Beste Beatrijs,
Mijn vriend en ik gaan binnenkort een huis kopen. Hij verdient twee keer zo veel als ik. Momenteel wonen wij samen en ieder betaalt naar rato de huur. De overige vaste lasten betalen we fifty fifty. Voor het koophuis wil mijn vriend bij de notaris laten vastleggen dat hij zeventig procent van de hypotheek betaalt en ik dertig procent. Als wij uit elkaar zouden gaan, zou hij mij voor dertig procent kunnen uitkopen. Ik verdien immers niet genoeg om in het huis te kunnen blijven wonen. Daarnaast wil hij, wanneer het van trouwen komt, in ieder geval huwelijkse voorwaarden. Soms heb ik daarom het gevoel dat hij niet echt van mij houdt. Wat vindt u?
Mijn vriend, de rekenmeester
Beste Mijn vriend, de rekenmeester,
Uw vriend houdt zijn eigen belangen goed in de gaten. Hij is ijverig bezig om de gemeenschappelijke onderneming zodanig dicht te timmeren dat hij bij een eventueel uit elkaar gaan er niet bij hoeft in te schieten. Dat hij op huwelijkse voorwaarden wil trouwen is overigens geen teken van eigenbelang. Dat gaat om bij het huwelijk ingebrachte eerdere bezittingen (bijvoorbeeld een zeilboot of een vakantiehuis) en om erfenissen die bij een scheiding terugvloeien naar de oorspronkelijke eigenaar. Ook wordt bij huwelijkse voorwaarden een partner vrijgesteld van schulden die de ander eventueel oploopt.
Los van de huwelijkse voorwaarden doen getrouwde mensen normaal gesproken sam sam met de inkomsten. Partners dragen bij aan de gemeenschap naar vermogen en putten eruit naar behoefte, zoals in het communistisch ideaal. Als u in het kader van een huwelijk een gemeenschappelijke huishouding voert, zou het eigenaardig zijn om dat op fifty-fifty basis te doen. Naarmate er meer geld omgaat in uw huwelijk, zou dat betekenen dat uw hele salaris in het huishouden verdwijnt, terwijl uw veel verdienende man een aanzienlijk deel van zijn inkomen voor zichzelf kan houden. Streng vasthouden aan de 50-50 norm zou ook betekenen dat uw man zonder u op wintersport of naar Bali gaat, omdat u het zich niet kan permitteren.
Als uw vriend het zo wil aanpakken, zou ik nog maar eens serieus nadenken of u wel met zo iemand in zee wil. Ook zijn plan om u, nog voor het huwelijk is begonnen, bij een eventuele scheiding uit te sluiten van de helft van de waarde van het huis, toont een berekenend karakter. Normaal gesproken (ook bij huwelijkse voorwaarden) is het bezit dat opgebouwd wordt tijdens het huwelijk ook echt gemeenschappelijk: dat wil zeggen, bij een scheiding wordt het eerlijk door tweeën gedeeld. Dat de een meer verdient dan de ander tijdens een huwelijk doet er niet toe.
Dat uw vriend erg gepreoccupeerd lijkt met het veilig te stellen van zijn bezittingen, stelt hem in een enigszins dubieus daglicht. Mogelijk zult u zichzelf moeten verantwoorden tegenover hem als u een paar pantoffels hebt gekocht (van zíjn geld!) en zal hij protesteren als u een naar zijn smaak te dure kapper bezoekt. Spreek het gezamenlijke financiële beleid eerst nog eens goed samen door, voordat u naar de notaris gaat.
Huwelijkse voorwaarden stel je op in de hoop en verwachting er nooit een beroep op te hoeven doen. Maar als het toch nodig is, is het prettig dat je je eigen bezit veiligstelt, waaronder ook eventuele erfenissen, zodat deze niet bij de ‘koude kant’ terechtkomen. Het lijkt mij voor beide partijen verstandig om hier zakelijk in te zijn. Dat heeft niets te maken met gebrek aan romantiek.
Wat betreft het huis moet er onderscheid worden gemaakt tussen eigendom en inbreng. Als de ene partner meer inbrengt dan de ander, is het gebruikelijk om toch een eigendomsverhouding van 50/50 te hanteren. Dat is wel zo eerlijk: je gaat samen een verplichting aan en zou ook elk evenveel zeggenschap moeten hebben. Maar niet alleen dat: een andere eigendomsverhouding kan bovendien heel onvoordelig uitpakken voor de partner die in het huis achterblijft. Als de eigendomsverhouding schever is dan 60/40, kan degene die na de scheiding in het huis achterblijft en zijn partner uitkoopt overdrachtsbelasting verschuldigd zijn. Niet slim dus.
Je kunt wel voorstellen om bij de notaris vast te leggen wie welk deel heeft ingebracht, zodat toch enigszins recht wordt gedaan aan de verschillende inbreng.
Ik zou adviseren om je goed voor te laten lichten door een notaris of financieel planner.
Wijzelf (met eveneens ongelijke inkomsten) hebben het juist precies andersom geregeld dan de vraagsteller: de woonlasten betalen wij 50-50 en de overige kosten (zoals boodschappen) naar rato. Dat voorkomt scheve verhoudingen met het huis en zorgt ervoor dat je allebei vermogen kunt opbouwen.
Wij hebben het zo geregeld: de afspraak is dat ieder evenveel uren in het huishouden investeert (in betaald werk of in huishoudelijke- of zorgtaken), hoeveel je daarmee verdient doet niet ter zake. Loon gaan in één pot waarvan alle gezamenlijke kosten worden betaald (hypotheek, boodschappen, verzekeringen, uit eten, vakantie, kinderopvang etc) en beide krijgen daaruit ruimschoots en gelijk zakgeld dat je kan gebruiken zoals je wil zonder bemoeienis van de ander. Zo heeft ieder evenveel kans om eigen vermogen op te bouwen (als je dat wil), kun je met je geld doen wat je zelf wil en ben je financieel solidair met elkaar, ook als de een even zonder baan zit bijvoorbeeld. In voor en tegenspoed zeg maar:) Ik kan dit systeem van harte aanraden!
Huwelijkse voorwaarden lijken me verder niet meer niet meer dan normaal, wij zijn in koude uitsluiting getrouwd. Als het misgaat wil je geen gedoe over geld.
je vriend kan beter het huis alleen kopen. u zegt al dt bij een eventuele scheiding toch niet daar kunt blijven wonen. aangezien hij meer geld heeft kan hij het huis kopen en de woonlasten betalen en dan gaat de rest van uw loon en zijn loon in de gezamenlijke pot voor stroom gas water en overige woonlasten plus het eten. de inbreng in de pot en het meubilair word bij scheiding 50/50 verdeeld. waarschijnlijk is uw inbreng in de pot meer dan zijn inbreng omdat hij het huis betaald maar dat moet u dan maar zien als verkapte huur.
Als u gaat trouwen en huwelijkse voorwaarden op gaat stellen, zorg dan dat u uw eigen advocaat heeft die zorgt dat uw belangen goed beschermd zijn. Zoals Jasperien al zei: je maakt ze in de hoop dat je ze niet nodig hebt, maar als je gaat scheiden is het wel prettig dat dit soort zaken geregeld zijn en op papier staan. Hope for the best, plan for the worst…
Leuk al die reacties met hun eigen voorbeelden maar daar gaat het niet om. En Beatrijs is vaak modern maar nu even niet.
Allereerst, u gaat trouwen dus mag zelf ook wel wat vertrouwen geven in uw relatie. Wat heeft geld met liefde te maken? Uw man wil het regelen zoals het is, u wil geld van hem hebben als het tot een scheiding komt. Dus eigenlijk bent u degene die vreest dat het fout gaat en is op zijn geld uit.
U was voor u uw vriend leerde kennen niet in staat het huis te kopen. Met uw beiden kan het wel maar uw vriend betaalt het meest. U kunt dus wonen in een huis ‘boven uw stand’ en dat is fijn voor u.
Ik begrijp niet waarom u recht zou hebben op het geld van uw aanstaande man als u gaat scheiden. U kan wel op hem uitgekeken zijn over vijf jaar of vertrekken met een andere man. Dan is het nog vreemder om u geld mee te geven. Maar ook als hij van u af wilt heeft is dat het geval.
U kunt beter goed regelen dat u bij overlijden van uw man verzorgd achterblijft in het huis dan nu hameren op zijn geld.
U vergeet trouwens dat huizen ook in waarde kunnen dalen. 30% van een schuld is minder dan 50%.
Als er kinderen in het spel komen is er weer een andere situatie. Maar ook dan wordt u geacht op termijn eigen benen te kunnen staan en betaalt uw ex voor de kosten van levensonderhoud van uw kinderen.