Beste Beatrijs,
Toen mijn oudste dochter was geboren, kregen wij van vrienden en familie van mijn schoonouders felicitaties met geld of cadeautjes over de post. Mede door alle kraamvisites en kaarten die we kregen was het overweldigend. Mijn schoonmoeder vroeg na enige tijd of we de mensen die een cadeau of geld hadden gestuurd gingen bedanken. Dit was niet in mij opgekomen en we hebben het ook niet gedaan. Dit is ons niet in dank afgenomen en dat hebben we geweten. Bij ons tweede en derde kind heb ik om ruzie te voorkomen alle mensen die iets opstuurden een kaartje terug gestuurd. Toch voelt het niet echt en blijft het knagen. Is het terecht dat mijn schoonmoeder dit heeft afgedwongen?
Gedwongen bedankjes
Beste Gedwongen bedankjes,
De grondregel luidt dat mensen horen te bedanken voor cadeautjes die ze krijgen. Als een ontvanger niet reageert op een toegezonden cadeautje, is het net alsof dat cadeau in een zwart gat is verdwenen. De gever weet niet of het cadeau is aangekomen, hij weet niet of het wel in goede aarde is gevallen – het is heel vervelend om niets terug te horen. Op een actie hoort een reactie te komen. Negeren betekent dat de actie niet op prijs wordt gesteld. Ter vergelijking: iemand groet een vage kennis op straat en de ander kijkt dwars door hem heen (groet niet terug, ook geen hoofdknikje). Het uitblijven van een reactie wordt als beledigend ervaren.
Het is verbazend dat mensen de moeite hebben genomen om voor uw tweede kind nog een keer cadeaus of geld te sturen, nadat ze geen reactie hadden ontvangen op hun cadeautje voor uw eerste kind. Een cadeautjesgever interpreteert het uitblijven van een bedankje als desinteresse van de ontvanger in de gever. Ophouden met cadeautjes sturen ligt dan voor de hand.
Het geven van en bedanken voor cadeautjes is niets anders dan een rituele bevestiging over en weer dat er sprake is van een levende relatie tussen twee partijen. Nu is het voorstelbaar dat vrienden en familie van uw schoonouders u koud laten en dat u ook geen prijs stelt op hun cadeautjes (al ligt dat voor uw man wellicht genuanceerder). Soms kunnen cadeautjes iets opdringerigs hebben, waar je moe van wordt in plaats van blij. In dat geval is niet reageren op presentjes een geëigende methode om ongewenste personen uit uw leven weg te houden.
Herkenbaar!! Mijn schoonmoeder dringt aan op bedanken van -voor haar bekenden, voor ons onbekenden in het buitenland- die ons via haar kleinigheidjes en kaarten toezenden. Volgens ons is dit een formaliteit wat krampachtig in stand wordt gehouden. Ik reageer niet op haar aandringen en leg ook niet meer uit, zeg gewoon ‘nee’. Vraag me af of dit een beleefdheidsvorm is van weleer..
Het is geen beleefdheidsvorm van weleer, het is meer dat mensen tegenwoordig niet meer weten “hoe het heurt.”
Voor kaarten oid hoef je uiteraard niet te bedanken. Maar een cadeau, klein of groot, ja daar hoor je voor te bedanken. Tenzij je geen prijs stelt op dat cadeau en die persoon. Dan doe je het niet, en hoop je dat ze de hint begrijpen.
Het is toch ook wel logisch dat de schoonmoeder daarnaar vraagt? Als de mensen die de moeite hebben genomen een kraamcadeau te sturen hierop geen reactie krijgen, zullen zij haar aanspreken om te vragen of de zoon het cadeau wel ontvangen heeft. Moeders worden niet graag geconfronteerd met de slechte manieren van hun kinderen. Mijn moeder heeft mij er van jongs af aan op gedrild dat een cadeau altijd een schriftelijk bedankje verdient. Ik zou het, als ik de briefschrijfster was, beschouwen als een iets verlaat leermoment in etiquette.
Mijn moeder heeft ook onze nicht die een kindje had gekregen een doos kleine kadootjes gestuurd (ze woont in Engeland dus weinig contact en je hopt natuurlijk ook niet even langs). Ook van haar hebben we geen enkele reactie onvangen, mijn moeder snapt dit niet en heeft ook aan de andere tante (niet de moeder van de nicht, die is helaas overleden) gevraagd of ze het hebben ontvangen. Het heeft hier duidelijk voor verwarring en teleurstelling gezorgd en mij een nogal negatieve kijk op de nicht in kwestie gegeven. Ze had echt geen bezoek, of dank betuiging verwacht, maar misschien een belletje of zelfs maar een mailtje zou toch wel kunnen? Zover ik weet is er ook geen aanleiding voor en zijn de relaties binnen de familie verder prima.
In onze tijden van welvaart (vergeleken met wanneer deze tradities ontstonden) vind ik het ongewenst om nog cadeau’s te ontvangen van vage familie, kennissen en bekenden van familie.
Een lief kaartje of kattebelletje is meer dan genoeg. We hoeven dit niet meer in materialistische zaken uit te drukken.
Ik denk dat de motivatie minder is, als je de personen die cadeautjes sturen niet echt kent.
Automatisch een bedankje sturen, zit er voor vele mensen tegenwoordig niet in.
Ik heb hier mij ook al over verbaasd. Sommige komen er niet op. Zelf laat ik altijd wat weten. Maar niet iedereen is sociaal omdat aan te voelen.
Tegwnroodig selecteer ik het maar wie ik de moeite waard vindt voor iets extras.
Waarvan je energie terug krijgt. De rest wordt steeds meer bijzaak.