Vrouwen en sukkels

De feministische strijdbijl kan worden begraven, want de vrouwen hebben de oorlog gewonnen. Nooit eerder heeft het leven vrouwen zo toegelachen als in het eerste decennium van de 21ste eeuw en de toekomst ziet er uitgesproken zonnig uit. De transformatie van de vrouw als ondergeschikt, aan huis en haard gekluisterd wezen tot vrij en onafhankelijk individu, voor wie de wereld aan haar voeten ligt, voltrok zich in minder dan een halve eeuw. In haar boek The Richer Sex zet de Amerikaanse Lisa Mundy alle verworvenheden nog eens op een rijtje en laat zien dat de vrouwelijke achterstand op verschillende fronten zelfs verkeerd is in een voorsprong.

Vrouwen bevinden zich massaal op de arbeidsmarkt en beschikken vaker over een universiteitsdiploma dan mannen. Hun hogere opleiding geeft meer verdienpotentieel en nu al treedt in veertig procent van de gezinnen de vrouw als kostwinner op. Mundy interviewde een reeks stellen, waarvan de vrouw de meestverdienende was en de man ofwel een klein baantje had, ofwel thuis voor het huishouden en de kinderen zorgde. Een zuivere rolverwisseling dus en nog wel tot beider tevredenheid. Zou dit werkelijk de trend voor de toekomst zijn?
Ik betwijfel het ten sterkste en niet omdat ik vind dat vrouwen geen kostwinner horen te zijn of dat mannen niet geschikt zijn voor zorgtaken, maar omdat ik niet goed voor me zie hoe zo’n relatie van de grond komt. Hoe je ermee begint als het ware. Vroeger was het niet ongebruikelijk voor mannen om met een vrouw uit een lagere sociaal-economische klasse te trouwen. Dat komt bijna niet meer voor. Relaties worden aangegaan op basis van (economische) gelijkwaardigheid en gelijke inzet. Als je eenmaal met iemand bent verbonden, en je hebt al samen kinderen en een huis, is het begrijpelijk dat degene die het meeste geld kan verdienen dat ook doet. Het maakt niet uit of dat de vrouw of de man is. Mensen kunnen tenslotte ontslagen of ziek worden, andere tegenslag krijgen, of hun prioriteiten kunnen verschuiven, waardoor de algehele taakverdeling moet worden herzien.

Maar een relatie aangaan, waarbij de ongelijkwaardigheid (vrouw als topdog, man als underdog) al van tevoren zit ingebakken, ligt nog steeds niet voor de hand. Daarvoor is het traditionele liefdesscript te zeer ingesleten. Grofweg dicteert dit script: mannen vallen op schoonheid, vrouwen vallen op kracht. Alles relatief natuurlijk. Soms is maar een kleine flikkering van schoonheid of leukheid genoeg voor een man en hij wil ook echt geen domme vrouw – bovendien wil het oog van een vrouw ook heus wel wat. Maar een vrouw valt niet voor een man die zij als zwakker dan zichzelf beschouwt, en erger nog, een man valt niet gauw voor een vrouw die hij als sterker beschouwt. Kracht in deze vergelijking kan fysieke kracht betekenen, maar ook intelligentie, getalenteerdheid of geldverdienpotentieel.

Een vrouw die een man bewondert is al voor hem gevallen. Een man die een vrouw bewondert weet dat hij geen kans maakt. Als illustratie van dit hardnekkige patroon kan het groupie-verschijnsel dienen. Beroemde rocksterren en sporthelden hebben nooit gebrek aan jonge meisjes die hen bij de uitgang opwachten om zich aan hen te geven, ook al is het voor niet meer dan een vluggertje, terwijl vrouwen als Madonna, Lady Gaga, de tenniszusjes Williams nooit op die manier worden omzwermd door een horde op seks of een relatie beluste mannelijke fans. Hoog gestegen vrouwen hebben het moeilijk op de liefdesmarkt.

Down daten is de logische oplossing voor de vrouwelijke suprematie, maar het enthousiasme van Lisa Mundy ten spijt vrees ik dat er weinig van terecht zal komen. Een vrouw valt niet voor, althans in haar ogen, een sukkel.