Beste Beatrijs,
Ik ben uitgenodigd door mijn collega voor haar bruiloft. Ik beschouw haar niet als een echte vriendin – zij is gewoon een prettige collega met wie ik wel eens samen pauze houd op het werk. Buiten het werk hebben we nooit contact. Ik heb haar aanstaande nog nooit gezien, ze zijn pas kort samen, maar vanuit haar cultuur moet er snel getrouwd worden. Daarna gaat zij verhuizen naar de andere kant van het land en zal ik haar waarschijnlijk niet meer zien. De bruiloft is ook aan de andere kant van het land en duurt twee dagen. Er komen ongeveer 800 gasten. Ze heeft mij gezegd dat ik ‘echt moet komen’ en ook meerdere keren om bevestiging gevraagd. Mijn vriend is niet uitgenodigd, en ook al was dat wel het geval, heeft hij nog geen zin om mee te gaan, omdat hij haar niet kent.
Door al deze redenen (zo goed ken ik haar niet, ver weg, moet in mijn eentje gaan, duurt twee dagen) heb ik vreselijke spijt van mijn toezegging. Hoe kan ik met goed fatsoen weer afzeggen? De bruiloft is over een half jaar.
Geen zin in bruiloft
Beste Geen zin in bruiloft,
Bij een huwelijk met 800 gasten zal uw afwezigheid niet erg opvallen. U hoeft zich niet te bekommeren over het feit dat u het zult laten afweten. Het feest is te ver weg, het duurt te lang en bovendien zult u de bruid waarschijnlijk nooit meer zien. Genoeg reden om u niet verplicht te voelen. U hebt al toegezegd, maar het duurt nog een half jaar voor het zo ver is, dus u hoeft geen haast te maken met afzeggen. Eerlijkheid dat u er geen zin in hebt en dat het u te veel moeite kost leidt in dit geval tot onbegrip, gekwetstheid en hernieuwde aandringingspogingen – u kunt de zaak beter een tijdje laten rusten.
Intussen hebt u tijd om een goede smoes te verzinnen waarom u te zijner tijd helaas toch niet aanwezig kunt zijn: er is een familiereünie gepland, uw ouders vieren een jubileum, uw eigen broer gaat ineens trouwen – allemaal gelegenheden waarbij u niet mag ontbreken. Komt de datum dichterbij, kunt u overschakelen op: mijn vriend heeft een verrassingsweekendje in de zon geboekt, ik krijg plotseling logés uit het buitenland. De bottom line is dat u andere verplichtingen hebt, waardoor u uw eerder gemaakte afspraak niet kunt nakomen. Er valt altijd wel iets te verzinnen.
Wanneer het afzeggen echt op het laatste moment moet gebeuren: ‘Sorry, ik kan niet komen, ik lig met een zware keelontsteking in bed.’ Stuur uw collega ter compensatie van uw spijtige afwezigheid in ieder geval een hartelijke felicitatiekaart en een (bijdrage aan een) huwelijkscadeau.
Wat een raar advies, ik zou toch zeggen dat ‘eerlijkheid duurt het langst’ en dat men altijd een gemaakte belofte nakomt.
We leren kleine kinderen al dat liegen niet goed is, maar als het volgens om volwassenen gaat geldt dat niet meer.
Hoe raar zou het zijn om tegen een collega die je daarna nooit meer ziet te zeggen: ‘Ik vind het heel fijn dat ik uitgenodigd ben voor je bruiloft en ik weet dat ik toegezegd heb om te komen, maar ik heb er nog eens over gedacht en ik zie het niet zitten om in mijn eentje voor 2 dagen naar de andere kant van het land te moeten reizen, ook omdat ik er niemand zal kennen. Maar zullen we afspreken dat je als je aan de andere kant van het land woont, we nog eens afspreken voor een kop koffie en een stukje taart, dan kunnen we foto’s kijken en kun je me er alles over vertellen’.
@Studente:
Uw reactie is niet overtuigend. Er staat duidelijk in de vraag “Ze heeft mij gezegd dat ik echt moet komen en ook meerdere keren om bevestiging gevraagd.” Als je daar vervolgens op reageert met “ik heb er nog eens over gedacht en ik zie het niet zitten om in mijn eentje voor 2 dagen naar de andere kant van het land te moeten reizen, ook omdat ik er niemand zal kennen”, dan zal de collega zeer teleurgesteld zijn en zal de relatie bekoelen. In dit geval is een smoes wel degelijk beter.
E. Vroege:
Want men kan beter liegen tegen mensen die je graag zien, dan eerlijk tegen ze zijn? De relatie zal toch wel bekoelen, aangezien de schrijfster aangeeft “Daarna gaat zij verhuizen naar de andere kant van het land en zal ik haar waarschijnlijk niet meer zien.”
Wat is er mis met eerlijk je eigen grenzen aangeven? Het is toch niet zo raar om eerlijk te zijn? Waarom moet ieder relatie koste wat kost in stand gehouden worden op leugens en bedrog voor eigen gewin?
@ Studente:
Als de vraagstelster koste wat kost de waarheid wil vertellen, moet ze dat vooral doen. Maar in dit geval zal dat de collega veel verdriet doen, verdriet dat vermeden kan worden door een smoes te vertellen. Dat is dus niet ‘voor eigen gewin’.
Zoiets heet een ‘white lie’, en maakt de wereld veel leefbaarder dan als iedereen de hele tijd de (botte) waarheid zou vertellen. Zie ook: http://www.cliseetiquette.com/2011/04/11/white-lies-ok/
“Hypocrisy involves the sparing of feelings, always a virtue and never a sin the only mannerly way to behave.” (Margaret McLaughlin)
Als het daadwerkelijk om de gevoelens van de collega zou gaan, dan zou mevrouw naar de bruiloft gaan.
Het gaat om de gevoelens van de vraagstelster. Zij heeft iets beloofd waar zij geen zin in heeft, en zij wil nu geen gezichtsverlies lijden, maar wil dat haar collega haar blijft zien als een vriendin/ goede collega.\
Er bestaat niet zoiets als een leugentje om andermans bestwil. Als je zo veel om andermans gevoelens geeft, dan doe je datgene wat diegene gelukkig maakt, in dit geval: naar de bruiloft komen. Als het je meer om je eigen gevoelens gaat, dan zoek je een manier om eronder uit te komen zonder gezichtsverlies te lijden, in dit geval: liegen.
Uitstekend, dan zijn we het nu eens!
Vraagstelster heeft twee opties: zich verbijten en naar de bruiloft gaan, of niet gaan en een smoes bedenken. Uw voorkeur gaat sterk uit naar de eerste optie en dat is alleszins verdedigbaar.
Ik ben blij dat u zich bedacht heeft en ineens toch inziet dat de derde optie, waar u eerder de voorkeur aan gaf, namelijk niet naar de bruiloft gaan en de bruid eens haarfijn uitleggen waarom ze daar geen zin in heeft, een slecht idee is.
Nee, dat ben ik niet. Ik ben nogsteeds van mening dat liegen voor eigen gewin (wat dit is) nooit verdedigbaar is.
De vraagstelster heeft drie opties: zich verbijten en naar de bruiloft gaan (denken aan de gevoelens van de ander). Niet gaan en een smoes bedenken (denken aan zichzelf en eigen imago). Niet gaan en de waarheid vertellen (eerlijkheid duurt het langst).
Laten we de drie opties op een rijtje zetten van minst naar meest pijnlijk voor de collega. (Want u doet alsof er maar twee mogelijkheden zijn: rekening houden met iemands gevoelens of niet. Terwijl er vele tussenwegen denkbaar zijn. Ook haalt u steeds de bedoelingen van de vraagstelster erbij, of ze het wel of niet voor ‘eigen gewin’ doet, wat me volstrekt irrelevant lijkt.) Tussen haakjes zet ik de vermoedelijke reactie van de collega.
Dat optie 1 de beste is, daar zijn we het allebei over eens. (Maar stel eens dat de collega na afloop vraagt: “En, vond je het leuk?” Dan moet vraagstelster van u zeker naar waarheid antwoorden: “Nee, ik vond er niks aan, en het heeft me te veel tijd gekost.” Eerlijk duurt immers het langst!)
Daarbij verkiest u optie 3, de meest pijnlijke voor de collega, boven optie 2, de middenweg, omdat u een abstracte waarde (‘de waarheid vertellen’) van groter belang acht dan het gedeeltelijk sparen van de gevoelens van een medemens. Duidelijk.
Het plaatsingsbeleid van reacties is meestal een groot raadsel voor mij:
zaken waar ik ervaring in heb, een visie over heb, inzichten in heb of voor gestudeerd heb,
worden zelden of nooit geplaatst, wel ingestuurd uiteraard, maar het gehakketak hierboven krijgt in zijn volheid de ruimte. Dat zie ik vaker, terwijl het eenvoudigweg verschil van mening is. Een raadsel hoe het op deze website werkt!
Als een reactie niets toevoegt aan wat er al staat, plaats ik die niet.