Beste Beatrijs,
Mijn vriend en ik hebben ruim zeven jaar een stabiele lat-relatie. Toen we elkaar leerden kennen wilde ik graag verhuizen, maar omdat hij graag wilde dat we in dezelfde stad bleven wonen, zit ik nog steeds in mijn oude huis. Sinds een paar jaar ben ik echt wel toe aan samenwonen. Het liefst zou ik samen ergens opnieuw willen beginnen. Hij gaat regelmatig met me mee om huizen te bekijken, maar toch houdt hij de boel tegen. Ten diepste wil hij niet samenwonen: hij is bang voor het verlies van zijn vrijheid (doen waar hij zelf zin in heeft zonder daarover te onderhandelen). Met de dubbele boodschap die hij uitzendt zit ik nu al jaren in de wachtkamer. Ik zou graag samen met hem oud willen worden en elkaar vaker zien dan alleen op afspraak in het weekend. Ook wil ik nu echt een ander huis. Hoe kan ik deze impasse doorbreken?
Er zit geen schot in
Beste Er zit geen schot in,
Uw vriend wil eigenlijk niet met u samenwonen. Dan heeft het geen zin om druk op hem uit te oefenen. Langer wachten heeft ook geen zin, want uw vriend vindt de huidige vrijblijvendheid wel best. Trek de consequentie van dit halfslachtige gedoe en verlaat de wachtkamer. Dat samen oud worden waar u van droomt lijkt er niet in te zitten. Dat gaat niet gebeuren, anders had uw vriend zich wel enthousiaster opgesteld. Zoek een ander huis in de plaats waar u wil wonen. Een huis dat u zelf kunt bekostigen en waar u uw vriend niet financieel voor nodig hebt.
Als u eenmaal verhuisd bent, ziet u wel hoe de relatie zich ontwikkelt. U kunt uw vriend aanhouden voor zo lang u nog enig genoegen beleeft aan een weekend-lat-relatie. U kunt ook afspreken om elkaar nog meer vrij te laten, omdat u in tegenstelling tot hem wel uit bent op een duurzame samenwoonverbintenis met alles erop en eraan. Wie weet komt u, terwijl uw huidige verhouding langzaam uitpruttelt, een man tegen die wel ten volle voor u kiest.
Hoho, er is niets halfslachtigs aan niet willen samenwonen. En mee gaan kijken naar een huis betekent niet dat iemand zelf dat huis wil gaan betrekken. Ik ben bang dat de briefschrijver hier tekenen van de kant van haar partner ziet die er niet zijn. Maar dat maakt die partner niet de boosdoener in dit verhaal: er zijn slechts verschillen van inzicht over hoe een fijne relatie eruit zou moeten zien, en het lijkt dat vooral de briefschrijver daaruit geen consequenties durft te trekken.