Beste Beatrijs,
Mijn zoon van twaalf kan allerliefst zijn, maar bij de minste tegenslag begint hij te vloeken en te schelden. Zelf vloek of scheld ik niet, omdat ik een goed voorbeeld wil geven, en hetzelfde geldt voor mijn vriend (hoewel het hem meer moeite kost). Ik corrigeer mijn zoon altijd door te zeggen hoe vervelend ik het vind. Verder hebben we de afspraak dat hij, als het hem een week lang goed lukt om zich in te houden, op zondag 2,50 euro extra zakgeld krijgt. Ik prijs hem ook steeds op momenten dat hij gefrustreerd raakt en zich toch beheerst. Eerder hanteerde ik de regel dat hij juist mínder zakgeld kreeg met iedere keer dat hij schold of vloekte, maar dat werkte ontmoedigend. Hij had, als het eens mis ging, meteen het gevoel dat alles verloren was en zag dan geen reden meer nog zijn best te doen. Ook beloningen in natura, zoals extra aandacht of leuke activiteiten motiveren hem nauwelijks. Hebt u nog een ander idee?
Grofgebekte zoon
Beste Grofgebekte zoon,
Het inzetten van krachttermen bij woede of frustratie kan zonder tegenspel uitgroeien tot een automatisme dat het hele taalgebruik overwoekert. Ouders die geen vloekende kinderen willen doen er goed aan om, behalve zichzelf in te houden, er van jongsaf aan bovenop te zitten, want het is makkelijker om een gewoonte niet te laten ontstaan, dan een eenmaal gevestigde gewoonte weer af te leren.
Ga onverstoorbaar door met wat u nu al doet: uw zoon de regels voorhouden en hem rustig corrigeren bij elke keer dat hij de fout ingaat. Geen enkele grofheid laten passeren dus. Dat gedoe met straffen of belonen helpt volgens mij niet. Kinderen worden weerspannig van straffen en ook van externe beloningen die als machtsmiddel worden ingezet. Uw zoon zou zich moeten inhouden met schelden en vloeken omdat hij niet langer een grofgebekt persoon wil zijn, en niet omdat hij voor goed gedrag 2,50 euro krijgt.
U zou kunnen overwegen om een telling bij te houden. Bij elke overtreding in taalgebruik zegt u dat dat niet oké is, en moet uw zoon een knikker (of een lucifer of een knoop) in een potje doen. Na een week telt u samen met hem het totaal op: zijn het er vijf, tien of 25? Zo krijgt uw zoon inzicht in hoe vaak het eigenlijk gebeurt. Misschien vindt hij het een uitdaging om te proberen zijn weekgemiddelde naar beneden te krijgen. Dan wordt het een soort wedstrijd tegen zichzelf, waar verder geen straf of beloning aan te pas komt. Nu ja, hier gaat na een paar weken het nieuwtje ook weer van af natuurlijk. Het belangrijkste is dat u zich er niet bij neerlegt en hem blijft corrigeren. Als uw zoon gemotiveerd is om een beetje te dimmen met de grove taal (al was het maar om u een plezier te doen), kan hij het zichzelf best afwennen. Oefening baart kunst.
0 reacties
Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.