Beste Beatrijs,
Vandaag bezocht ik (vrouw) een kapster die me door X, een vriendin van mij, was aangeraden. Zoals dat gaat praat je dan wat over je dagelijkse leven en ik vertelde dat ik over een paar maanden ga trouwen. ‘Met een man of met een vrouw?’ vroeg de kapster, wat ik een prima vraag vond, goed dat ze niets zomaar aanneemt. Op mijn antwoord ‘Met een vrouw’ zei zij: ‘Ja, nee, ik dacht: omdat je hier bent via X [die inderdaad ook doorgaans voor vrouwen kiest], en omdat je zo’n kort kapsel hebt…’ Ik heb niets gezegd, maar die verklaringen van haar stoorden me enorm.
In dezelfde sfeer ligt het volgende. Wanneer mensen erachter komen dat ik met een vrouw samenwoon, komt vaak de opmerking: ‘O, dus je bent lesbisch?’ (Storend omdat ik dat ervaar als een simplificatie die niet ter zake doet; ik zeg echter voor het gemak maar ja). Waarop mijn gesprekspartner meteen vragen op me begint af te vuren hoe mijn ouders daarop reageerden, hoe oud ik was toen ik erachter kwam, hoe we het dan met kinderen willen gaan doen enzovoort. Vermoedelijk vanuit de gedachte: ‘Een lesbienne in het wild! Snel zoveel mogelijk informatie verzamelen!’ Ik vind deze situaties, die zich vrij regelmatig voordoen, vervelend en ook wel beledigend. Tegelijk bedoelt de vraagsteller het natuurlijk niet kwaad en kies ik er dus maar voor om gewoon te antwoorden. Maar liever zou ik een snedig antwoord paraat hebben.
Geen kermisattractie
Beste Geen kermisattractie,
Ongelooflijk vervelend inderdaad. Niet alleen dat voorbeeld van de kapster, maar ook dat mensen (onbekenden) met volle kracht inzoomen op wat een detail van uw persoonlijk leven zou moeten zijn. Het is heel moeilijk om de grofheid van rond stampende olifanten luchtig te pareren. Met een snedige oneliner wordt iemand ook op z’n nummer gezet, dus het effect daarvan is hetzelfde als de vraagsteller rechtstreeks confronteren met zijn/haar lompheid.
Ik wil je niet vervelen met mijn saaie seksuele historie, laten we het over die van jou hebben. Hoe oud was jij, toen je seksueel ontwaakte?
Bij opdringerige, intieme vragen hebt u de keus tussen vluchten of vechten. Voorbeelden van vluchtantwoorden zijn:
– ‘Dat is een lang verhaal, ik moet ervan door, tot kijk maar weer’ (concreet ervandoor gaan dus).
– ‘Dat is zo lang geleden, dat weet ik allemaal niet meer’ (ook al bent u 21 jaar, uw subtekst valt niet mis te verstaan: rot op!)
– (voor de kindervraag:) ‘Dat weet ik nog niet hoor, komt tijd, komt raad.’
U kunt ook iets meer van u afbijten:
– (op quasi niet-begrijpende toon:) ‘Waarom wil je dat weten?’
– (de beuk erin:) ‘Ik wil je niet vervelen met mijn saaie seksuele historie, laten we het over die van jou hebben. Hoe oud was jij, toen je seksueel ontwaakte?’
– (of gewoon keihard:) ‘Ik heb geen zin om hierover te praten.’
Het blijft lastig, want eigenlijk bij geen van bovengenoemde reacties loopt daarna de conversatie prettig en soepel door. Anderzijds moeten degenen die u het vuur aan de schenen leggen toch echt merken dat hun opdringerigheid niet op prijs gesteld wordt. U hoeft domweg niet aan Jan en alleman tekst en uitleg te geven over uw privé leven.
Wat ik meestal doe als iemand naar iets vraagt waar ik niet op wil antwoorden is zeggen: wat bijzonder vriendelijk dat je zo in mij geïnteresseerd bent, en dan een ander onderwerp aansnijden.
In beginsel zou ik niets over het onderwerp zeggen, dus ook niet of het een lang verhaal is, of ik het me wel of niet herinner of wat dies meer zij.
De goede verstaander snapt het wel, de minder goede herhaal je het gewoon nog een keer en als ze het echt niet begrijpen: dat vind ik niet zo’n geschikt onderwerp.
Ik, als lesbische vrouw, krijg nooit zulke vragen. Mijn geaardheid is voor mij zo vanzelfsprekend, dat ik nooit omslachtig, aarzelend of geheimzinnig doe over mijn huwelijk met een vrouw. Ik denk dat mijn houding ertoe bijdraagt dat het niet in mensen opkomt om te reageren zoals op de vraagstelster. Ik geef er simpelweg geen ruimte voor. Je zou trouwens ook denken dat de meeste mensen weleens eerder een ‘anders geaarde’ hebben ontmoet, anders moeten ze wel onder een steen leven.
Wel krijg ik af en toe een nieuwsgierige vraag over onze zoon (bekende of onbekende donor, wie heeft hem gedragen?) maar dat vind ik geen enkel probleem. Ik geef dan gewoon antwoord, waarom zou ik daar geheimzinnig over doen? Ik wil mijn zoon ook niet het idee geven dat dat een onderwerp is waarover stiekem gedaan moet worden.
Ik hoop voor de vraagstelster dat ze een manier vindt om hiermee om te gaan. Mijn advies: doe er zelf normaal over en houd het luchtig. Of zoek een andere sociale kring :)
Succes!