Beste Beatrijs,
Mijn zoontje (vier jaar) zit in de kleuterklas en ging onlangs voor het eerst spelen bij een klasgenootje. Van tevoren vroeg ik de moeder of zij de kinderen niet alleen buiten wilde laten spelen, omdat ik mijn kind daar te jong voor vind. De moeder verzekerde mij dat zij erbij zou blijven. Toen ik mijn zoontje ophaalde, vertelde de moeder dat alles goed was gegaan, maar naderhand hoorde ik van hem dat de kinderen wel zelf buiten hadden gespeeld. Er waren nog vervelende jongens gekomen en een hond had hen achterna gezeten, waarna ze in paniek naar huis waren gerend.
Ik heb een heel naar gevoel overgehouden aan deze speelafspraak, omdat de moeder niet gedaan heeft wat ik vroeg en niet vertelde wat er was gebeurd. De kinderen willen graag vaker met elkaar afspreken, maar ik wil het alleen nog bij ons thuis. Met de moeder heb ik niet meer over het voorval gesproken. Het vriendje hamert erop dat mijn zoon ook bij hem komt spelen (en niet alleen hij bij ons). Hoe pak ik dit aan zonder de vriendschap van de jongens in de weg te staan?
Een angstig avontuur
Beste Een angstig avontuur,
Vierjarigen zijn te jong om zonder toezicht op straat rond te scharrelen. Over de leeftijd waarop dit wel kan verschillen de meningen (de ene ouder vindt zeven jaar, de ander tien en weer een andere twaalf), maar vier jaar vinden de meeste ouders echt te jong. Die moeder heeft dus gefaald in toezicht – als het tenminste zo is gegaan.
Praat wél met de moeder over het voorval! Zeg haar dat u aarzelingen hebt om uw zoontje een volgende keer bij haar thuis te laten spelen, omdat … en dan vertelt u het verhaal dat u van uw zoontje hebt gehoord. Voer het gesprek rustig en feitelijk zonder dat u er een beschuldigende toon in legt. Houd rekening met de mogelijkheid (zonder die met zoveel woorden te noemen) dat de moeder ontkent en zegt dat het verhaal niet klopt. Het is best mogelijk dat uw zoontje en zijn vriendje een fantasiespel in de tuin hebben gespeeld, waar ze zo in op gingen dat ze in hun eigen verhaal zijn gaan geloven. Voor kleuters ligt de grens tussen werkelijkheid en fantasie niet altijd even scherp en dat is helemaal niet erg.
Wanneer u met de moeder in alle openheid spreekt, zult u wel kunnen achterhalen wat er werkelijk is gebeurd. In dit soort situaties werkt eerlijkheid beter dan eromheen draaien of telkens weer smoesjes verzinnen dat uw kind daar niet meer mag spelen. Als de moeder toegeeft dat ze de kinderen op eigen gelegenheid de buurt heeft laten ingaan, kunt u haar vervolgens (nog steeds rustig) meedelen dat u dat niet prettig vindt en alsnog een garantie van haar vragen dat het niet meer voor zal komen.
Zwierven de kinderen door de hele buurt of speelden ze voor het huis, waar de moeder een oogje op ze kon houden? Woont dat vriendje in een rustige (gezins) buurt, zijn er snelwegen vlakbij? Dat soort dingen spelen allemaal mee. De moeder is wellicht van het type dat niet zo bovenop haar kinderen zit en daar valt heel wat voor te zeggen. Het betekent ook zeker niet dat ze achteloos is. Als je buiten speelt kom je weleens vervelende dingen tegen maar daar leer je mee omgaan. Mijn leeftijdgenoten en ik lieten ons als kleuters in ieder geval niet afschrikken door incidenteel opduikende vervelende jongens of een blaffende hond. En onze ouders ook niet. En raad eens? We kwamen onze kindertijd door zonder grote ongelukken en we genoten van lekker buiten ravotten zonder een vader of moeder die waakte over iedere stap die we zetten.
Het gaat niet om het feit of de kinderen rondzwierven of voor het huis speelden waar de moeder wel of niet een oogje in het zeil kan houden. Het gaat erom dat de moeder van de 4-jarige expliciet heeft gevraagd of de andere moeder de kinderen niet alleen buiten wilde laten spelen. En als dat toch gebeurt, geeft dat een vertrouwensbreuk.
Ik heb het ook 2 x meegemaakt dat mijn dochter van 6 bij het spelen bij het vriendinnetje meer mocht (bv alleen in de speeltuin spelen, waarvoor ze ook nog een stuk moesten lopen en de straat moesten oversteken) dan wat ik toesta.
Ik spreek dan (rustig) de moeder aan dat ik dat niet goed vind, en dan vraag ik om dat niet meer te doen als mijn dochter komt spelen. Mijn ervaringen zijn daar positief mee. Vaak zijn het ouders die ook nog oudere kinderen hebben, en die zijn dan wat losser met hun jongste.
Ook heeft mijn dochter nu “instructies” wat ze wel en niet mag, bij een ander. Ze zegt nu zelf tegen een moeder dat ze niet op straat mag spelen van mama of alleen in een speeltuin mag spelen. Ook dit gaat heel goed.
Helemaal eens met Beatrijs dat je vooral goed moet blijven communiceren met de moeder, en ook met je kind! Gaat het de volgende keer weer fout, dan kan het natuurlijk niet zonder consequenties blijven. Mijn kind zou dan niet meer bij dat vriendje mogen spelen. Dan komt het vriendje maar alleen bij ons. En ook dat is dan prima uit te leggen…..
Ik ben het eens met lekkerbuiten. Het hangt helemaal af van de omgeving. Ik ben bezorgder over het verkeer dan om andere dingen.
Mijn zoontje van 4 speelt ook buiten op de stoep in een vinexwijk met zijn zusje van 7 en andere vriendjes van diverse leeftijden. Met de fiets, step traptractor of bolderkar om een rijtje huizen, stoepkrijten en naar een minispeeltuintje om de hok waarvoor ze niet hoeven over te steken. Ik kom zo nu en dan even kijken. Als ik daar de hele tijd buiten bij moet staan spelen ze veel minder want trek ik niet een hele middag. Terwijl dat juist is wat de kinderen willen.
Het is dus kiezen of delen, of kinderen binnen houden en soms ‘uitlaten’ of beetje bij beetje leren/durven loslaten. Ik vind buiten spelen belangrijk, krijgen ze zelfvertrouwen van, leren allerlei nieuwe vriendjes uit de wijk kennen die ze anders niet zouden tegenkomen en is goed voor de conditie en motoriek.
Maar goed, daar ging het dus niet om. Natuurlijk is buiten spelen goed voor de ontwikkeling enz. enz. maar als de ene moeder zo nonchalant omspringt met een verzoek van de andere moeder geeft dat het gevoel niet serieus genomen te worden, en dat mag besproken worden. Als een oppas zoiets doen zou dat toch ook niet acceptabel zijn? Deze moeder had dezelfde rol.