Beste Beatrijs,
Mijn echtgenote wordt volgende maand 50, en ze wil dat graag vieren met een knallend feest. Ze wil hiervoor een café afhuren. Een knallend feest betekent: om 8 uur beginnen en doorgaan tot in de kleine uurtjes, met veel drank en veel eten. Tot zover kan ik er wel mee leven, hoewel ik zelf niet zo’n feestnummer ben. Maar nu komt het erge: ze wil ook dat er wordt gedanst. Ze heeft zelfs een dj op het oog. Onze veertienjarige dochter vindt het een vét plan, maar ik gruw van het vooruitzicht, want ik weet hoe het gaat: zodra er gedanst moet worden, gaat het volume van de muziek omhoog en kun je een normale conversatie verder wel vergeten. Ik vermoed dat onze vrienden (toch ook een pietsje ouder) net als ik liever een prettig gesprek voeren dan routineuze bewegingen te maken op dreunmuziek.
Maar ja, het is wel haar feest. Wat te doen? Moet ik haar afhouden van potentieel desastreuze dansplannen of maar zien wat er van komt?
Houten Klaas
Er dient een onderscheid gemaakt te worden doel en middel, tussen het dansen als liefhebberij en het dansen als ritueel. Wie danst om het dansen zelf zit bij het Scapinoballet, volgt een tangocursus of zit op een rock & rollclub. Het gaat dan om het competent uitvoeren van pasjes en bewegingen. Net zo min als bridgen of figuurzagen beoefent men het hobbydansen op feestjes. Op feestjes wordt ritueel gedanst. Het is een van de mogelijke methodes om iemand aan de haak te slaan voor tijdelijk of voor iets langer. Bijgevolg zijn disco’s en dansavondjes vooral besteed aan jongeren en zoekende alleenstaanden. Een gezelschap van middelbare heren en dames zal aanzienlijk minder enthousiasme aan de dag leggen. Niet speciaal omdat ze al onder de pannen zijn (dat zegt niet zoveel), maar omdat andere flirtmethodes effectiever zijn, althans op enigszins gevorderde leeftijd. De dansvloer op betekent zweten, je glas kwijtraken en waar moet je je jasje en je tasje laten? Ook hopst het buikje op en neer en blijken de benen wat roestig. Maar het ergste is natuurlijk dat het zo saai is. Al die inspanning om net te doen alsof je in vervoering raakt en je kunt elkaar niet eens verstaan door die klereherrie. Het ziet er aftands uit en het is ook aftands. 45-plussers die net doen alsof ze jong en spontaan zijn zien er helaas nog aftandser uit dan ouderen die een beetje staan te praten.
Als uw vrouw erop staat dat de beentjes van de vloer gaan, kan uw bijdrage eruit bestaan om een geschikte locatie te vinden: eentje met vluchtmogelijkheden voor de geluidsterreur van de dj. Waarschijnlijk zal dit ertoe leiden dat de ‘conversatieruimte voor bedaagde types’ overvol raakt, terwijl een enkeling die jong van geest is de volledige dansvloer kan benutten voor lichamelijke expressie en aerobicsoefeningen op het ritme van Paradise by the Dashboardlight. De ziel van het feestje, de interessante flirts om over na te praten en gewoon de gesprekken tussen mensen die elkaar een tijd niet gezien hebben komen dan in de coulissen terecht, waar het altijd al veel leuker is. Maar zonder conversatiegelegenheid moet gevreesd worden voor een voortijdige afloop van het knalfeest.
Ik ben het hier niet helemaal mee eens, als deze echtgenote haar vrienden en familie uit wil nodigen om samen in een café te feesten, dan doet ze dat toch? Het is toch te zot dat je boven je 45ste niet meer zou mogen dansen? In mijn omgeving is dit een heel gangbare manier om je 50ste te vieren. Als toch bezwaar heeft om te dansen, komt hij of zij toch niet?