Beste Beatrijs,
Weer of geen weer, bij vrijwel alle supermarkten staan daklozen hun krant te verkopen. Zij groeten voorbijgangers vriendelijk. Ik zie iedereen doorlopen. Sommigen maken een praatje, maar ik zie zelden iemand de krant kopen. Ik doe het ook niet. Ik heb genoeg leesvoer. Soms geef ik een euro, maar ik heb er altijd een rotgevoel bij. Is er geen betere oplossing dan deze mensen daar neer te zetten met een krant die niemand wil? Ben ik de enige die het akelig en beschamend vindt dat zij er staan? Het is toch een vorm van bedelen? Waarom geen vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld schoffelen of ouderen helpen met klusjes?
Een oplossing voor daklozen
Beste Een oplossing voor daklozen,
Daklozenkrantjes verkopen is inderdaad een verkapte vorm van bedelen. Het is een geaccepteerde manier om toch iets van inkomen te genereren. Net iets minder beschamend dan je hand ophouden op straat, maar veel maakt het niet uit. Bedenk wel dat daklozen zelf gekozen hebben voor het verkopen van krantjes om iets om handen te hebben en zich verdienstelijk te maken. Sinds kort worden in sommige gemeentes mensen die in de bijstand zitten gedwongen om vrijwilligerswerk te doen op straffe van korting op hun uitkering. Het is ingewikkeld om dit te organiseren en er kleven nadelen aan, omdat nuttig werk als ouderenhulp of schoffelen in het park ook gedaan wordt door echte vrijwilligers of door mensen met een taakstraf. Het lijkt weinig zinvol deze concurrentieslag om ongeschoold werk nog verder te intensiveren door daklozen aan de mix toe te voegen.
Het valt niet te ontkennen dat er daklozen bestaan – het is niet goed ze te willen wegmoffelen.
Nog even iets over uw gemoedstoestand: de aanblik van bedelaars/ daklozen roept bij u schaamte en afkeer op. Medelijden is een tweesnijdend zwaard. U wekt een beetje de indruk dat u zich beter zou voelen, wanneer zich geen daklozen in uw gezichtsveld zouden bevinden. Het zou voor ú een oplossing zijn, wanneer de daklozen te werk gesteld zouden worden met klusjes (of die nu wel of niet zinvol zijn vanuit maatschappelijk standpunt). Uw gevoel voor moraliteit wordt medegekleurd door uw gevoel voor esthetiek. Moraliteit à la, maar met esthetiek moet u uitkijken. De consequentie van te veel belang hechten aan esthetiek is het Potemkindorp, waar alle ongerechtigheden netjes zijn weggewerkt achter bordkartonnen facades, zodat bezoekers zich nergens aan hoeven te storen. Ongeveer zoals geestelijk gehandicapten vroeger ver weg in de bossen werden opgeborgen. In een echte maatschappij ligt rotzooi en is er van alles mis. Overheid en burgers moeten hun best doen om tegen ellende in het geweer te komen, maar sommige ellende is niet uit te bannen, en het minste wat je dan als individuele burger kunt doen is geen aanstoot nemen aan de zichtbaarheid ervan. Het valt niet te ontkennen dat er daklozen bestaan – het is niet goed ze te willen wegmoffelen.
Laat u zich niet van slag brengen door de aanblik van daklozen. U hoeft zich niet te schamen, want het is uw verantwoordelijkheid niet. Koop het krantje, als u hiervoor in de stemming bent. Een aardig gebaar kan nooit kwaad. En als u er geen zin in hebt, houdt u het bij een vriendelijke groet.
Een vriend van mij gaf laatst zijn statiegeldflessen aan zo’n persoon. Hoefde hij zelf die flesjes niet in te leveren en die daklozenkrantverkoper kon het geld incasseren.
volgens mij is het grootste probleem van deze briefschrijver dat hij(zij) met zijn eigen onwelwillendheid om te geven geconfronteerd wordt. en zijn angst voor de dakloze. want: voor hetzelfde geld had je er zelf gestaan. niemand vindt het leuk om dakloos te zijn en doet dat vrijwillig. ook de dakloze niet. waarom gaat de briefschrijver niet eens zijn eigen angsten te lijf en koopt hij die krant? of maak eens een praatje met de dakloze! ikzelf koop altijd de krant en wat erin staat is vaak nog best interessant. o.a. de levensverhalen van de daklozen zelf. vaak triest maar ook kleurrijk. en wat lijd je ermee eens een euro te geven? niemand komt aan de bedelstaf door te geven.
het kopen van zo’n krant is een makkelijke manier om eens iets goeds voor een ander te doen. en de dakloze heeft geen strijkstok. dat spreekt mij heel erg aan. je helpt iemand direct.
In mijn stad zijn er busjes vol Bulgaarse en Roemeense Roma, ze worden her en der ‘gedropped’ met zo’n krantje, die zijn door hen in hele oplages opgekocht, vervolgens kopen ze in eigen land een huis van het totaal opgehaalde bedrag.
Ik geef geen geld en heb daar geen ongemakkelijk gevoel bij. Ik denk ook dat het gevoel van de schrijver het grootste euvel is.
Uit de tijd dat ik nog in ’s Hertogenbosch woonde herinner ik mij 2 dingen:
Koop de daklozenkrant en neem hem ook werkelijk af
zie linkje:
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/sociaal/50205-de-dakloze-straatverkoper-en-de-daklozenkrant.html
En als tweede:
Een organisatie die met en voor daklozen werkt zal NOOIT het advies geven
om geld aan een dakloze te geven. Veel daklozen hebben een verslaving.
Beter is om te zorgen dat ze naar de nachtopvang kunnen. Dus een beter
advies is: Steun de plaatselijke opvang of nog beter meld u aan als
vrijwilliger. Deze organisaties kunnen altijd vrijwilligers gebruiken.
Laagdrempelig: Ga een keer koken voor daklozen bijvoorbeeld bij de
Verwondering in Nijmegen. http://www.de-verwondering.nl/
Vaak zijn dit idd geen daklozen maar Roma die naderhand in een grote Mercedes weer opgehaald worden.
Gewoon de politie bellen want bedelen mag niet!
Zo ik wel eens begrepen heb van een vriendin die bij het leger des heils werkt, is dat daklozen de straatkrant helemaal niet meer mogen verkopen om dat ze werken “inkomen” genereren en geen vaste woon of verblijfplaats hebben en dus geen belasting kunnen afdragen dit zou dus zwart moeten en dat mag niet.
De mensen die wel de straat krant verkopen zijn vaak mensen met een minimum uitkering die zo wat extra inkomen genereren (vaak verslaafde)
Een knappe Hongaarse vrouw trekt over haar mooie kleren wat oude aan en zet een pruik op.
Hoge hakken uit en oude sloffen aan. Met een kwast wat onduidelijks op haar gezicht en zo stapt ze in een Mercedes (Hongaars nummerbord) Een paar meter voor het kerkplein stapt ze uit en gaat met een zielig gezicht, en met versleten handschoenen aan staan bedelen op het plein. Potverdorie, ik werd vreselijk kwaad: Ik had namelijk vanuit mijn raam de verkleedpartij gezien en reed nota bene op mijn fiets achter de Mercedes. Ik moest snel langs haar de kerk in, om een uitvaart te zingen. Na de dienst was de ‘zielenpoot’ verdwenen.
wat een wantrouwen jegens de daklozen. alsof het allemaal verslaafden zijn, verklede zigeuners of mensen met een uitkering. ik geef (d.w.z. ik koop de krant( van daklozen die op mij sympathiek en netjes overkomen en zich niet opdringen. als je een praatje maakt met zo iemand, merk je ook wel of iemand oprecht is. en als de dakloze een biertje koopt van mijn geld: prima. ik zou ook wel een biertje lusten als ik dakloos was. daarbij moet je niet willen bepalen wat iemand doet met het geld dat jij vrijwillig geeft. de reactie van jeanine van rooij gaat trouwens over bedelaars, niet over krantverkopers. die worden gecontroleerd en dragen een pasje en jasje van de daklozenkrant.
Ik koop ook af en toe de krant, lang niet altijd. Soms vraag ik of ze iets willen hebben uit de winkel, vaak krijg je dan de reactie vlees of kaas beleg en een pak vruchtensap (geen bier dus). Ik voel me niet schuldig als ik niks geef, knik dan vriendelijk. Het is aan een ieder persoonlijk hoe verantwoordelijk je je voelt voor het leed van een ander. De brievenschrijver ziet wat ze wil zien (niemand geeft ooit iets). Er zijn zeker mensen die misbruik maken, maar ook genoeg die dat niet doen.