Beatrijs,

Ik ben 75 jaar en vrouwelijk lid van een kerkelijke gemeente. Nu is er in die gemeente een vrouw van mijn leeftijd die op mij ‘valt’. Zij wil steeds een afspraak maken, maar eerlijk gezegd heb ik daar geen zin in. Ik ben door een lichte handicap beperkt in mijn bewegingsvrijheid en heb meer dan genoeg aan mijn man, kinderen, kleinkinderen en onze vrienden.

Ik heb al zo veel relaties en zij duidelijk niet. Maar ik wil ook graag een goed christen zijn. Hoe los ik dit op zonder al te kwetsend te zijn? Want het moge duidelijk zijn: ik heb geen zin meer in afspraken en/of telefoontjes.

Hoe kom ik eronder uit?

Beste Hoe kom ik,

Het is altijd moeilijk om mensen af te wijzen, die op iets volmaakt onschuldigs uit zijn als sociaal contact. U wilt deze dame niet voor het hoofd stoten, maar tegelijk wilt u geen afspraken maken waar u geen zin in hebt.

U vraagt zich ook af of u wel een goed christen bent, als u niet op haar avances ingaat. Wat dat laatste betreft kan ik u geruststellen. Vriendschap is iets anders dan naastenliefde. Een goed christen helpt de behoeftigen en biedt steun aan degenen die dat nodig hebben, maar u hoeft niet iedereen als vriendin aan te nemen, die zich als zodanig aanmeldt. Dat zou betekenen dat u geen zeggenschap meer hebt over uw sociale leven, en dat is niet de bedoeling van vriendschap. Vriendschap is een gelijkwaardige uitwisseling tussen mensen die in min of meer gelijke mate sympathie voor elkaar koesteren. Men raakt niet met iemand bevriend uit medelijden.

Deze dame heeft last van eenzaamheid, en dat is heel naar, maar ze kan niet verwachten dat het met één persoon meteen raak zal zijn. Ze zal verschillende pogingen met verschillende mensen moeten ondernemen, en onderwijl zullen zich mislukkingen voordoen, bijvoorbeeld met u. Vanaf nu gaat u haar op een beleefde en tegelijk vage manier afhouden. Met ‘vaag’ bedoel ik dat u niet botweg zegt: ‘Ik heb geen zin’, maar dat u excuses bij de hand houdt die op onmacht slaan. Wat in uw brief staat is overigens prima bruikbaar. Als ze u opbelt of aanspreekt om nu toch echt eens een afspraak te maken, dan zegt u: ‘Het spijt me, maar ik zit de komende tijd heel erg vol met verplichtingen binnen de familie.’ Of: ‘Het spijt me, maar ik ben heel moe de laatste tijd door mijn … (wat voor handicap u ook hebt)’, of: ‘Het spijt me, maar ik kan geen energie meer opbrengen voor dingen die buiten mijn dagelijkse routine vallen.’ Zolang u zich verontschuldigt voor uw weigering, is de waarheid best draaglijk zijn voor haar. Ze weet dan dat ze andere mensen moet proberen, en op een gegeven zal dat ook wel lukken.