Wie betaalt 45-jarige bruiloft?

Beste Beatrijs,

Binnenkort zullen mijn ouders een nieuwe mijlpaal bereiken in hun huwelijkse staat: het 45-jarig jubileum. Ze verwachten wederom dat ik een familie-etentje organiseer met hun naasten en enkele goede vrienden. Gezellig natuurlijk, alleen is het onderwerp ‘geld’ moeilijk bespreekbaar in de familie. Het vorige bruiloftsmaal (40-jarig jubileum) heb ik indertijd met veel plezier voor mijn rekening genomen. Ik behoor tot de gefortuneerde tak van de familie en noblesse oblige. Inmiddels kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat mijn familie er gemakshalve vanuit gaat dat ik wederom de creditcard trek voor de komende festiviteiten. Hun standpunt lijkt dat mijn nog immer brede schouders wel weer de lasten zullen dragen. Het is met name dit automatisme dat mij dwarszit, temeer omdat het merendeel van de broers en zusters inmiddels het niveau ‘armlastig’ lang en breed ontstegen is. Ook mijn ouders zelf zitten bepaald niet op zwart zaad. Hoe kom ik uit onder deze stilzwijgende verwachting?

Dokken voor iedereen?

Beste Dokken voor,

Normaal gesproken betalen de jubilarissen de festiviteiten. Zij geven een feestje of een etentje voor de familie en de familie toont gepaste blijdschap door het aanbieden van een gezamenlijk cadeau plus het verzorgen van persoonlijk toegesneden entertainment in de vorm van een toespraakje, grappige sketches of liedjes. Vooral kleinkinderen kunnen zich hierbij verdienstelijk maken en het publiek vermaken en ontroeren. Kinderen van het jubilerend bruidspaar kunnen ook het diner betalen, maar dan wel gezamenlijk. Eigenlijk betaalt dan iedereen voor zich, met een kleine toeslag voor de ouders die worden vrijgehouden. Dat kan ook, al is het minder leuk omdat betrokkenen dan minder zin hebben om ook nog eens geld aan een cadeau te besteden.

De constructie die bij u in de familie de voorkeur geniet: ‘één persoon, namelijk u, betaalt alles’ is bespottelijk als iedereen in goeden doen is. Aarzel dus niet om dit in de familiekring aan de orde te stellen. Gooi een open vraag op tafel: ‘Zeg, dat feest voor pa en ma, hoe gaan we dat regelen?’ U hoort wel wat voor reacties er hierop komen. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat iedereen als uit één mond roept: ‘Dat ga jij betalen!’ Als dat toch gebeurt, dan kunt u beleefd weigeren: ‘Sorry, deze keer niet. Laten we de kosten hoofdelijk omslaan.’