Kinderen moeten niet doormidden worden gehakt

In Denemarken is het ‘gelijkwaardig ouderschap’ alweer geschrapt uit de echtscheidingswet. Deze bepaling was bedoeld om het recht van kinderen te waarborgen op de aanwezigheid en zorg van beide ouders na een scheiding, maar ontaardde in een toename van gerechtelijke procedures die exen tegen elkaar aanspanden, omdat ze het niet eens konden worden over invulling van de wet. Meer vechtscheidingen dus.

In Nederland is het nog niet zo ver. Wel hebben twee Utrechtse scheidingsdeskundigen, Ed Spruijt en Inge van der Valk, in opdracht van het Ministerie van Justitie een onderzoek gedaan naar de effecten van verplicht gelijkwaardig ouderschap (sinds 2009 maakt dat onderdeel uit van het op te stellen ouderschapsconvenant) en hun resultaten wijzen in dezelfde richting: het aantal vechtscheidingen is sindsdien met 15 procent toegenomen, bij kinderen werd meer agressief gedrag en meer gevoelens van depressie aangetroffen. Zowel de exen als hun kinderen ervaren meer problemen dan in de situatie vóór 2009, toen de mogelijkheid nog bestond om ouderlijke ongelijkwaardigheid te erkennen en de macht níet op fifty-fifty basis toe te wijzen.

Het middel dat de wetgever in het leven heeft geroepen om onrechtvaardigheid te beëindigen blijkt erger dan de kwaal. Het doet denken aan het oordeel van Salomon die verordonneerde dat de baby waar twee vrouwen aanspraak op maakten in tweeën gehakt moest worden. De zogenaamde moeder leek dat een prima oplossing, maar de echte moeder stond liever haar kind af aan een bedriegster dan het te laten doden, waarop de wijze Salomon het kind herenigde met de echte moeder en de andere het nakijken had. De huidige wet hakt zonder aanzien des persoons kinderen in tweeën vanwege een onbuigzaam ideaal over hoe ouders en kinderen zouden moeten omgaan met elkaar. Hier aan ten grondslag ligt de minstens even onbuigzame ideologie van de gelijkgeschakelde seksen.

Gelijkwaardig ouderschap geeft bij een scheiding alleen maar meer bloeddorst.

Kort samengevat: man en vrouw zijn gelijk voor de wet, vaders zijn even belangrijk als moeders, binnen het gezin moeten ouders werk- en zorgtaken gelijkelijk verdelen, dus na de scheiding kunnen vaders evenveel aanspraak laten gelden als moeders. Er zullen genoeg gezinnen zijn die zich netjes houden aan deze ideologie, compleet met harmonieuze echtscheiding en braaf tussen twee huishoudens pendelende kinderen. Voor die scheidingsgevallen is wettelijk verplicht gelijkwaardig ouderschap niet nodig, want het gebeurt vanzelf al. In allerlei andere gezinnen, waar het er om wat voor reden dan ook ongelijkwaardig aan toe gaat in de relationele sfeer en met de kinderbemoeienis, is deze verplichting disfunctioneel en geeft bij een scheiding alleen maar meer bloeddorst.

Het tragische lot van de dwaze vaders (mannen die door hun ex-vrouwen gedwarsboomd worden in het contact met hun kinderen) wordt sinds het verplichte ouderschapsconvenant zo’n beetje buiten de deur gehouden, al lukt het kwaadwillende vrouwen nog steeds om papa uit het leven van kinderen te bannen. Anderzijds hebben mannen wel degelijk meer macht dan vroeger en krijgen ze vaker gelijk in voogdijzaken. In Amerika klaagde een zekere Bode Miller, professioneel skiër in Californië, zijn ex Sara McKenna aan wegens ontvoering van een foetus. Die twee hadden gedurende drie maanden een relatie gehad, waarbij McKenna onbedoeld zwanger was geworden. Miller distantieerde zich van de zwangerschap, al snel werd de relatie verbroken en McKenna verhuisde voor studiedoeleinden naar New York. De rechter verwierp de ontvoeringsklacht (een zwangere vrouw had het recht haar eigen woonplaats te kiezen), maar kende Miller, die intussen met een andere vrouw was getrouwd, wel voogdij toe, zodat het kind tot zijn 18de zal moeten forensen tussen New York en Californië. Dat krijg je met gelijke aanspraak.

Het gevolg van al het getouwtrek en de rechtszaken is dat kinderen de lasten moeten dragen. Zij moeten met weekendtassen heen en weer om de afzonderlijke levens van hun gescheiden ouders kracht en luister bij te zetten. Alsof kinderen geïnteresseerd zijn in een 50-50 taakverdeling! Het maakt hen echt niet uit wie er broodtrommeltjes vult of hun nagels knipt. Wat ze willen is veiligheid, continuïteit en onbeperkte toegang tot beide ouders. Na een scheiding (die toch al alles op z’n kop zet) kan voor kinderen de rest van de status quo maar beter zo veel mogelijk intact blijven. Thuis bij mama. Of bij papa, als die toevallig de zaak bestierde.