Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 62, weduwe, en ik werk nog tweeënhalve dag per week. Daarnaast pas ik met veel plezier een dag in de week op mijn kleindochter van drie. Mijn zoon en schoondochter vragen mij regelmatig of het niet te zwaar is. Mijn dochter heeft een zoontje van twee jaar op wie ik incidenteel pas, ook met veel plezier. Nu vroeg mijn dochter of ik na de zomer, als mijn kleindochter naar de basisschool gaat, een vaste dag op kleinzoon wil passen en op de baby die er binnenkort bij komt. Op mijn kleinzoon passen vind ik op zichzelf leuk om te doen, maar een baby erbij is me teveel. Mijn gezondheid is niet optimaal, ik heb last van pijnlijke gewrichten en heb moeite met tillen. Na een oppasdag ben ik gevloerd. Ik heb een beetje afhoudend gereageerd, maar dat wordt mij niet in dank afgenomen. In geval van nood sta ik altijd klaar, maar niet omdat mijn dochter zo nodig wil werken om in ieder geval twee keer per jaar met vakantie te kunnen! Het vervelende is dat ik me wel schuldig voel. Ben ik een ontaarde oma?
Twee is te veel
Beste Twee is te veel,
Ik kan het niet genoeg benadrukken: geef uw grenzen aan!
Ik kan het niet genoeg benadrukken: geef uw grenzen aan! Zeg niet ja omdat het zo hoort of omdat uw dochter u voor het blok zet of uit schuldgevoel. Zeg alleen ja omdat u het graag wil en zeg nee, als u het niet wilt. U hoeft zich op geen enkele manier verplicht te voelen om uw kinderen ter wille zijn met oppassen op de kleinkinderen.
U hebt goede redenen om het wat rustiger aan te doen met de oppasdienst (u verricht zelf nog betaald werk, uw gezondheid is niet optimaal), maar ook zonder goede redenen hoeft u domweg niet op te passen als u daar niet dolenthousiast over bent. Als u liever met vriendinnen naar musea gaat of een cursus bloemschikken volgt in plaats van op de kleinkinderen te passen, is dat uw goed recht. U bent zelf de baas over uw leven en hoe u uw tijd wilt doorbrengen. Ouders zijn degenen die voor hun kinderen moeten zorgen, en als de ouders moeten werken, dan kunnen ze het kind naar de crèche brengen of een betaalde kinderoppas in dienst nemen.
Uw oppaswerkzaamheden hebben een vrijwillig karakter. Als een structurele oppasdag op twee jonge kinderen waaronder een baby u te veel is, dan kunt u dat rustig meedelen aan uw dochter: ‘Sorry, dat is me te zwaar, je zult een andere oplossing moeten zoeken.’
Ik kan me goed voorstellen dat het vooruitzicht van oppassen op een peuter en baby u te zwaar lijkt en u hebt dan ook het volstre recht om dit te weigeren. U hoeft niet op te passen als u dat niet wilt.
Wat ik wel apart vind is uw opmerking dat u niet wilt oppassen omdat uw dochter “zo nodig wil werken om 2 keer op vakantie te gaan”. Hieruit spreekt afkeuring over het feit dat ze werkt en dat snap ik niet. Waarom is het verkeerd dat uw dochter werkt? Wie weet doet ze dat uit financiele noodzaak, wie weet inderdaad wel voor extraatjes en luxe of misschien wel gewoon uit zelfontplooiing en jezelf nuttig maken in de maatschappij? Wat is hier fout aan? En nog belangrijker: waarom geldt uw afkeuring alleen uw dochter en niet uw zoon? Is het voor u “gewoon” dat uw zoon werkt en abnormaal dat uw dochter hetzelfde nastreeft? Dit voelt als afkeuring en veroordeling van uw werkende dochter. Waar komt dat vandaag?