Beste Beatrijs,
Mijn broer gaat binnenkort trouwen. Ik (zijn zuster) ben zijn getuige en heb een zoontje van 20 maanden. Ik was ervan uitgegaan dat hij mee mocht. Nu kwam er in een gesprek met het bruidspaar naar voren dat ze liever niet willen dat ik mijn kind meeneem naar de bruiloft. Ze zijn bang dat hij tijdens hun ja-woord gaat huilen of vervelend is. Ikzelf vind het erg jammer dat ze er zo over denken en ben hier eigenlijk best verdrietig over. Mogen zij eisen dat ik hem thuis laat?
Peuters niet gewenst
Beste Peuters niet gewenst,
Het is niet erg ruimhartig van het bruidspaar dat uw zoontje niet welkom is. Een beetje kindergekwetter kan geen kwaad bij een huwelijk. De plechtigheid zelf is zo weer voorbij. Lastiger dan het moment van het jawoord is overigens de dag zelf. Een trouwerij neemt al gauw een hele dag in beslag met stadhuis, al dan niet kerk, receptie, diner en/of feest. Voor een tweejarige is dat geen doen. Dat redt-ie niet, en u als moeder nog veel minder, want u zult voortdurend met uw kind bezig zijn, u komt nauwelijks toe aan gesprekken met anderen en rustig aan tafel zitten is er ook niet bij. Waarschijnlijk probeert het bruidspaar u hiervoor te waarschuwen en daar hebben ze gelijk in. Als u zelf ook een beetje plezier wil hebben en niet alleen achter uw kind wil aanrennen, kunt u voor die dag beter een oppas regelen voor uw zoontje.
Onzin, als je je zoontje een beetje hebt opgevoed, is het makkelijk vol te houden. Wij hebben met onze drie dochters ook weleens een bruiloft bijgewoond. Dat gaat prima. Ze zien toch meerdere mensen, bekijken van alles, boekje mee, kleurpotloden, kleurplaten etc. Mocht hij gaan huilen, moet iemand met hem naar buiten. Jammer, maar dat gebeurt vast niet.
Bij de huwelijksmis van mijn broer schreeuwde een peuter keihard “NEE!!! NEE!!! NEE!!!” door de kerk terwijl mijn broer en zijn aanstaande net op dat moment de huwelijkse geloftes aan elkaar gaven. Het kleintje had het al geruime tijd niet naar haar zin, en hoewel de hele kerk daarvan mee kon genieten, ging de vader niet met haar naar buiten, waarschijnlijk omdat hij het moment supreme niet wilde missen en omdat hij dacht dat het allemaal wel meeviel. Ze hebben er niets van gezegd, maar ik weet zeker dat het huwelijkspaar dit erg vervelend vond.
Dus ouders, hou er rekening mee dat anderen minder van je kindje kunnen hebben dan jij en dat je misschien af en toe buiten zult moeten staan. Zelfs bij het belangrijkste moment van de dag!
Toen mijn jongste zusje ging trouwen hadden wij met z’n allen 7 kinderen van 0 tot 6 jaar. Gelukkig vonden mijn zusje en haar aanstaande dat ze er allemaal gewoon bijhoorden. En het is ook allemaal prima verlopen. Met een huilend of luidruchtig kind moet je inderdaad even de zaal of kerk verlaten, dat zou iedereen eigenlijk vanzelfsprekend moeten vinden.
Bij de begrafenis van een tante moest ik noodgedwongen mijn kinderen van 9 en 6 meenemen. Het was óf meenemen, óf niet aanwezig kunnen zijn, en ik wilde graag afscheid nemen. Mijn kinderen waren de enige kinderen daar aanwezig, en ik voelde me wel een beetje opgelaten, omdat ze af en toe toch vragen stellen. Maar mijn nicht, de dochter van mijn tante, zei achteraf dat ze het erg fijn had gevonden dat er kinderen op de begrafenis aanwezig waren geweest. Ik wil daarmee niet zeggen, meenemen die hap, maar van deze kant kun je het ook bekijken.
Tijdens de bruiloft van mijn schoonvader en zijn nieuwe vrouw waren ook al mij kleine neefjes en nichtjes aanwezig. Het bruidspaar wenste dat zij overal bij waren, en ze mochten doen wat ze wilden. tijdens het burgerlijk huwelijk zat ik achter mijn neefjes en nichtjes. En die konden tijdens de ceremonie niet stil zitten. ze kropen bij opa en oma op schoot, riepen om mama, strooiden de rozijntjes over de grond enzovoorts . Het was hun eigen wens dat de kinderen die vrijheid hadden, maar ik doordat ik zo moest lachen om de acties van de kinderen heb ik weinig van de ceremonie meegekregen.
tijdens mijn eigen bruiloft wil ik ook niet dat de kinderen aanwezig zijn tijdens de saaie burgelijke en kerkelijke ceremonie’s. ik heb veel liever dat de kinderen dan bijvoorbeeld gaan vingerverven met een oppas en de tijd van hun leven hebben.