Beste Beatrijs,
Mijn vriendin en ik (allebei 25) zijn bijna vier jaar samen en we houden veel van elkaar. Zoveel dat ik onlangs besloot haar ten huwelijk te vragen. Tevoren vroeg ik belet bij haar ouders om te vragen of zij hiermee konden instemmen. Vervolgens ging ik tijdens een lange strandwandeling op één knie.
Erg romantisch allemaal, maar het probleem doet zich voor dat we eigenlijk geen geld hebben om te trouwen. We hebben geen spaargeld en onze ouders zullen het ook niet voor hun rekening nemen. Voor een enigszins respectabele bruiloft zullen we meer dan een jaar moeten sparen. Zelf vind ik dit geen bezwaar. Ik vind het fijn om verloofd te zijn en heb verder geen haast. Maar uit mijn omgeving krijg ik kritiek dat ik te hard van stapel ben gelopen. Het zou potsierlijk zijn om iemand ten huwelijk te vragen als je dit niet concreet kunt waarmaken. Heb ik inderdaad een misstap begaan?
Te voortvarend?
Beste Te voortvarend,
Allereerst dit: u had geen toestemming aan de ouders moeten vragen, voordat u uw vriendin een huwelijksaanzoek deed. Dat was een wereldvreemde exercitie, want hier ten lande hebben vrouwen geen fiat van hun ouders meer nodig om te trouwen. Die traditie is voorbij net als die van het lorgnon en de paardentram. Een vrouw is allang geen eigendom meer van de vader en ze wordt ook geen eigendom van haar echtgenoot. De enige die over haar eigen toekomst beschikt is de vrouw zelf, dus is zij de enige aan wie de vraag gesteld moet worden. Als een vrouw ‘ja’ heeft gezegd, dan is de volgende stap dat de wederzijdse ouders op de hoogte worden gesteld van het voorgenomen huwelijk. Dat is de correcte gang van zaken, maar dit terzijde.
U en uw geliefde lopen tegen het probleem aan dat u geen geld hebt om op korte termijn te trouwen. Dat is helemaal niet erg. U gaat fijn samen een jaartje sparen en als u genoeg geld hebt, geeft u een spetterend feest. In vroeger tijden was het heel gebruikelijk dat er jaren zaten tussen een verloving en het huwelijk zelf. Een verloving staat voor de wederzijds uitgesproken intentie om in het huwelijk te treden. Er zit verder geen termijn aan vastgekoppeld. Er kunnen tal van redenen zijn waarom de bruiloft enige tijd op zich laat wachten (geen geschikt huis, studie afmaken, buitenlandse verplichtingen, geen geld enzovoort). De kritiek vanuit uw omgeving slaat nergens op. Leg deze naast u neer.
Allereerst ben ik het erg met Beatrijs eens, dat het niet gepast is om de ouders te vragen of je met de dochter mag trouwen. Tradities mogen wel in ere gehouden, ook als ze een beetje flauwekul zijn, maar niet als ze staan voor iets dat eigenlijk vrij naar is. Volgens mij heeft de traditie om eerst de ouders van de bruid te vragen te maken met het feit dat een vrouw vroeger inderdaad eigendom van haar ouders was, maar ook met het feit dat de ouders van de bruid moesten betalen. Dan is het inderdaad netjes om het even te vragen. Volgens mij is het hier niet aan de orde en betalen de mensen die gaan trouwen gewoon zelf. Het huwelijk is ook iets dat je in deze tijd samen betaalt dus het is niet iets dat u alleen hoeft te betalen. Nu u uw vriendin gevraagd heeft om te trouwen, kunt u in ieder geval samen voor de bruiloft gaan sparen.
Een dochter was de financiële verantwoordelijkheid van de vader. Op het moment dat ze trouwde was zij de verantwoordelijkheid van haar man. Het was niet meer dan logisch dan dat de vader wilde weten dat de aanstaande man in staat zou zijn om voor haar te zorgen.
Daarom moest je toestemming vragen. Niet omdat de dochter “eigendom” was.
Ik vind het wel een sympathiek gebaar. Als het ware laat je het de ouders van tevoren even weten. Je vraagt toestemming maar eigenlijk niet, je laat het gewoon weten. Een beleefdheidsvraag, net als hoe maakt u het, dat is geen echte vraag naar hoe het met iemand gaat en vereist dus ook geen antwoord. Hetzelfde voor toestemming vragen.
Los daarvan moeten mensen zich niet met dit soort intieme details bemoeien. Een lange verlovingstijd is uw beslissing en uw vrienden horen daar geen of uitsluitend een positieve mening over te hebben.
Ten eerste wil ik “Te voortvarend” feliciteren. En hem de volgende tip geven: je kan inclusief feest voor ongeveer 15 euro trouwen! Mijn man en ik hebben dat 15 jaar geleden gedaan en zijn nog steeds dolgelukkig met elkaar. Wij zijn gratis getrouwd (voor 9.00 uur, en dat gaat gewoon in een zaal, dus niet aan een balie o.i.d.), hebben de getuigen uit-ontbijten genomen. ’s Avonds hadden we een zaaltje gehuurd en een feest gegeven. De creatieve uitnodigingen hebben we zelf gemaakt en gekopieerd bij de kopieershop. Als cadeau hebben we een ‘envelop’ gevraagd. En hoewel de verhuurder van de zaal achteraf aangaf nog nooit zo’n hoge drankrekening te hebben gezien (dat krijg je met duikers en bandleden in je vriendenkring), dekten de enveloppen de kosten van het feest. Ik had een tiara van de feestwinkel. Mijn hartstikke leuke jurkje kwam van de Otto! En iedereen maar vragen hoe ik er aan kwam (u begrijpt: dat is tot op de dag van vandaag een goed bewaard geheim).
Het was geen traditioneel huwelijksfeest met een receptie, witte jurk en koetsjes. Het leuke is dat onze vrienden het er soms nóg over hebben. Het enige huwelijksfeest in hun leven dat geen bezoeking was om bij aanwezig te zijn.