Beste Beatrijs,
Ik (vrouw, eind twintig) heb sinds drie jaar een relatie. Mijn vriend heeft een zeer hechte vriendengroep uit zijn tienertijd. Ieder weekend gaan zij samen uit. Sinds een tijdje zoeken ook de vriendinnen van de heren elkaar apart op. Als de vriendengroep een weekendje weggaat, dan plannen de vriendinnen van de heren samen ook een stedentripje. Ik heb zelf genoeg vriend(inn)en en ik heb geen behoefte aan extra sociale verplichtingen. De vrouwen in deze groep spreken me bovendien niet erg aan. Inmiddels komen de dames bijna iedere week bij elkaar. Als ik eens met mijn vriend meega, bijvoorbeeld naar een feestje van een vriend, krijg ik vaak te horen van de dames dat ze het zo jammer vinden dat ik er zo weinig bij ben. Ik wil ze niet tegen me in het harnas jagen, maar ik hoef ze niet zo vaak te zien.
Hoe kom ik hier onderuit?
Beste Hoe kom ik hier onderuit,
Wanneer een nieuwe relatie gevestigd raakt, leert men ook elkaars vrienden kennen. Met sommigen ontwikkelt zich ook een vriendschap, met anderen wil het niet boteren. Dat wordt op den duur vanzelf duidelijk. Het is in ieder geval geen wet van Meden en Perzen dat de vrienden van een geliefde ook je eigen vrienden worden, laat staan de vriendinnen van die vrienden. U hoeft niet mee te doen met een vriendinnengroep die gratis bij uw geliefde zit inbegrepen en die u niet zelf heb uitgekozen. Het is nogal vanzelfsprekend dat u uw eigen vriendenkring voorrang geeft boven de partners van de vrienden van uw vriend. Dat staat incidentele gezelligheid met deze parallelgroep absoluut niet in de weg.
Zeg gewoon eerlijk hoe u erover denkt. Wanneer iemand licht verwijtend opmerkt dat u zich afzijdig houdt van het groepsgebeuren, zegt u: ‘Sorry, ik vind het heel gezellig om jullie af en toe tegen te komen, maar ik heb zelf een aantal vrienden die ik al heel lang ken, met wie ik ook wil afspreken. Zo veel vrije tijd heb ik nou ook weer niet.’ Dat zullen ze heus wel begrijpen en zo niet, pech voor hen.
Als ze het niet begrijpen is het niet alleen pech voor hun, ook voor jou en voor je vriend. Of je moet wel heel zen zijn. De kans is groot dat zeggen hoe je er over denkt negatieve weerslag heeft op de onderlinge verhoudingen. We zouden het zelf ook niet leuk vinden dat onze goede bedoelingen, te weten iemand opnemen in onze groep om samen leuke dingen te doen, zou worden afgewezen. Slechts een enkeling zal dit meteen rationeel kunnen bekijken. Ik heb ooit de vriendschap van een groep ouders van vriendjes van mijn kinderen in de schoot geworpen gekregen. Plotseling had ik er 25 verjaardagen per jaar bij om over de rest maar te zwijgen. Het verstikte me. Dit was nooit mijn bedoeling geweest. Ik heb er weken over nagedacht hoe ik dit moest gaan brengen. Ik wilde absoluut niet breken, ik wilde gewoon minderen. Na het gesprek dacht ik eerst dat het goed was geweest. Maar al snel merkte ik dat men me ging ontwijken op het schoolplein, er waren helemaal geen uitnodigingen meer. Dat was pech voor vooral mijn kinderen, want ook die werden buitengesloten. Blijkbaar had het behoorlijk pijn gedaan. Nu, jaren na dato, is groeten nog steeds moeilijk voor sommigen.