Beste Beatrijs,
Op een mooie zomeravond gingen de buren barbecueën. We wonen in rijtjeshuizen met een tuin, dus je hoort alles van elkaar. Ik erger me al jaren aan het lawaai van de buren, maar goed, wij houden ons altijd maar gedeisd, want burenruzie is heel vervelend. Ze hadden ook bezoekers, hele luidruchtige mensen. Om 22.30 uur waren ze er nog. Vooral een vrouw had een keiharde, vette, ordinaire lach. Ik ging nog even de potplanten in de tuin water geven en opeens hoorde ik mezelf die vette lach nadoen. Die vrouw werd razend. Ik zei nog netjes gedag en maakte dat ik weg kwam. Vervolgens gingen ze nog uren door met schreeuwen en lachen. Mijn man vond dat ik te ver was gegaan, ik had beleefd moeten vragen of het wat zachter kon. Zelf durft-ie dat niet.
Sindsdien negeren de buren ons en wij doen dat ook. Maar is het nou zo gek dat je opeens uit je slof schiet na jarenlange irritaties? En is dit zo erg? Moet ik mijn excuses aanbieden?
Herrie met de buren
Beste Herrie met de buren,
Een klassieke fout is om jarenlang irritaties te verdragen en dan ineens te exploderen. De buren wéten helemaal niet dat u al jarenlang irritaties verdraagt! Zij zijn zich niet bewust van de overlast die ze geven, als u daar nooit iets van hebt laten merken. Ze kunnen toch geen gedachten lezen?
Er is geen effectievere methode om iemand tot razernij te brengen dan hem of haar op een papegaaiachtige manier na te doen. De stemming van iemand die wordt nagebauwd gaat binnen een fractie van een seconde van vrolijk, niets-aan-de-hand naar helse woede. Het zal niet makkelijk voor u zijn om de gang naar Canossa te maken, maar als u de situatie wil repareren, zult u de eerste stap moeten zetten. Ga naar de buren toe met een bloemetje, maak excuus voor uw lachimitatie, zeg dat het u ontglipte en dat u dat niet had moeten doen. Vervolgens kunt u uw faux pas toelichten door erop te wijzen dat u last had van het lawaai in de tuin en vriendelijk vragen of het ’s avonds wat stiller kan.
Ik zit hardop lachend deze brief te lezen! Wat ontzettend grappig, het lijkt wel cabaret. Maar wat zult u zich akelig voelen. Veel succes toegewenst met het goedmaken. Als u het doet op de manier van Beatrijs, zal het vast wel lukken.
Ik ben opgevoed met stil zijn voor de buren, geen (harde) muziek als de ramen/deuren open staan en op gedempte toon praten als je in de tuin zit. Maar lang niet iedereen denkt er zo over na. Wat ik geleerd heb sinds ik het huis uit ben is dat klagen over geluidsoverlast voor de beklaagde net zo irritant is als de overlast voor de klager.
Zij lopen na het geklaag namelijk ook op hun tenen zodat ze de buren niet nogmaals irriteren.
Ik haal tegenwoordig gewoon nog een keer adem en denk er aan hoe zeer de buren het naar hun zin hebben met hun geklets of muziek. Klinkt misschien vreemd maar ik heb liever gelukkige buren met hun lawaai dan ongelukkige die te veel hun best doen om mij te plezieren.
@ Marieke Willems: Waarom zou je voor jezelf en de buren verschillende standaarden hanteren? Het mag toch best van twee kanten komen? Een redelijke buur verlangt helemaal niet dat je bijna letterlijk op je tenen loopt. En van een klein beetje rekening houden met een ander heeft nog nooit iemand een depressie opgelopen.