Beste Beatrijs,
Ik ben werkzaam in de zorg als verpleegkundige en ik doe altijd mijn uiterste best om patiënten zo goed mogelijk te helpen. Soms bieden patiënten mij uit dankbaarheid gebak of bonbons aan. Wanneer ik beleefd weiger met: ‘Nee, dank u wel, ik doe slechts mijn werk,’ krijg ik een afkeurende blik toegeworpen. Alsof ik hen persoonlijk beledig. Moet ik anders reageren om afkeurende blikken te vermijden? Ik snap niet wat ik fout doe.
Cadeautjes van patiënten
Beste Cadeautjes van patiënten,
Uw standaard afwijzing, ‘Nee, dank u wel. Ik doe slechts mijn werk’, klinkt inderdaad een beetje nuffig. Het is voorstelbaar dat patiënten zich enigszins op hun nummer gezet voelen. Natuurlijk mag u geen cadeaus accepteren, maar vraag uzelf af of het sop de kool wel waard is. U noemt gebak en bonbons. Als het gewoon om een taartpunt of een appelflap of een doosje bonbons gaat, is het niet de moeite waard om er principieel over te doen. Dit is zulk goedkoop consumptiegoed dat u het net zo goed gracieus kunt accepteren. Als u intramuraal in een zorginstelling werkt, is het helemaal makkelijk. Zelfs als u een hele taart krijgt. Dan zegt u: ‘Dank u wel, ik zal het delen met mijn collega’s in de koffiepauze.’ Ook als u patiënten thuis bezoekt in het kader van de thuiszorg, kunt u best een incidenteel doosje bonbons of een bosje bloemen aannemen. Mocht uw angst voor corruptie te groot zijn om de geschenkjes mee naar huis te nemen, dan kunt u een en ander voor algemeen gebruik neerzetten in het kantoor of de kantine van uw instelling.
Als patiënten u substantiële cadeaus aanbieden (cadeaubonnen, kisten wijn, bankbiljetten, juwelen, tafelzilver, vliegtickets), dient u beleefd te weigeren. U zegt dan: ‘Heel aardig van u, maar ik kan dit onmogelijk aanvaarden, want volgens mijn beroepscode mag ik geen cadeaus van patiënten aannemen.’
De laatste keer dat ik op de kraamafdeling opgenomen was werkte mijn partner bij een alternatieve koekenbakkerij. Natuurlijk bracht hij een grote doos vol lekker mee. Die werd enthousiast aangepakt en meteen neergezet in de personeelskamer. Als ze teveel kregen ging het naar een andere afdeling, geen enkel probleem.
Ik heb vorig jaar vier maanden thuiszorg gehad en sta helemaal achter het advies van Beatrijs. Alle verpleegkundigen deden netjes het werk waar ze voor betaald werden maar sommigen brachten door hun persoonlijkheid net dat beetje meer mee: humor, gezelligheid, een gevoel van vertrouwen. Hier heb ik veel aan gehad tijdens die onzekere maanden van opnames en bedlegerigheid. Ik durf zelfs de stelling aan dat dit positief heeft bijgedragen aan mijn herstel. Deze mensen heb ik toen de thuiszorg stopte dan ook bedankt met een aardigheidje. Dit ontvingen zij enthousiast. Zouden ze dit hebben geweigerd dan zou ik me gekwetst hebben gevoeld.
De reactie van de inzendster zou me nogal irriteren. Het heeft (al is het wellicht onbewust en onbedoeld) iets corrigerends: Denkt u nou niet dat ik u speciaal behandeld heb: dit doen we voor iedere patiënt.
Deze samenleving is nogal eens gepreoccupeerd met klachten en kritiek. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om iemand in gewetensnood/verlegenheid te brengen met ongepaste of te dure geschenken maar laten we niet zo verzuurd en argwanend worden dat we een oprecht dankbaar gebaar niet meer kunnen waarderen.
Ik krijg op dit moment nog thuiszorg, en nu is er iemand zwanger en ik wil haar dolgraag iets geven voor het baby’tje, maar dat is ten strengste verboden terwijl ik het al in huis heb. Ik ben hier zo mee gekwetst, en op m’n ziel getrapt dat ik per morgen geen thuiszorg meer wil ontvangen.