Slachtoffers van schoonheid

Toon een plaatje van een blakende jonge vrouw in een gele bikini. Stel de retorische vraag of je lichaam klaar is voor het strand en geef meteen een suggestie hiervoor: een of ander smerig proteïnedrankje. Deze reclametruc die al wordt toegepast, sinds de allereerste autofabrikant een stoeipoes plaatste op de motorkap van het eerste showmodel, wordt nu verboden in de Londense metro. 378 klachten kwamen binnen en 71.000 mensen tekenden een petitie tegen billboardreclames die ideale lichaamsvormen laten zien. De nieuwe burgemeester Sadiq Khan nam het protest over en kondigde een verbod af. Schoonheid mag niet langer worden ingezet als verleidingsmiddel om (nutteloze) producten aan te schaffen.

Vroeger werden sigaretten aan de man gebracht met plaatjes van een languissante Miss Blanche die weemoedig in de verte staarde, tegenwoordig krijg je er afbeeldingen van verrotte kakementen of aangevreten longen bij, dus de verscherping van de regels past wel in de trend van overheidsgestuurd antihedonisme. Toch gaat het afschaffen van lingeriemodellen die hun lichaam in volle glorie op metrostations etaleren verder dan alleen het promoten van gezondheid. Ineens blijkt de glamourwereld van de advertenties schadelijk voor het geestelijk welbevinden van vrouwen en des te schadelijker voor jonge meisjes die de aanblik van een ideaal geproportioneerd vrouwenlichaam als vernederend ervaren.

Body shaming is de term die hierop losgelaten wordt. De op billboards afgebeelde vrouwen zijn intimiderend in hun niet-realistische schoonheid en de meisjes die ernaar kijken krijgen een rotgevoel over zichzelf, omdat zij er niet zo uitzien en weten dat zij nooit van hun leven aan die standaard zullen kunnen voldoen, ook niet als ze zich bekeren tot het aanbevolen proteïnedrankje. Op dezelfde manier schijnen vrouwen ook depressief te worden, als ze modebladen met anorectische modellen inkijken. De inmiddels tot persona non grata verklaarde gele-bikinivrouw was overigens niet anorectisch en beschikte over een weelderige boezem. Graatmagere Twiggy’s en perfecte zandloperfiguren, al dan niet gefotoshopt, deugen allebei niet, omdat gewone meisjes en vrouwen er beschaamd en onzeker van worden.

Zou er ooit iemand gedacht hebben dat de stoeipoezen hem als rijpe appels in de schoot zouden vallen, wanneer hij eenmaal een T-Ford koetsmodel had aangeschaft? Zou een huisvrouw in de jaren vijftig zich nietswaardig hebben gevoeld bij de aanblik van zo’n stralende, in Dior-jurk gehulde schoonheid die een pak wasmiddel omhoog houdt? Je moet wel heel onnozel van aard zijn om dat soort beelden als een dwingend voorschrift voor je eigen dagelijks leven op te vatten.

Wie depressief wordt van een mooie vrouw in een bikini is te zwak voor het bestaan.

Schoonheidsidealen zijn precies wat het zijn: idealen en per definitie schaars in de werkelijkheid. Je komt ze zelden tegen en als dat toch gebeurt, ligt iedereen in katzwijm van bewondering, want kijk toch eens: het ideaal is vleesgeworden! De bewondering of het geïmponeerd zijn kan ik begrijpen. Schoonheid oogst applaus. Maar psychische schade ondervinden van andermans (-vrouws) schoonheid is ridicuul. Wie zich op zo’n narcistische manier te gronde laat richten is te zwak voor het bestaan. Wie depressief wordt van een mooie vrouw in een bikini kan voortaan wel veilig in de Londense metro reizen, maar nooit naar strand of zwembad, want daar stikt het, in ieder geval vanuit het zelfhatende perspectief, van de oogverblindende meisjes en vrouwen in niets verhullende bikini’s.

Mooie of superslanke vrouwen krijgen van hun minderbedeelde vriendinnen wel eens ‘Ik haat je!’ te horen bij wijze van compliment, waarmee de zelfhaat in regelrechte agressie wordt omgezet. Even onaangenaam als de doorgaande complimentenstroom van hitsige mannen die het nodig vinden om vanzelfsprekendheden te benoemen. ‘Wat ben je mooi!’ zeggen is niet de geëigende manier om indruk te maken op een mooie vrouw.

Hoe minder woorden er worden vuilgemaakt aan (gebrek aan) uiterlijk schoon, hoe beter. Schoonheid is er om een buiging voor te maken of een knipoogje aan te geven en vervolgens gaat iedereen over tot de orde van de dag.