Beste Beatrijs,
Vorig jaar ben ik gediagnosticeerd met een levensbedreigende aandoening. Genezing is niet mogelijk, het enige wat me rest is proberen te aanvaarden wat mij is overkomen en daar vrede mee zien te krijgen. Dat lukt me redelijk, niet in de laatste plaats door mijn geloof in God en mijzelf gedragen weten. Ik heb ontdekt dat veel van mijn (evangelische) medechristenen allergisch zijn voor ziekte. Ze wijzen mij er steeds op dat ‘wij christenen niet ziek hoeven te zijn’. Volgens hen is ziekte een straf voor bepaalde zonden of voor wrok. Ze willen steeds samen met me bidden om genezing, ook al zeg ik dat ik daar geen behoefte aan heb en dat ik in de tijd die me nog rest zoveel mogelijk uit het leven wil halen. Zij zien dat als een capitulatie voor mijn ziekte en als een teken dat ik niet genezen wil worden. Gewoon bij me zijn en troost bieden is uitgesloten, want dan zouden zij zich ook bij de ziekte neerleggen. Dat ziekte iedereen kan overkomen en bij het leven hoort geloven zij niet. Eenzaamheid ligt op de loer. Bijna zou ik zwichten om me mee te laten slepen naar gebedsgenezers.
Bidden als medicijn
Beste Bidden als medicijn,
Verbreek alle contacten met de mensen die dit soort onzin uitkramen. Weiger ze nog langer de toegang tot uw huis. U bent ongeneeslijk ziek en het is heel belangrijk dat u een streep haalt door alle contacten die het leven voor u zwaarder maken dan het toch al is. Ga alleen nog maar om met mensen die u adequaat kunnen bijstaan en die uw lijden een beetje kunnen verlichten. Alle anderen: weg ermee! Vade retro, satanas!
Vade retro, satanas!
Kennelijk zit u in een obscure, evangelische gemeente, waarvan de leden ziekte beschouwen als eigen schuld en als iets wat door stevig bidden kan worden verholpen. Waarschijnlijk weigeren zij ook hun kinderen te laten vaccineren onder het motto ‘De Here geeft, de Here neemt.’ Het is nog niet te laat om dit sekteachtige gezelschap te verlaten. Ik raad u aan om onmiddellijk uw lidmaatschap op te zeggen en u aan te sluiten bij een kerkgenootschap dat deel uitmaakt van de PKN. Onder die paraplu bevinden zich tal van christelijke varianten die tot de hoofdstroom behoren. Daar zult u genoeg vrijwilligers aantreffen die naastenliefde en ziekenbezoek hoog in het vaandel voeren en op wie u een beroep kunt doen voor praktische en geestelijke steun. Van de christenen die in PKN-verband opereren zal niemand zo dwaas zijn om de schuld van uw ziekte in uw eigen schoenen te schuiven.
Ga niet in discussie met uw oude club, maar verdwijn stilletjes. Uw eerste prioriteit op dit moment is om een veilige omgeving voor uzelf te creëren, waarin niemand u op het matje roept met kletskoek waar u niet van gediend bent.
Ik ben het eens met de reactie van Beatrijs. Mensen mogen niet opdringerig worden met ongevraagde gebeden – hoe goed de intenties ook kunnen zijn – daarbij komt dat u zelf het beste aanvoelt of u nog wel een beroep wilt doen op Gods hulp met betrekking tot uw ziektebeeld. Echter zou het jammer zijn om het kind met het badwater weg te gooien. Er zijn er genoeg bonafide en erkende Evangelisch gemeenten die niets anders doen dan in de praktijk brengen wat Jezus heeft gezegd wat zijn volgelingen mogen doen in zijn naam. Dat is ook bidden voor de zieken al dan niet met de intentie tot genezing (want dat beslist God) maar dan toch zeker voor troost en rust. Handoplegging is ook christelijk en heeft niets sektarisch, Jezus deed niet anders. Er zijn fijne PKN gemeenten maar net zoveel die zo intellectueel en humanistisch zijn geworden (er staan soms zelfs ongelovige dominees op de kansel! :(). Dat Jezus niet meer is geworden dan een relikwie waar een beetje omheen wordt gemompeld. Heel jammer want daarmee gaat de kracht en de verwondering van het Evangelie toch echt verloren. En die wonderen voltrekken zich nog steeds, gezien en ongezien.
Dag, Beatrijs,
Ik ben het helemaal met je eens, dat de schrijfster, die ongeneeslijk ziek is, uit haar kerk moet stappen. Ik heb een vriendin verloren aan borstkanker, zij is ruim 10 jaar ziek geweest.
Zij was gelovig en behoorde tot de PKN, samen met haar man en zoon. Ik heb haar vele malen bezocht, naar goed voorbeeld van mijn Katholieke moeder. Ik merkte geregeld, dat mensen uit haar gemeente veel voor haar deden, haar hielpen en bezochten. Er was vooral sprake van aanvaarding, ze wou mij zelfs weleens in bescherming nemen, door dingen te zeggen als: “Ik word geen 60, hoor, houd daar rekening mee.”
Ik zou niet weten, wat zij fout kan hebben gedaan in haar leven, zij was een zeer lief mens. Ik geloof ook niet in dat idee, dat je als straf een ziekte krijgt.
Op 51-jarige leeftijd is zij gestorven, nu vier en een half jaar geleden. Op haar sterfbed zei ze tegen haar man: “Het leven gaat door, straks moet jij een nieuwe vrouw zoeken.”
Als dat geen lief, goed mens is! (En hij heeft naar haar geluisterd, hoor)