Smartphone-obsessie

Beste Beatrijs,

Wij hebben een studerende dochter van 22 die op kamers woont. We zien elkaar niet al te vaak. Maar als we elkaar ontmoeten is dat niet zonder haar mobiele telefoon, haar directe contact met haar achterban. Al onze gesprekken worden onderbroken door berichtjes die ze moet checken en waarop ze moet reageren. In de bioscoop zet ze na de voorstelling al tijdens de aftiteling van de film haar mobiel aan om te kijken wat ze gemist heeft. Ik voel me genegeerd. Het lijkt wel of onze aanwezigheid er niet toe doet. Haar contact met de buitenwereld heeft prioriteit en het kan haar absoluut niet boeien dat ik dat vervelend vind. Ik heb er al vaker iets van gezegd, maar ze ontkent glashard dat hier iets mis mee is. Moeten we ons maar neerleggen bij deze moderne (volgens ons onbeleefde) omgangsvormen?

Geen aandacht

Beste Geen aandacht,

Intensief mobieltjesgebruik, ook in gezelschap, is inderdaad de standaard manier van met elkaar omgaan onder jongeren. Onderling storen ze zich hier niet aan, omdat de wereld als geheel voor hen een vrijblijvend karakter heeft. Ze kunnen zich naar believen invoegen in de reële interactie of eruit wegduiken. Ze hebben een knipperlichtrelatie met de actuele werkelijkheid om zich heen. Toch maken ook jongeren verschil tussen situaties die meer en minder vrijblijvend zijn. Wanneer ze op sollicitatiegesprek zijn of op spreekuur bij een docent, laten ze het wel uit hun hoofd om op hun smart phone te turen. Ook als een tweetal een romantisch afspraakje heeft, wordt het niet op prijs gesteld als een van de twee voortdurend met niet-aanwezigen zit te whatsappen of te sms-en. En terecht! Het is asociaal om elk signaaltje van buiten belangrijker te vinden dan degene die levend en wel voor je zit. Het maakt de omgang met een smart phone adept hortend, oppervlakkig en vermoeiend.

Het is asociaal om elk signaaltje van buiten belangrijker te vinden dan degene die levend en wel voor je zit.

In een gezin met opgroeiende tieners kan het getut met mobieltjes tot grote ergernis leiden. Dat tieners het doen is wel begrijpelijk. Elke afleiding uit hun thuisomgeving is interessant, zoals tieners er vroeger altijd als de kippen bij waren om de telefoon op te nemen. Ouders kunnen dit gedrag in toom houden door duidelijke regels te stellen: geen mobieltjes aan tafel, geen mobieltjes als er een gericht gesprek wordt gevoerd. Maar voor de rest hebben ze er weinig greep op. Je kunt als ouder niet constant je kind monitoren.

Uw uitwonende dochter gedraagt zich met haar mobieltje eigenlijk alsof ze nog steeds thuis woont. Haar ouders fungeren als vanzelfsprekend decor, waaruit ze elk moment kan wegvluchten naar interessantere contacten. Misschien moet de aard van de bijeenkomsten worden veranderd. Niet meer: dochter komt thuis en vat haar oude tienerleventje weer op, maar: dochter komt op bezoek bij ouders om de ouder-kind-relatie te onderhouden. In plaats van een heel weekend dat in het teken staat van haar smart phone-activiteiten, kan het handiger zijn om een afgebakende eetafspraak te maken, waarbij zij haar telefoontje uit zet en haar ouders haar onverdeelde aandacht gunt. Als er niet te ontkomen valt aan weekendbezoek (omdat dochter te ver weg woont om op een dag heen en weer te reizen), kunt u vragen of ze bepaalde tijdsegmenten (etenstijden, face-to-face gesprekken) expliciet wil reserveren voor haar ouders, wat betekent: mobiel uit. De rest van de tijd kan ze dan haar eigen gang gaan, zonder dat ouders hier negatief commentaar op geven. Tenslotte is het ook weer niet zo erg, als iemand na afloop van een film zijn telefoontje weer aanzet.

Zeg tegen uw dochter dat u dol wordt van haar telefoontje en reserveer per ontmoeting een overzichtelijke tijdspanne voor onverdeelde aandacht. Dat moet lukken. Er zijn wel meer situaties, waarin smart phone gedoe irritant is – dat weet uw dochter best.