Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 47 en sinds tien jaar getrouwd. Mijn man heeft twee dochters van 17 jaar uit een eerder huwelijk en wij hebben samen een kind van zeven jaar. Eens per twee weken komen de meisjes van woensdag tot en met maandag bij ons, de rest van de tijd wonen ze bij hun moeder. Dit verliep altijd prima. Sinds kort komt een van de twee tussendoor in ons huis om op de computer spelletjes te doen. Een paar keer gebeurde dat op mijn vrije middag, wat ik niet plezierig vond. Ik werk in het onderwijs en ben drie middagen vrij. Ik vind het dan prettig om alleen of met de jongste thuis te zijn. Ik heb daarom voorgesteld dat ze kunnen komen wanneer ze willen maar dat ik ‘mijn’ drie middagen graag voor mezelf houd.
Zowel mijn man als de twee meisjes vinden dat iedereen van ons gezin in ons huis kan zijn wanneer zij dat maar wil: ‘Wij wonen hier 365 dagen per jaar ook al zijn we er niet altijd.’ Mijn man vindt dat ze te allen tijde welkom zijn, ook als hij er niet is. Mijn voorstel vindt hij onbespreekbaar en de meiden vinden het absurd. Ze zijn woedend en voelen zich niet meer welkom. Hoe kijkt u hier tegenaan? Ben ik onredelijk?
Graag eens alleen thuis
Beste Graag eens alleen,
Nee, ik vind uw standpunt niet onredelijk. De dochters van uw man maken geen deel uit van uw gezin. Uw man heeft een ex-gezin en een tweede gezin. En dat tweede gezin bestaat uit drie personen: hij, u en zijn jongste dochter.
Het is natuurlijk mooi dat de verhouding van zijn oudere dochters met dit nieuwe gezin zo goed is, dat ze er vaak over de vloer komen. Maar het is niet hun huis (zoals het huis van hun moeder wél hun huis is). Het is hoogstens hun huis op de afgesproken co-ouderdagen. Op de andere dagen moeten ze belet vragen, en al zijn ze meestal welkom, het kan ook wel eens niet goed uitkomen. Ze zouden buiten de afgesproken dagen niet vrijelijk over dat huis moeten kunnen beschikken. Ze kunnen wel zeggen: wij vormen één groot gezin, maar hebben u en uw man (als volwaardig gezinslid) ook een sleutel van het huis van uw stiefdochters? Loopt u daar voortdurend onaangekondigd binnen? Nee, natuurlijk.
Uw stiefdochter komt nu voor de computer. Volgende keer komt ze onverwacht met drie schoolvriendinnen en hangt op uw vrije middag in uw huiskamer rond, terwijl het gezelschap de ijskast leegeet. Dan zegt u ook: doe dat maar op een van je vaste dagen hier of anders in je eigen huis.
Uw man is bang om een ongastvrije indruk te maken, maar zijn dochter komt niet voor een gezellig kopje thee met haar stiefmoeder of om een spelletje te doen met haar halfzusje, ook niet voor haar vader, ze komt voor een object. Als die computer er niet stond, zou ze niet komen!
De meisjes voelen zich nu helemaal niet meer welkom? Dat klinkt wel erg aangebrand na uw bescheiden verzoek om drie middagen voor uzelf te mogen houden. U hoeft uw huis niet 24 uur per dag, zeven dagen per week voor uw stiefdochters open te stellen. Ook een stiefmoeder heeft recht op haar privacy.
Ik ben het vaak eens met de adviezen, maar dit keer toch echt niet. Als je met iemand trouwt of gaat samenleven met iemand die al kinderen heeft uit een eerder gezin, dan krijg je die kinderen er toch echt bij.
Het is nu net de bedoeling dat de kinderen zowel bij de vader als de moeder blijven leven en wonen, ook volwaardig bij de ouder waar ze het kleinste deel van hun tijd doorbrengen.
Het zou toch wat zijn als de nieuwe partner van zijn ex ook zo denkt (zogenaamd het hoofdadres van de kinderen – hoezo een onderscheid daartussen).
Beatrijs,
Mijn vader is 15 jaar geleden van mijn moeder gescheiden en daarna opnieuw getrouwd. Dat mijn ouders gescheiden zijn is op zich al erg genoeg, ik heb er na al die jaren nog last van.
Om dan ineens niet meer welkom te zijn in mijn eigen huis, waar ik vanaf mijn geboorte heb gewoond, is dan natuurlijk belachelijk. Mijn ouders hebben de keuze gemaakt om te scheiden en opnieuw te trouwen. En de nieuwe partners van mijn ouders hebben gekozen voor mijn ouders en daarbij voor ons (de kinderen). Dat mijn ouders opnieuw getrouwd zijn betekend volgens u dat wij ineens geen familie meer hebben?!
Ik vind het ronduit belachelijk zoals u op deze brief reageert.
Het meisje in de brief komt natuurlijk niet alleen voor de computer, dan ging ze wel op school achter de computer zitten of bij haar moeder, ze komt omdat het haar thuis is. Kinderen moeten een thuis hebben en als de ouders gescheiden zijn hebben kinderen ineens 2 ’thuizen’, daar moeten zij mee leren leven. De stiefouders hebben zelf gekozen voor deze situatie.
Ik ben het helemaal met ‘Boos stiefkind’ eens. Als je trouwt met een man of vrouw met kinderen, heb je rekening te houden met die kinderen. Die hebben niet voor de scheiding gekozen. En die scheiding alleen is vaak al traumatiserend genoeg. Helaas vergeten veel babyboomers dat.
Uiteraard moeten ze in huis zich netjes gedragen en niet zo maar de koelkast leeg eten, zoals ze dat bij hun moeder ook niet zouden mogen.
Ik vind het antwoord op deze brief echt belachelijk. Het spijt me zeer.
Dat de stiefdochters er 6 dagen (wo-ma) per 2 weken zijn, is al een grotere belasting dan de standaard zaterdag en zondag per 14 dagen. Dus deze stiefmoeder levert al veel meer privacy in dan de meeste vrouwen in haar situatie. Ik vind wel dat ze het recht heeft om te zeggen dat het op bepaalde dagen of dagdelen niet kan, omdat ze dan aandacht wil besteden aan haar eigen kind. De stiefdochter komt niet om gezellig met haar stiefmoeder iets te ondernemen zoals samen theedrinken en even bijpraten, maar ze komt om de computer te gebruiken. Ik kan me heel goed voorstellen dat mevrouw daar niet op zit te wachten. En inderdaad, stiefmoeder moeten zich verplaatsen in de situatie van hun stiefkinderen, maar mag dat omgekeerd ook eens een enkele keer? (Stief)ouders zijn ook mensen en hoeven zich niet altijd voor 100% aan te passen aan hun (stief)kinderen. Als kinderen beginnen volwassen te worden mag je verwachten dat ze begrijpen dat rekening houden met andere mensen geen eenrichtingsverkeer is. En dat lijkt me een les waar ze de rest van hun leven ook nog wat aan hebben.
Ouderwetse manieren kan beter de slogan zijn. Het advies is toegesneden op een situatie waarin de voogdij is toegewezen aan de moeder en de vader het slechts moet doen met bezoekrecht. Tegenwoordig, dit is wettelijk bepaald, bestaat er standaard een gedeelde voogdij (dus NIET 2 dagen in twee weken). Uit het verhaal blijkt dat de kinderen vaak bij hun vader zijn, dus dat er hoogstwaarschijnlijk sprake is van co-ouderschap, in plaats van logeerpartijtjes bij hun vader. Dit kan voor de stiefmoeder niet uit de lucht zijn gevallen, zo wel, dan zou dit vragen kunnen oproepen over het gesloten huwelijk.
Verder is het spijtig dat Beatrijs weinig genuanceerd praat over een situatie waar ze totaal geen zicht op heeft en geen kanttekeningen bij haar advies heeft geplaatst. Zoals het co-ouderschap of de mening van de vader!!! Ook vraag ik mij af wat de reden is waarom het meisje naar haar vader toekomt om achter de computer te gaan zitten terwijl ze weet dat daar ruzie van komt. Of te wel; wat is de reden waarom ze weggaat bij haar moeder om naar een huis te gaan waar ze zich niet welkom voelt?
Tot slot: wat nou als de stiefvader er net zo over denkt als deze stiefmoeder? Wat mogen deze meisjes dan hun thuis noemen?
Het is te hopen dat de stiefmoeder in kwestie het advies niet ter harte heeft genomen en verder heeft gekeken dan haar neus lang is.
Het is een beetje de toon die de muziek maakt. Door te zeggen dat ze die drie middagen graag samen wil zijn met haar eigen dochter, gooit ze olie op het vuur. Ik vermoed dat dat de stiefdochters misschien wel het meeste steekt. Ze krijgen als gevolg van de scheiding van hun ouders een nieuwe ‘moeder’ voor hun kiezen, wat al best pittig is. Uit het verhaal begrijp ik dat de meiden hun stiefmoeder geaccepteerd hebben als een soort ouder. Niet zo gek dat het hard aankomt als die ‘ouder’ ze mededeelt dat ze drie dagen per week niet welkom zijn omdat ze dan tijd met haar eigen kind wil doorbrengen. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dit soort zaken erg gevoelig liggen. Ik snap best dat deze mevrouw behoefte heeft aan tijd voor zichzelf, maar dit is niet de manier om het aan te pakken. Trek een paar fluwelen handschoentjes aan en probeer met de meiden tot een overeenstemming te komen waar iedereen mee kan leven.
Ik ben echt stomverbaasd hoe Beatrijs dit antwoord uit haar pen heeft kunnen krijgen. Een hele website over etiquettes en omgangsvormen (waarop ik overigens tenenkrommend vaak het woord ‘bestek’ lees) en dan deze zeperd. In de vraag wordt ook gotspe op gotspe gestapeld. Omdat U er allebei werkelijk niets van begrepen heeft zal ik het op een kinderlijke manier uitleggen.
Om te beginnen hebt U, de dame in kwestie, gekozen voor deze man en daarmee ook voor alles wat bij hem hoort. Daar horen ook deze twee meisjes bij. Nu mag U al in Uw handen wrijven dat U als ‘indringer’ een dergelijk goede relatie met hen hebt, dat gaat in een hoop gezinnen totaal anders namelijk. Deze meisjes, op hun leeftijd makkelijk kwetsbaar, zijn in dit huis opgegroeid. Een mens krijgt een bepaalde band met een huis. Het is namelijk de plaats waar hij of zij eet, slaapt, veilig is, opgroeit, huilt, lacht en vooral áltijd terecht kan. Wat gaat er door Uw hoofd dat U denkt dat te kunnen verstoren? U dacht toch niet dat ze alleen voor die computer kwamen? Naïeveling dat U bent. Datzelfde woord ‘áltijd’ geldt ook voor het vader of moeder zijn. Dat ben je namelijk van de geboorte van je kind tot je eigen dood. Of dat kind nu militair, chagrijnig, chronisch ziek, rijk of homoseksueel is. Een vader of moeder hoort een vertrouwenspersoon te zijn waar een kind onvoorwaardelijk altijd terecht kan en niet slechts van maandag tot donderdag en alleen als U niet aan het werk bent. Als U deze mening niet deelt dan hoop ik dat bureau jeugdzorg tijdig ingrijpt. Nogmaals U hebt er zelf voor gekozen en U plant Uw rustdagje en werkdagje er maar omheen.
Hun reactie is helemaal niet aangebrand, hoe komt Beatrijs hier in godsnaam bij. Let wel, het is hun huis en daar zijn zij altijd welkom. Dringt het wel tot U door dat U de ‘indringer’ bent, niet zij? Zie nou toch in dat het van de wilde spinnen is dat je na jaren in je ouderlijk huis te hebben gewoond je ineens verantwoording moet afleggen aan een buitenstaander! Ik gebruik inderdaad steeds het woord indringer. Dat klinkt cru, maar zo is het. Hoe goed je na je emigratie naar Frankrijk ook in je dorpje integreert, je blijft hoe dan ook altijd ‘die Nederlander van hiernaast’.
Hoezo is de stiefmoeder een indringer? Ik neem aan dat de vader allang gescheiden was voordat hij zijn tweede echtgenote ontmoette. De meeste echtscheidingen vinden plaats op verzoek van de vrouw, vaak ook om m.i. nogal dubieuze redenen (zichzelf willen vinden, uitgekeken op “saaie” man) dus……..hoezo is deze mevrouw een indringer?
Over het algemeen blijven de moeder en kinderen in de echtelijke woning na een echtscheiding, dus het is niet het “thuis” of ouderlijk huis waar deze mevrouw woont (of zich zou hebben “ingedrongen”), maar eerder een soort tweede, extra woning. Deze twee pubermeisjes hebben een 24 uur er dag thuis bij hun eigen moeder – daar kunnen ze dag en nacht terecht. Als hun eigen moeder de echtscheiding heeft aangevraagd is hun eigen moeder de persoon die voor deze situatie heeft gekozen. Niet de stiefmoeder. In dat geval valt haar niets te verwijten. Kortom: de meiden hebben al een huis/thuis, de stiefmoeder pakt niets van hun af. Deze mevrouw heeft ook als stiefmoeder recht op een paar dagdelen per week privacy in haar eigen (en enige) thuis. De stiefmoeder heeft immers ook geen tweede huis waar ze naar toe kan gaan als het haar in haar eerste huis eens wat minder bevalt.
Deze dametjes zijn 17 jaar. Over een jaar gaan ze misschien op kamers of huren ze samen een flatje. Vinden ze het dan ook normaal dat pa of stiefmoe zich 24 uur per dag toegang verschaft tot hun woning? Ook als het de bezoeker alleen om de computer te doen is? Kom op – de dames zijn 17, geen 7. Als ze 7 waren lag de situatie wat anders, maar gezien de leeftijd van de kinderen vind ik het geen onredelijk verzoek van deze mevrouw.
Even in het algemeen: stiefmoeder zijn is bijzonder ondankbaar werk, dat blijkt wel uit de bovenstaande reacties. Als stiefmoeder doe het blijkbaar alleen goed als je een soort moeder Theresa bent en je eigen leven en dat van je eigen kind totaal opoffert aan je (vaak tot in de grond verwende en ondankbare) stiefkinderen. Zelfs al ga je er zelf (of je eigen kind) er totaal aan onderdoor. Er worden vaak bovenmenselijke eisen aan ze gesteld, onder het mom van “je hebt er zelf voor gekozen” en “je wist waar je aan begon”. Maar als je in een relatie stapt, of die persoon nu wel of geen kinderen heeft – je weet eigenlijk NIET waar je aan begint. Net als bij het krijgen van een eigen kind valt het (stief)ouder zijn veel mensen veel zwaarder dan ze ooit hadden kunnen bedenken. Het zijn allebei grote taboes, maar ouder of stiefouder zijn valt niet altijd mee en vraagt veel zelfopoffering. Dat is doorgaans makkelijker op te brengen voor een eigen kind dan voor dat van een ander, en dat is ook normaal. Het is niet nodig om mensen daarop aan te vallen.
De lat wordt voor stiefmoeders vaak nog hoger gehouden dan voor de biologische moeder, en god mag weten waarom. Uiteindelijk heeft de stiefmoeder dat kind niet gemaakt, toch? Het lijkt wel alsof je je eigen kind wel eens achter het behang mag willen plakken, maar ondertussen moet je je stiefkind altijd en overal leuk vinden – ook al gedraagt het zich alles behalve leuk.
Verder: al is een echtscheiding nooit leuk, kunnen we het alsjeblieft een beetje relativeren: er staan genoeg kinderen op de wachtlijsten van de jeugdzorg die ECHTE problemen hebben die van een heel andere orde zijn dan “ik kan 6 dagen per 14 dagen bij mijn stiefmoeder terecht, wat is het verschrikkelijk egoistisch dat ze wel 3 hele dagdelen alleen thuis wil zijn” Er zijn kinderen die ongewassen met een lege maag en op rubber laarsjes en met een zakje chips naar school worden gestuurd, i.p.v. fris gedoucht na een bordje muesli op de nieuwste Nikes en met een trommeltje met lekkere broodjes, een evergreen en fruit. Er zijn zelfs heel wat kinderen van 17 jaar die geen 2 huizen hebben waar ze (meestal) terecht kunnen, maar helemaal niks. Die zwerven op straat.
Bovenstaande reacties bevatten een aantal aannames waarvan het twijfelachtig is of deze waar zijn. Tegenwoordig, met de werkende vrouw, gaat het allemaal anders dan vroeger. In veel gevallen neemt de vader de grootste zorgtaak op zich, blijft de vader in het ouderlijk huis of verlaten zowel de vader als moeder het huis (vaak vanwege financiële redenen). Ik wil mijn mening daarom niet baseren op wie er nou eerst was in dat huis.
Wel vind ik dat je als stiefmoeder je nieuwe partner niet kan verplichten om zijn dochters minder vaak te zien. In veel gevallen is het voor de vader al moeilijk genoeg dat hij zijn kroost niet meer dagelijks over de vloer krijgt. Henk schrijft hierboven dat je het als stiefmoeder niet goed kan doen en het zwaarder valt dan men eerst dacht. Allemaal erg meelijwekkend, maar ik ben liever stiefouder dan een thuiswonend kind van gescheiden ouders die tegen stiefouders moet aankijken.
Henk vraagt zich of als deze dames uit huis gaan, de vader nog steeds 24 uur per dag de deur voor ze open moet zetten. Wat denk je zelf? Als je eenmaal uitwonend bent, vervalt de officiële en officieuze zorgplicht van ouders. Bovendien groei je wat meer uit elkaar en ja, dan pleeg je toch maar eerst een belletje of het gelegen komt voor je ouwelui. Een niet te vergelijken situatie.
Deze briefschrijfster ergert zich eraan dat de kinderen alleen komen computeren. Ik vraag me af of dit er echt toe doet. Mevrouw is gehecht aan haar privacy en je kan beter dingen voor jezelf doen als de dames achter MSN hangen dan wanneer je ze gezelschap moet houden.
Dat je geen biologische band met die kinderen hebt, betekent niet dat je geen regels kan stellen. Het is uw huis, dus als u niet wilt dat er overdag gecomputerd wordt, gebeurt dat niet. Dat zal het bezoek waarschijnlijk ontmoedigen. Dat klinkt een stuk beter dan de kinderen de toegang tot het huis van uw vader ontzeggen. Wat als uw gezamenlijke dochter er niet in mag omdat tante Sjaan er even geen behoefte aan heeft?
Ontmoedig hun komst door het pc-gebruik aan banden te leggen en laat de duer verder open. Deze meiden zijn 17. Over een paar jaar wonen ze op hun zelf en heb je geen last meer van deze indringers.
Peter, je noemt de kinderen indringers? Sorry hoor maar deze kinderen hebben nu 2 huizen die allebei hun thuis zijn. Daar hebben die meisjes niet om gevraagd dat is hun opgelegd door hun ouders want die moesten zo nodig scheiden.
“De dochters van uw man maken geen deel uit van uw gezin.” Deze zin maakt me echt heel erg boos. Hoe krijgt Beatrijs het verzonnen!!! De briefschrijfster is getrouwd/samen gaan wonen met een man met 2 kinderen die bij deze man horen. De man vormde met zijn 2 dochters een gezin en de briefschrijfster komt daarbij niet andersom!
Beste Peter,
Je stelt dat in veel gevallen de vader de grootste zorgtaak op zich neemt. Het zou kunnen, misschien dat het waar jij woont dit wel gewoon is. In mijn sociale omgeving herken ik dat echter niet; de nieuwe vrouw/stiefmoeder doet toch echt vrijwel alle extra huishoudelijke klussen die kinderen nu een eenmaal met zich meebrengen: wassen, koken, schoonmaken etc. Het is heel erg vaak zo dat pa in het weekend met de kinderen wat leuks onderneemt terwijl de nieuwbakken stiefmoeder thuis achterblijft om nog allerlei klussen te doen. Ik heb vriendinnen die echt totaal uitgeput zijn na de weekenden waarin de stiefkinderen over de vloer zijn geweest.
Ik denk ook niet dat zij zouden staan juichen als de stiefkinderen zich te pas en te onpas doordeweeks zouden uitnodigen om met de computer te spelen, maar vermoed dat ze er niets van durven te zeggen, want och, de tere kinderziel…
Wat ik hier lees bevestigt alleen maar wat ik allang wist ik wil nooit een relatie met iemand die al kinderen heeft.
Beste wxndy,
Indringers bedoelde ik sarcastisch.
Beste Hanna,
Misschien heb je gelijk met die laatste zin. Misschien niet. Maar stiefkinderen vallen niet uit de boom, dus het blijft een afweging die je vooraf maakt. Ik vind trouwens wel dat je uit een erg conservatief milieu komt, waar de moeder voor de wasjes opdraait.
Zeventienjarigen hebben een prima besef van het begrip privacy.
Daar komt bij dat als beide (co-)ouders strikt zijn in het naleven van afspraken over het verblijf, zij elkaar zo ook steunen in de opvoeding. Als moeder bijvoorbeeld haar zorg uitspreekt over het mateloos gamen van dochter, bedenkt een kind van deze leeftijd als snel dat dit dan voortgezet wordt bij vader… en zo zijn er voorbeelden te over.
Mij is niet duidelijk of dit aan de orde zou kunnen zijn, maar de vader vind ik er te gemakkelijk over.
mijn ervaring wat ik met stiefkind/ouders heb is een klein beetje van hierboven weg.
Mijn man heeft 1 dochter uit een eerdere relatie, hun dochter was 3 jaar toen haar ouders uit elkaar gingen.
Ik leerde haar vader kennen toen was zij net 4 jaar.
Ruim 7 jaar verder is de situatie zo: mijn man haar vader werkt in ploegen, als hij de ochtendploeg heeft hebben wij zijn dochter/mijn stiefdochter dinsdag en donderdag na schooltijd dan eet zij avond met ons mee voordat zij weer naar haar moeder terug gebracht wordt.
De middagploeg van haar vader is zij ook dinsdag en donderdag bij ons zonder haar stiefvader, dan mag ik op haar passen zonder mijn toestemming te geven is dit achter mijn rug om afgesproken.
en dan hebben wij haar nog om de week, dus wij zien en hebben haar heel vaak.
En nu is mijn vraag is het normaal dat stiefmoeder voor haar stiefkind moet zorgen zodat haar vader en moeder kunnen gaan werken.
Haar stiefvader hoeft niet op haar te passen want die moet beschikbaar zijn als zijn baas belt voor te werken.
Wat vinden jullie van deze situatie dat de stiefmoeder voor haar stiefdochter moet passen zodat de ouders kunnen gaan werken en dat ik zoveel mogelijk rekening moet houden met mijn werk.
Ik ben samen met een gescheiden man die 2 dochters heeft. De oudste woont inmiddels op haarzelf, de jongste (15) is de ene week bij haar moeder, en de andere week bij ons. Ik liep ook tegen het fenomeen ‘binnenwippen” aan. Ik kan je zeggen, als je er op ingesteld bent dat het niet jouw week is om voor het kind te zorgen en het kind vervolgens ineens (onaagekondigd) met vriendinnen op de bank hangt, als je thuis komt van werk, dit ZEER STOREND is. Waarom? Omdat je die week geen rekening hebt gehouden met de aanwezigheid van het kind. Boodschappen, afspraken, uitjes met je partner… Alles wordt verstoord.
We hebben dit opgelost door de week dat ze bij haar moeder is, de sleutel in te laten leveren, zodat ze niet onaangekondigd langs kan komen. Ons huis werd gebruikt als ‘chillplek’ voor haar en haar vriendinnen. Nu is dat niet meer mogelijk als wij er niet zijn.
Het kind voelt zich nu niet welkom in haar eigen huis, maar in onze ogen is dit een noodzakelijke maatregel. Voor haar eigen bestwil is het nodig om structuur in haar leven te brengen. Als het onze week niet is, heeft de moeder de verantwoordelijkheid en bemoeien wij ons niet met haar logeerpartijtjes bij vriendinnen/ schoolwerk/ waar ze eet enz.. Als het onze week is daarentegen wel! Dan moet ze zaken met ons afspreken, dan begeleiden wij haar met schoolzaken van die week enz…
Het is niet gek om privacy te willen als stiefouder. Na een scheiding moeten beiden partners de mogelijkheid krijgen op een nieuwe relatie op te bouwen. Dit werkt met stuctuur en omgangsregelingen. Of het kind het nou leuk vindt of niet, uiteindelijk is het beter voor iedereen.
Gelukkig is mijn partner het met mij eens en zijn exvrouw ook. We zijn samen tot deze regeling gekomen.
Dat hun kind van 15 heb irritant vindt dat ze niet zomaar langs kan komen in haar eigen huis, is vervelend, maar ze zal er toch aan moeten wennen. Regels zijn regels, niet alleen van onze kant moet er rekening met haar gehouden worden, maar van haar kant verwachten wij ook begrip.
Als reactie op bovenstaand bericht zou ik willen zeggen, zonder overleg zou ik het niet accepteren dat er zomaar vanuit wordt gegaan dat de stiefouder op het kind past omdat beide ouders werken. Dit moet je partner eerst met je overleggen. Communicatie is een zeer belangrijk punt als het gaat om samengestelde gezinnen. Anders werkt het niet….
Zo jammer dat dit onderwerp anno 2011 nog steeds een taboe is! Ook ik ben verliefd geworden op een man die al een kind heeft uit een eerdere relatie. Wij zijn inmiddels bijna 4 jaar samen en de jongen wordt dit jaar 12. Hij komt elke 2 weken 5 dagen bij ons (voor de duidelijkheid: NIET het huis waar hij geboren is). Ik erger me regelmatig aan zijn aanwezigheid, voel me een vreemde in mijn eigen huis, hij hangt als een satelliet om ons heen, gaat nooit eens op zijn kamer spelen, heeft geen vriendjes in de buurt, doet braaf alles wat hem voorgesteld wordt maar komt zelf nooit met iets enz. enz. enz. Dit alles mag nooit besproken worden met vrienden/familie, want ik wist toch waar ik aan begon, het is nog maar een kind, je hebt er zelf voor gekozen en ga zo nog maar even door.
Nou hebben we natuurlijk ook regelmatig een hoop lol, kan ik me over het algemeen goed in hem verplaatsen, ben ík vaak degene die de sfeer aanvoelt en dingen bespreekbaar maakt, maar dat neemt niet weg dat het gewoon niet eigen voelt en is.
Als stiefmoeder hoef je niet alles goed te vinden en te accepteren. Er zijn grenzen. Dat de stiefmoeder uit het beginstuk niet wil dat haar stiefdochters buiten de co-ouderdagen in haar huis zijn kan ik me levendig voorstellen. Ga je dit tóch afdwingen met alle voornoemde oordelen, dan wordt het er heus niet leuker op.
Als stiefouder hoor je je fatsoenlijk te gedragen tegen de stiefkinderenals ze er zijn, meer hoeft niet. Andere mensen (heel toevallig nou nét die mensen die er niets van weten) verzinnen er vaak een heel sprookje omheen, waarin er intens van de stiefkinderen gehouden wordt en vader en stiefmoeder (of andersom) gelijkwaardig zijn en er nooit een kind verdrietig is of iets tekortgedaan wordt. Zo werkt het in een gewoon gezin al niet, dus waarom in een stiefgezin dan wel?
Een stiefmoeder moet een soort supermoeder zijn, die zonder moedergevoelens (want zo is het vaak wel) alles goed aanvoelt en altijd naar eer en geweten handelt. Nou, een stief moeder is geen moeder en dit zou ook niet van haar verwacht moeten worden. Je bent een extra volwassene in huis en gedraagt je als zodanig maar al het andere is niet vanzelfsprekend. Kinderen (zeker als ze al wat ouder zijn) begrijpen dit.
Supermoeder zijn is niet nodig. Genoeg is = respecteren dat uw man houdt van al zijn kinderen (dus ook die uit een eerste gezin) en recht heeft zijn natuurlijk aanwezige loyaliteit richting die kinderen. Het is erg moelijk om tegen je kinderen te zeggen dat ze binnen bepaalde klokuren niet welkom zijn.
Over die behoefte aan privacy: klinkt mij in de oren als een luxe-wens. In ons samengestelde gezin (met stiefdochter, gezamenlijke dochter en part-time stiefzoon) ben ik als werkende vader eigenlijk zeer zelden een moment alleen in mijn eigen huis. Ik heb daaraan moeten wennen, maar als je jezelf er aan overgeeft, is het eigenlijk wel prima. Ik vind het wel gezellig. Kwestie van flexibiliteit en accepteren van een nieuwe situatie waarvoor u zelf heeft gekozen.
Jeemig en ik maar denken dat ik het moeilijk had.
Verliefd worden of houden van een vader met kinderen is niet altijd een keuze. Onze relatie ging heel vlug en zonder dat ik er erg in had was ik stiefmoeder.
Het zijn drie geweldige stiefdochters, ik ben ook een leuke stiefmoeder, maar ik kan ze soms ook achter het behang plakken en ik denk dat ze mij ook zien als een indringer. In het begin vond ik het heel moeilijk, maar nu drie jaar later gaat het wat beter.
Mijn wederhelf en ik zijn er beide in gegroeid. Ik heb een stapje achteruit gedaan. Het zijn inderdaad niet mijn kinderen, maar ik mag er wel van houden of me eraan ergeren. Hij heeft een stapje vooruitgedaan. Hij corrigeert de kids. Hij zorgt voor de daggelijkse gang van zaken voor hem en zijn dochters en ik mag hem daarbij helpen.
Ik ben niet de goede stiefmoeder (vreselijk woord), maar ik probeer niet de indringer te zijn, zonder mezelf te verliezen. Het is moeilijk voor de kinderen (die alle steun genieten), maar het is ook moeilijker voor mij (die alleen de steun van de vader geniet).
Persoonlijk kan ik me wel vinden in het perspectief van zowel de stiefmoeder als het kind. Zelf vind ik het niet altijd even gamakkelijk om het bespreekbaar te maken, maar ik denk er wel over na en probeer het wel. Soms lukt het wel, soms niet, maar ik hoef niet iemand anders zijn in wat ook mijn huis is. Ook ik verdien rust, ritma en regelmaat.
Succes en voor de stiefmoeders..denk maar zo…pubers! De wereld draai in hun leven alleen om hun. niet om die van hun vader, moeder, stiefmoeder, steif..weet ik veel wat. De wereld van een puber draai om wat zij willen…punt!
Het enige wat ik er over wil zeggen is dat niemand de verwoestende kracht moet onderschatten van het ontwrichten van de thuissituatie van een kind.
Eerst door de scheiding, daarna door het moeten pendelen tussen 2 huizen en thuisplekken. Want dit is nou eenmaal waar het in de praktijk anno nu toch echt op neerkomt: een kind van gescheiden ouders heeft 2 huizen en 2 thuizen. En als het zich bij 1 van beide ouders niet meer thuis kan of mag voelen door wat dan ook, dan heeft dit altijd een grote impact op de ouder kind-relatie. Een thuis zit voor een kind niet in een huis maar in de plek waar de ouder is.
Ik spreek overigens, net als iedereen hier die dit aan het hart gaat in alle reacties, uit ervaring. Als stiefdochter welteverstaan, met een stiefmoeder die ik erg liefheb maar met wie er ook vaak veel problemen zijn geweest. Het is geen onwil mensen, van niemand niet.
De reactie van Beatrijs keur ik overigens ook sterk af.
ik sta achter het advies van Beatrijs, er is namelijk sprake van 2 gezinnen en niet 1groot gezin,
Het is van groot belang uw privacy te waarborgen, zodat in rustig uw vrije dagdelen kunt doorbrengen met uw kind in uw huis. Dat wil niet zeggen dat uw stiefkinderen niet af en toe op een vrij dagdeel welkom zijn, maar het is zeker niet zo dat zij wanneer ze wensen binnen kunnen vallen. Daartoe zijn er immers afspraken gemaakt binnen het co ouderschap, iets waarmee u al rekening dient te houden.
Als het gaat om extra aandacht van de vader, kan deze zelf ook af en toe op een vrije middag tijd maken voor zijn dochters, zonder daarbij uw middagen te belasten.
Als stiefmoeder en moeder, weet ik maar al te goed wat u bedoelt. U dient, ongeacht de mening van anderen, uw eigen behoeften op de eerste plaats te stellen omdat ook u de verantwoording voor uw kind draagt en daarbij niet uitgeteld hoeft te raken door het te pas en onpas schenden van uw privacy door stiefkinderen, die bij de moeder hun vaste stek hebben en niet bij hun vader.
In mijn geval heb ik een woning eraan toegevoegd, dwz zelf gekocht, om ten tijde van fulltime stiefkind in huis, niet aan het compleet ontbreken van eigen privacy, onderdoor te gaan wegens opvoedingsverschillen, puberaal gedrag en loyaliteitsconflicten. In het belang van mijn eigen gezondheid, en als volledig financieel zorgdrager voor zowel eigen als stiefkind, was destijds een lat relatie de beste oplossing. Pas na 5 jaar werd de samenstelling harmonieus genoeg om met relatief duidelijke afspraken en succesvol samenwonen te realizeren.
En nee, men weet niet waar men aan begint.
brilliant antwoord dus, Beatrijs, er spreekt duidelijk ervaring uit.
Voor zowel de kinderen als de (stief) ouders is het moeilijk en zijn de gevoelens begrijpbaar.
Ik ben met een stiefvader opgegroeid omdat mijn vader op mijn 2de is overleden en mijn moeder op mijn 4de hertrouwde. Nu ben ik 24 en als ik terug kijk moet ik zeggen dat het geen gezonde situatie is. Er is geen schuld aan te wijzen en ik hou veel van mijn stiefvader. Punt is dat in situaties waarin het in de onderlinge relaties met stief kind/ ouders even minder gaat ons gaan distantiëren en denken; wat heb ik eigenlijk met jou te maken, als jij nooit in mijn leven gekomen was heeft deze situatie nooit plaats hoeven vinden.
Met bloedverwanten komen ruzies ook voor maar denkt men niet op die manier.
Beide partijen ( klinkt raar) stief- kind/ouders maken fouten maar beide partijen hebben ook veel te slikken waar ze niet voor gekozen hebben. Zo kijk ik er ook op terug, mijn stief vader heeft zich niet altijd fair gedragen t.o.v. ons, maar hij heeft wel altijd gezorgd dat de drie kinderen van zijn vrouw niets tekort kwam. Ik ben ook niet altijd makkelijk geweest voor hem. Zijn felle reacties zijn ook wel gebaseerd zijn op het idee van, jij hoort bij je moeder maar eigenlijk heb ik niks met jou te maken en van mij had je er niet bij hoeven zijn.
Mijn half zusjes/broertje zijn ook anders/makkelijker opgevoed dan wij, mede misschien door de ervaringen/ lessen uit het verleden.
Ik vind het moeilijk volledig uit te leggen wat ik bedoel. Ik zou mede door mijn ervaringen en door bovenstaande reacties geen relatie willen met iemand met kinderen.
De in de reactie genoemde “problemen” gebeuren gewoon, zijn volkomen natuurlijk, maar zowel (stief) ouders als (stief) kinderen zijn er de dupe van.
Een levenslange relatie met een partner en de kinderen die daaruit voortkomen is gewoon het beste. Ik heb ook het idee dat er soms te snel wordt getrouwd of er wordt gekozen voor samenwonen met het idee dat we makkelijk weer uit elkaar kunnen.
Zonder kinderen kan dit misschien ook en kan men aan een nieuwe relatie beginnen zonder bovenstaande problemen, als die kinderen er wel komen dan zijn zij wel de hoofd dupe van bovengenoemde problemen in de reacties. Zij staan er toch maar tussen en hebben er niet voor gekozen om op de aarde te worden gezet door ouders die niet met elkaar door één deur kunnen. Maar voor beide partijen is het niet makkelijk en de reacties begrijpelijk.
Hallo Allemaal,
Met verbazing heb ik de reactie van Beatrijs gelezen. Hieruit blijkt maar weer eens dat wanneer je geen ervaringsdeskundige bent, het heel lastig is om een goed advies te geven.
Als moeder en stiefmoeder en hulpverlener zou ik willen mee geven dat dit onderwerp inderdaad veel meer aandacht nodig heeft. de gevoelens van ALLE partijen dienen gehoord te worden. Dan pas kan er naar een voor alle partijen een acceptabele oplossing gekeken worden. Er is geen ouder die zou kunnen zeggen dat zijn/haar kinderen maar tijdelijk welkom zijn in zijn/haar huis. Dat kan en mag niemand van ze verwachten. Wat niet wegneemt dat dit voor een stief ouder soms best ingewikkeld voelt.
Zeker in deze situatie is het jammer dat er niet wat betere adviezen zijn gegeven want de situatie was juist goed. Dus je zou verwachten dat er dan ook ruimte zou zijn geweest om dingen bespreekbaar te maken.
Ik vind het ronduit kort door de bocht als er gezegd wordt dat een kind voor de computer komt…inderdaad heeft moeder geen computer? Ik zou eerst eens uit willen zoeken wat de reden hierachter is dat het kind bij hen komt computeren. Misschien is het juist wel een compliment aan het gezin van vader en stiefmoeder. En als je het vanuit dat oogpunt bekijkt is het misschien voor de stiefouder mogelijk hieruit een positief gevoel te halen.
Ik zou iedereen in deze situatie willen adviseren dingen goed bespreekbaar te maken. Mocht dit om de een of andere reden lastig zijn zoek dan hulp bij ervaringsdeskundigen. Er zijn momenteel twee stichtingen in Nederland die zich sterk maken voor de stief gezinnen. De ene is stichting nieuw gezin: http://www.nieuwgezin.info. De andere is stichting stiefmoeders Nedeland http://www.stichtingstiefmoeders.nl.
Advies aan Beatrijs om ook bij deze stichtingen haar licht eens op te steken!
vriendelijke groeten
Gabby (hulpverlener NH)
Henk slaat de spijker op zijn kop! Alle problemen met stiefkinderen zouden trouwens tot een minimum kunnen worden gereduceerd, als de biologische ouders na hun echtscheiding gewoon ook ‘ouders’ bleven/zouden worden voor hun kinderen en niet hun nieuwe partner, en dan bedoel ik met name de vrouwelijke nieuwe partner, de opvoeding en de verzorging van HUN kinderen in de schoot wierpen! Vaders hebben zelf hun kinderen op de wereld gezet, men mag aannemen er ook BEWUST voor gekozen en de opvoeding van deze kinderen houdt niet op voor hen, als ze na hun echtscheiding, een nieuwe ‘opvoeder’ hebben gevonden, in de persoon van een nieuwe levenspartner. Vrouwen zijn oh zo snel geneigd om dit alles te doen om de relatie te laten slagen, nemen die rol met liefde en plezier op zich, en als dan de kinderen gaan protesteren omdat stiefje zich van haar nieuwe taak kwijt, namelijk opvoeden, is de nieuwe partner de zondebok en wordt die, overigens in de meeste gevallen, geheel onterecht helemaal afgebrand. Als vaders hun eigen kinderen opvoeden, zullen minder (nieuwe) relaties naar de knoppen gaan en hoeven stiefmoeders niet meer te ‘vechten’ om hun eigen privacy en hun bestaansrecht binnen het ‘nieuwe’ gezin…We moeten niet vergeten dat een stiefmoeder, ook al trouwt ze of gaat ze samenwonen met een partner met kinderen uit een vorig huwelijk, nog steeds een individu blijft met precies dezelfde basale, menselijke behoeften als al die (stief)kinderen zich (vaak ten koste van hun stiefouder) willen toeeigenen!
Wat een vreemd advies en rare reacties….en er is niemand die schrijft hoe het bij mij was: ik vond het gewoon heel erg leuk dat mijn stiefkinderen zo vaak langskwamen, ik voelde me bevoorrecht dat mijn stiefkinderen graag bij ons kwamen. Samen met mijn eigen dochter gebruikten ze ons huis idd ook wel als chillplek, en daar hebben wij idd wel eens commentaar op gegeven, maar dat hield niet in dat de kinderen niet meer welkom waren, maar dat er afspraken gemaakt werden wanneer er wel en niet met anderen gechilled werd in ons huis. Mijn stiefkinderen hadden beide een sleutel en waren dag en nacht bij ons welkom. Het resultaat is dat nu, nu mijn man al een paar jaar is overleden, ik nog steeds een heel goede band met mijn stiefkinderen heb. In plaats van dat ik me aan ze erger hebben ze mijn leven verrijkt. Is het zo moeilijk om je stiefkinderen in je hart te verwelkomen.??…Ik vind overigens dat Beatrijs, als deskundige op etiquette gebied, absoluut niet de kennis en ervaring heeft om over dit soort zaken een oordeel te hebben. Dit overstijgt volledig haar competentie nivo en ik vind dat ze dat had moeten antwoorden en de vraagstelster had moeten doorverwijzen naar instanties die beter thuis zijn in deze ingewikkelde materie.
Laat die vader wat meer tijd samen met zijn 2 andere kinderen doorbrengen ipv zijn nieuwe echtgenote. Het zijn zijn kinderen en niet die van haar dus zadel haar hier ook niet mee op en gun haar privetijd en tijd met haar eigen kind. Het is zo gemakkelijk om te zeggen dat je “ervoor gekozen hebt en van tevoren wist waar je aan begon” want dat weet je nl. niet! Nu ik samen met mijn man een zoontje heb (hij 2dochters met zijn ex) merk ik pas wat een impact het heeft in je leven en 2 niet biologische natuurlijk nog meer!
In veel reacties wordt over het ouderlijk huis gesproken, maar dat blijkt niet uit de brief. Het gaat in dit geval om een bijna volwassene van wie je ook een bepaald inlevend vermogen mag verwachten naar de nieuwe partner en haar kind. Deze laatste heeft per slot van rekening ook recht op privacy.
Ik denk dat een stiefkind welkom moet zijn als ze voor de gezelligheid komt, maar niet als het om een computerspel of de inhoud van de koelkast te doen is. Tenslotte vind ik dat als een vader kiest voor een royale omgangsregeling of co-ouderschap dat hij er in de eerste plaats voor zijn kinderen moet zijn om ze thuis op te vangen en dit niet aan de parttime werkende stiefmoeder over moet laten.
Hoe paradoxaal het ook klinkt; om er voor anderen te zijn moet je jezelf op nummer één zetten. Als deze stiefmoeder er niet mee om kan gaan dat de stiefdochter te allen tijde bij haar binnen loopt dan moet ze daar een oplossing voor vinden voordat de bom barst.
Dat andere moeders die hier posten hier wel tegen konden/dit zelfs wel aardig vonden, geweldig, maar u bent haar niet.
Yvonne, beetje gevaarlijk wat je schrijft allemaal. Wat maakt het uit welk huis het is, waar je vader en/of je moeder woont is je ouderlijk huis. En wel welkom voor de gezelligheid en niet voor een spel of de ijskast….. waar ligt de grens, waar is ze dan niet welkom voor en waar wel. En als ze elke dag voor “de gezelligheid” komt is het ook niet goed want dan komt ze ook te vaak. En van pubers (want dat zijn ze nog steeds met 17 jaar) inlevingsvermogen verwachten naar een partner van de vader (een partner voor wie ze zelf niet hebben gekozen)????? Niet echt realistisch……Als je kiest voor een man met kinderen is het toch echt zaak je bewust te zijn van wat dat inhoudt….
Marjolijn, ik meen dat je van iemand die al mag werken, autorijden, (bijna) stemmen en alcohol nuttigen wel enig inlevingsvermogen mag verwachten als is die niet even ontwikkeld als van een volwassene. Als bijna-volwassenen dit inlevingsvermogen niet uit zichzelf tonen, dan zullen er toch grenzen gesteld moeten worden aan het binnenwippen buiten de afgesproken tijden.
Ik heb helaas de ervaring dat pubers van gescheiden ouders calculerend gedrag vertonen ten aanzien van hun verblijfplaats, de ouders tegen elkaar uitspelen, je huis als zuipkeet gebruiken als je een weekend weg bent etc.
Oef, wat een schokkende reactie van Beatrijs. Ik schrik er echt van, natuurlijk zouden die kinderen wél altijd welkom moeten zijn. En natuurlijk zijn die vader en dochters nu geschokt, sterker nog dit lijkt me een reden voor een scheiding als je nieuwe vrouw dit jouw dochters aandoet. Het is stiefmoedergedrag van het lelijkste soort, en het is onbegrijpelijk dat dat wordt goed gepraat en alsof kinderen zich aan ‘etiquettes’ moeten houden en dus moeten begrijpen dat het normaal is dat een stiefmoeder hen niet altijd wil en dat zij minder waard zijn dan de kinderen uit het nieuwe gezinnetje. Echt schokkend, het lijkt mij beter als Beatrijs buiten opvoeding- en psychologische onderwerpen blijft want dit antwoord mis alle menselijkheid.
na het lezen van al de verschillende reacties die heel ver uit elkaar liggen zal ik ook reageren op dit zeer oude maar actuele onderwerp.
Wanneer je in een samengesteld gezin komt waarbij de kinderen hun tijd verdelen tussen de 2 ouders en huizen. is het erg logisch dat je, je op de tijd dat de kinderen van je partner bij jou thuis doorbrengen instelt.
Als na 10 jaar ineens een van de kinderen goed begint te puberen en de gewoontes ineens eenzijdig aan gaat passen , hoef je je daar niet bij neer te leggen.
In elk gezin zijn er regels en gewoontes.
Die worden bepaald door de volwassenen in het huis. Als jij het er niet mee eens bent dat ze alleen langskomt voor de computer leg het computer gebruik aan banden.
De toon van het bericht lijkt mij zodanig dat het probleem alleen komt doordat ze te veel tijd op de computer doorbrengt wat ze bij haar moeder waarschijnlijk niet mag.
En op deze wijze nu probeerd de voordelen van gescheiden ouders te gebruiken.
Ik begrijp niet dat iedereen hier zo geschokt is. De kinderen hebben misschien niet voor de echtscheiding gekozen, maar de stiefmoeder heeft ook niet gekozen voor stiefkinderen. Natuurlijk heeft zij recht op haar vrijheid. Het is de rol van de vader om een geinteresseerde en zorgzame vader te zijn, en dat hoeft niet persé naast die 6 dagen ook nog eens in het nieuwe huis wat hij heeft met zijn nieuwe vrouw. Iedereen is de dupe van een echtscheiding, niemand vindt dit leuk, dus het beste ervan maken voor iedereen. Ook voor de nieuwe stiefmoeder.
Ik vind dat Beatrijs gelijk heeft.
En NEE je weet niet waar je aan begint. Je begint aan iets wat je denkt dit gaan we doen dit gaan we leuk en gezellig maken. Voor iedereen het beste,maar ik kan zeggen dat het echt niet makkelijk is van geen kant.
Kinderen die moeten accepteren dat ze een zo genoemde stiefmoeder hebben en een stiefmoeder die ineens alles maar moet accepteren.
Het ouderlijk huis is het huis waar ze groten deels wonen vind ik.
Ik heb twee stiefdochters. Er werden dingen maar afgesproken en vertelde me vriend ja dan en dan komen ze hier want ze ex ging naar feestje concert bla bla. Als de kinderen dan hier waren dan was ik de geen die alles deed papa zelf deed bijna niks.
Zelf hadden wij toen al een dochter samen van 3 jaar. Dus ik draaide over uren en keek dus toe hoe ik de kids kreeg en hij bijna niks deed.Kijk zo hoort het niet te gaan. De kinderen kwamen binnen vallen met etenstijd en dan had ik niks extra s dus dat vond ik heel storend.Dat overlegd met mijn vriend en die vond dat ook ,maar kinderen waren op hun tenen getrapt. Alsof ik elke dag eten maakt voor twee extra !!!
Ik werd het zwarte schaap. Als ze iets van hun vader wilde en die reageerde niet of zei nee dan werd er daar wel van gemaakt dat het van mij afkwam. Verschrikkelijk gewoon dat je het beste probeert te doen en dat je telkens word neer gehaald uit eindelijk verscheurt het je. Dus ik begrijp helemaal dat deze vrouw ook wat prive wilt.
Het is echt heel moeilijk allemaal.Je word nooit geaccepteerd en vrijheid heb je niet meer als stiefmoeder.Al die jaren ben ik nooit weg geweest uit gegaan of wat dan ook. Ik lijk wel gek me zelf totaal weg gecijferd! Ik zag het leuk en gezellig voor me maar dat zal het nooit meer worden!!
Ik ben een kind van gescheiden ouders maar mijn ouders waren erg strak dan ben je bij papa en dan bij mama. Ik denk dat het heel goed was, als ik thuis ruzie had riep ik ook ik ga bij de andere ouder wonen. Gelukkig waren mijn ouders daar niet gevoelig voor. Ik denk dat kinderen hier in te veel ruimte krijgen en de plezieren bij een bepaalde ouder zoeken. Zo werkt het jammer genoeg later in de echte wereld ook niet. De meiden in dit geval weten wanneer ze welkom zijn. Je mag best wel grenzen stellen. Jullie zijn het hoofdgezin en jammer dat je partner ook schuldgevoel naar zijn dochters heeft en ze altijd welkom wil laten voelen maar dat creër je zo niet. De meiden reageren ook zo omdat ze weten dat ze papa achter hun hebben staan.
Lastige situatie voor je maar hou voet bij stuk en onthoud ik ben niet gek.
Ik vind dit een vrij bescheiden voorstel, die paar middagen. Maar misschien omdat mijn eigen situatie veel slechter is. Toen mijn vader in mijn puberteit zijn tweede leg begon, was ik (dochter) eens in de paar weken een weekend welkom. Tussendoor spontaan langskomen, zelfs met een aankondiging vooraf, dat was not done. Want de illusie van perfect gezinnetje zonder stoorzender moest gehandhaafd worden. En nog steeds op volwassen leeftijd. Hierdoor kwam ik steeds minder tot vier keer per jaar. Tot ik de laatste keer van mijn vader te horen kreeg, dat ik haar voortaan even moest bedanken voor de goede zorgen. Daar had ze over zitten klagen blijkbaar – ‘Nou, er kan wel een bedankje vanaf’. Die paar weekenden per jaar moest ik blijkbaar dankbaar zijn voor die ene nacht mogen logeren, schoon beddengoed, schone handdoelen en mee mogen eten. Ofwel, ik was gast en geen kind aan huis, een weekend langskomen was een opoffering voor haar. Een steek in mijn rug. Ik kom daar niet meer.
hier nog een reactie van een stiefmoeder, om gewoon even mn hart te luchten. mijn eigen verhaal is dat wij ook een samengesteld gezin hebben. Mijn zoon van 13 van een eerdere relatie woont bij ons en ons 1 jarige zoontje ook. mijn man heeft nog een dochter van 16 uit een relatie en een zoontje van 4 uit weer een andere relatie. De dochter van 16 is pas de laatste tijd meer in beeld. het zoontje van 4 is sinds een jaar iedere week bij ons, woont ook om de hoek.
Ik zou dolgraag vaste afspraken willen hebben. Mijn man werkt wisseldiensten ochtend, avond, nacht. En zijn zoontje komt de 2 dagen dat hij tussendoor vrij is. Dus elke vrije dag van mijn man eigenlijk. Zijn moeder brengt hem de hele week naar de opvang en in de vakanties neemt ze amper vrij voor hem, maar wil wel graag dat hij zo veel mogelijk bij ons komt.
ik zit echt op mn top op dit moment. Vind mezelf een naar persoon, kan het kind niet meer als een kind zien. Praten met mn man is niet te doen en ik begrijp dat hij zn kind zoveel mogelijk wil zien, maar dit is absoluut niet wat ik wil. ik wil mn eigen gezinnetje en een paar vaste dagen wanneer hij komt, dan is iedereen voorbereid en is het leuk als hij komt. ik werk 4 dagen en als ik thuis kom en hij is er voelt mijn huis niet als mijn huis. ik denk dat alleen moeders met dezelfde ervaring mij kunnen begrijpen. ik heb nooit van me leven kunnen denken dat ik de boze stiefmoeder zou zijn uit de sprookjes, maar zo voel ik me nu wel.
Beste stiefmoeder,
Vaak kreeg ik als alleenstaande ouder opmerkingen van moeders met een ‘traditioneel’ gezin opmerkingen als: ‘Wij zouden ook wel eens tijd met elkaar willen, maar onze kinderen zijn er altijd’. Dit als reactie op de weekendregeling die ik met de vader van mijn kinderen had. Die moeders begrijpen niet dat je als alleenstaand ouder de zorg ook écht alleen hebt, dus de tijd zonder kind die zij als vrijheid zagen kun je nauwelijks afzetten tegen de tijd dat je er werkelijk alleen voor staat. In sommige gevallen 24/7, soms is er een (ruime) weekendregeling, soms eerlijk co-ouderschap… maar ik begrijp uit je beschrijving dat bij de verdeling de zorg vooral bij de moeder ligt. is Hoe dan ook, als we de situatie van de ex niet kennen is het moeilijk oordelen over het feit dat ze haar kind vaak naar de opbreng brengt (of moet brengen). Is daar geen partner in beeld, dan is er soms weinig keuze. Ik begrijp dat het voelt alsof je opdraait voor andermans keuzes en de gevolgen daarvan. Maar dat geldt evengoed voor je man, die jouw zoon van 13 ook in zijn huis heeft wonen. Misschien ervaart hij het anders omdat hij meer buitenshuis werkt. Ik denk dat je het moet zoeken in een oplossing voor het gevoel dat je overal voor opdraait, dus meer ontlast worden, tijd voor jezelf claimen, zodat je vrije tijd meer als vrije tijd kunt ervaren.
Dankjewel Henk. Jij verwoord precies de essentie. Eindelijk eens erkenning voor de gevoelens van een stiefmoeder! ik heb met mijn man 2 jonge kinderen en sinds een jaar een inwonende puber stiefkind. De moeder van dit kind woont in het verre buitenland. Mijn man kijkt amper om naar zijn kind maar verwacht wel dat ik als vrouw van het gezin mij 24 uur per dag moet bezig houden met zijn zoon. Het komt allemaal neer op de schouders van de stiefmoeder. En ja, je weet dat je een relatie aangaat met iemand die nog een kind heeft maar nee dit kun je niet van tevoren weten. De vader hoort zelf voor 95 procent alle lasten en zorgen op zich te nemen en de stiefmoeder kan de vader hierbij ondersteunen. Ik ben inmiddels zo moe van mijn situatie dat ik mij momenteel helaas wat afsluit voor zijn kind en de aandacht meer op mijn eigen kinderen ben gaan richten. Puur uit zelfbescherrming. Ik ben tenslotte de moeder voor mijn eigen kinderen en ik wil er niet door andermans kind onder door gaan.
Ik ben stiefmoeder van twee jongens (nu 9 en 12 jaar). Mijn partner en ex hebben een co-ouderschap. In huis neem ik de moederrol op mij en doe dat met liefde en plezier. Gemakkelijk? Zeker niet! Maar wat vind ik het geweldig om onderdeel te (mogen) zijn van dit gezin. Elke dag groeit de liefde nog. Na drie jaar hebben we allemaal ons plekje wel gevonden. Door mijn goede band met alle heren in huis, kan ik het mij niet voorstellen dat ik hen de toegang tot hun eigen huis ontzeg. Ook niet op dagen dat ze eigenlijk bij moeder zijn. Sterker nog, als er iemand moeder mist, dan kijken we of het uitkomt dat ze (even) daarheen gaan. Andersom gebeurt dat wat minder, maar wij zijn er van overtuigd dat kinderen gelukkiger zijn als er aan beide kanten open deuren zijn en het niet uitmaakt waar ze op welk moment willen zijn (binnen grenzen en in overleg). De mannetjes hebben al zoveel doorstaan en wij zijn trots op onze instelling naar zowel moeder als de kinderen. Samen komen we er wel…
Bonusmama, je hebt helemaal gelijk. Ik vind dat alle stiefmoeders die er anders over denken zich diep moeten schamen. Die kinderen hebben zeker niet gekozen voor een scheiding. De stiefmoeder wist vooraf dat er kinderen waren. Ik ben zelf stiefmoeder van een dochter en een zoon. Helaas is mijn man overleden, maar ik heb nog een heel goed contact met hen, met name omdat ze bij ons altijd welkom waren, en bij mij nog steeds zijn. Het lijkt me verschrikkelijk voor kinderen als ze het gevoel hebben dat ze ergens niet welkom zijn. Mijn man en ik hebben ook altijd samen alle zorgen gedeeld, zowel voor zijn kinderen als voor die van mij. We hebben op die manier met vier kinderen een hecht gezin kunnen vormen waar iedereen zich goed voelde. Wel zo prettig
Stiefouders, zijn volwassen mensen, die willens en wetens een relatie aangaan, met een persoon die reeds kinderen heeft. Zij kiezen daar bewust voor.
Smoesjes als: ik was al verliefd, ik wist niet waar ik aan begon, ik dacht dat het anders zou lopen: niet relevant, je hebt bewust als volwassene de keuze gemaakt om een relatie aan te gaan met iemand van wie je er op mag rekenen, dat hij/zij jou nooit op plaats 1 gaat zetten: daar staan zijn/haar kinderen al. En dat is ook goed zo. Dat wist je van te voren.
Stiefkinderen zijn minderjarigen die al te kampen hebben met ouders die wel kinderen op de wereld zetten, maar niet lang genoeg bij elkaar kunnen blijven om ze een veilig nestje te bieden. Deze kinderen krijgen daarna een stiefpa of stiefma in de maag gesplit waar ze geen enkele keuze in hebben. Minderjarigen dus, die voor een voldongen feit worden gesteld.
Het bizarre is, dat deze “volwassenen die bewust keuzes maakten” zich willen vergelijken met “minderjarigen die voor voldongen feiten worden gesteld”. Dan willen ze ook nog een soort van gelijke rechten…. terwijl ze helemaal niet gelijk zijn.
Jij bent de volwassene, jij bent degene die de keuze maakte voor deze partner, dat betekent dat JIJ je nu te schikken hebt naar de rol van “ouder”. En een goede ouder neemt pubergedrag niet persoonlijk op, een goede ouder wil niet bij tijd en wijle “kindvrij” zijn ivm de “benodigde privacy”… nee… een ouder ben je altijd, 24/7. Punt.
Fijn dat jij je de toekomst in al je verliefdheid rooskleuriger voor had gesteld, prettig dat je mooie fantasieën had waarin alles anders was, maar dat was JOUW inschattingsfout. JOUW misrekening.
Geef de KIND(eren) daar niet de schuld van, maar ben een OUDER en gedraag je ook zo, niet als een verongelijkte, aanstellerige, puberdochter die “behoefte aan privacy” nodig heeft….. dat is haar tekst, niet de jouwe. Jij vraagt of ze thee wil en of ze de computer afsluit als ze klaar is.
Ook ik ben het voor de eerste en enige keer niet eens met Beatrijs. De stiefmoeders hierboven die haar antwoord volledig ondersteunen, hebben zo te lezen allemaal à priori een probleem met hun man, niet met de stiefkinderen. Hun man laat de zorg zonder overleg aan hun over. Dat reëele probleem reageren ze af op hun stiefkinderen. “Mijn behoeften worden niet gezien, dan de jouwe ook niet.” Van emotioneel tekort worden de meeste mensen nu eenmaal niet ruimhartiger.
Als kind moet je welkom zijn bij vader en moeder, wat de nieuwe gezinssamenstelling ook is. Mijn vader trouwde met een vrouw die niet kon delen, ik ging er als 16-jarige soms koffie drinken. Of oppassen op mijn halfzusje dat al spoedig werd geboren.Toen mijn vader overleed, bleek ook de relatie met haar eigen dochter niet bestand tegen haar egocentrisme. Die zien elkaar niet meer, mijn halfzus is gelukkig een warm iemand maar ze lijdt er natuurlijk onder, zeker nu ze zelf moeder is.
Enfin, ook als zestienjarige had ik de liefde van mijn vader nog nodig. Je hoeft maar één keer een familieopstelling bij te sonen om te zien hoe diep dit soort afwijzing ingrijpt. Bouw aan de relatie met je stiefkind, het maakt je rijker, ook al vergt het een zekere overgave die niet hip is.
Er zijn ouders voor wie het huwelijk niet meer hoeft, maar die besluiten bij elkaar te blijven vanwege de kinderen. Dat is bij de ouders van deze twee meisjes niet het geval, ze zijn gescheiden.
Er zijn vaders die na de scheiding geen nieuwe partner nemen; ze willen te allen tijde beschikbaar zijn voor hun kinderen, ze willen dat er wat dat betreft niets verandert.
Die keuze heeft deze vader niet gemaakt, hij koos voor een nieuwe vrouw, een nieuw gezin.
Het verbaast me dat deze vader niet heeft beseft dat, hoe je het ook wendt of keert, zijn keuze invloed zou hebben op zijn eigen leven en dat van zijn kinderen uit het eerste huwelijk.
Als buitenstaander kan ik begrip voor alledrie de partijen opbrengen om alle door andere lezers genoemde redenen. Volgens mij had Beatrijs het advies moeten geven om dit diplomatieker te benaderen om iedereens gevoelens te ontzien. “Privacy” vind ik niet handig om te noemen, het maakt de dochter tot gast in huis in plaats van huisgenoot. Ik snap wel dat de stiefmoeder dit zo voelt, maar dan hoeft het nog niet zo gezegd te worden.
Maak het kind juist tot huisgenoot in plaats van gast. Dat wil zeggen dat je communiceert dat nu ze al 17 is, ze best een handje kan helpen in huis, zoals een ‘eigen’ kind ook zou moeten doen. Bijv. boodschappen doen en zelf eens koken als ze mee wil eten. En dat er niet gegamed wordt op willekeurige tijden, maar dat een boek lezen prima is. Vader zou zich ook eens kunnen verdiepen in wat zijn dochter doet op de computer: huiswerk maken? chatten? Waarom wil ze dat liever in vaders huis doen? Dat maakt een gepaste reactie mogelijk. Uiteraard is het aan de vader om de huisregels te communiceren. Het lijkt me dat het kind nu speelt met de rollen, en ‘gast’ respectievelijk ‘huisgenoot’ is als het haar uitkomt, wat haar verblijf in haar vaders huis uitermate aantrekkelijk maakt boven dat van de moeder.
Voor de goede orde, met onze eigen drie kinderen (tiener en studerende twintigers) zitten we momenteel ook in die merkwaardige fase waarin hun studentenkamer voor ons verboden terrein is, terwijl ze op willekeurige momenten bij ons binnenvallen, wat ons niet altijd goed uitkomt. Als we dat communiceren is verontwaardiging ons deel, met als hoofdargument “dat wij toch voor hen gekozen hebben en wij toch hun ouders zijn”. En ik herinner me precies dezelfde discussie met mijn eigen ouders. Het is een fase waar iedereen doorheen moet.
Ik was het stiefkind van deze briefschrijfster, en het advies van Beatrijs is precies de zere plek geweest voor mij. Ik moest ook wel even slikken toen ik het las. Uit de reacties blijkt ook dat dit onderwerp gepaard gaat met veel emoties. Er is veel herkenning bij stiefkinderen en stiefouders vanuit hun eigen beleving, en beiden zijn relevant.
Mijn beleving is inderdaad geweest dat wij niet bij dit gezin hoorden, die boodschap heb ik vanaf de start – vanaf onze 7e en ook op de dagen bij mijn vader – gehoord en gevoeld. Stiefmoeder vond het erg moeilijk, en dat is ook begrijpelijk. Destijds zei ik weleens tegen vriendinnetjes dat het voor haar gemakkelijker was geweest als onze vader geen kinderen had gehad. Het was ook wel gezellig op momenten, maar ik voelde bij haar dat ze hiervoor haar best moest doen en niet omdat ze het oprecht gezellig vond dat we er waren. Dat schemerde door in wat ze zei (bv. dat we niet bij het gezin hoorden), in wat ze deed (bv. toen de bezoekregeling werd uitgebouwd naar co-ouderschap heeft ze zich hier openlijk tegen verzet), en in de regels in huis (in de avonden moesten we naar de serre, op vrijdagavond mochten we in de woonkamer zitten, dan ging stiefmoeder naar de serre). Misschien dat sommige mensen hier geen moeite mee zouden hebben, ik heb hier zelf wel veel verdriet van gehad. Wat mijn stiefmoeder niet voelde voor ons, voelde ze niet en daar heb ik ook nog wel begrip voor. Tegelijkertijd zijn het wel deze momenten die indruk hebben achtergelaten. Op het moment dat je weggestuurd wordt komt dat gevoel omhoog, het gaat dan eigenlijk niet om de gebeurtenis op zich. Ik had graag een liefdevolle band met haar gehad.
Stiefouders hebben zelf een grote rol in het vormgeven van de relatie met hun stiefkinderen. Je kunt je stiefkinderen zo benaderen zoals mijn stiefmoeder deed. Ik heb er zelf niet voor gekozen bij mijn stiefkinderen – sowieso omdat het schatjes zijn – maar ook omdat ik niet de geschiedenis wil herhalen voor hen en ik bovendien het idee heb dat het mijn relatie met hen bemoeilijkt. Hoe moeilijker de relatie, hoe meer negatieve interactie, hoe vervelender ik ze ga vinden. En die neerwaartse spiraal heb ik dan zelf in werking gezet is mijn redenatie. En ja, kinderen doen soms of wat vaker lastig, op zich weten volwassenen dat kinderen emotioneel aan het ontwikkelen zijn neem ik aan. Aan de (biologische) ouders de taak om hen hierin te begeleiden is mijn standpunt in elk geval.
Het advies van Beatrijs is ter harte genomen en ingebracht als argument waarom we het er verder niet over hoefden te hebben. Ze stond in haar recht. Voor ons lag het probleem echter niet bij die regel, wij voelden ons structureel afgewezen door haar – wat onze vader heel lang heeft laten gebeuren – en dit voelde als een bevestiging daarvan. Om iemand geven kun je niet afdwingen, en tegelijkertijd heeft het wel pijn gedaan destijds. Ik zag haar toch als een moederfiguur.
Stiefmoeder en vader zijn inmiddels gescheiden. Ik zie mijn voormalige stiefmoeder nog plichtsgetrouw bij levensgebeurtenissen van mijn (half)zusje. Toen ik haar voor het eerst zag nadat ze wist dat ik stiefkinderen had, was het eerste wat ze tegen me zei ‘lastig he, kinderen’. Nogmaals, ze voelt wat ze voelt en de vraag is hoe haar verantwoordelijkheid er precies uitziet (of misschien wel belangrijker: welke verantwoordelijkheid hierin bij mijn vader lag). Misschien dat sommige stiefkinderen helemaal geen goede band met een stiefouder ambiëren. Dit is mijn ervaring en beleving, en de match hierin was bijzonder ongelukkig.
‘k Heb vaak gedacht dat het zo jammer is dat er geen nadere reactie van de briefschrijver m/v of verdere betrokkene(n) bij staat, toch m’n verrassing is die reactie hier wel!
Wat naar dat het zo gelopen is, maar je kunt inderdaad niets afdwingen.
Iedereen heeft eigen behoeftes, maar kinderen zouden zich ten alle tijde welkom moeten kunnen voelen.
Helaas werkt dat niet standaard zo in de praktijk.
Uw stiefmoeder werkte in het onderwijs, wellicht is dat de reden waardoor ze geen puf meer had voor jullie.
Twee hele en drie halve dagen zo’n klas vol kinderen vergt veel energie.
Ik vind dat ze een groot gebrek aan inlevingsvermogen heeft, anders zou ze die opmerking niet gemaakt hebben.
Dat snijdt door de oude wonden, maar het was al duidelijk dat empathie vanuit haar niet te verwachten viel.
Gelukkig gaat het met uw eigen stiefkinderen anders, dat is de winst van de eigen ervaringen.
Koester ze en laat u ook koesteren!
Alle geluk gewenst.
Beste I, ik las vandaag voor het eerst dit topic en dus ook jouw reactie. Zelf herken ik me in jouw verhaal. Ik ben ook een stiefkind met een stiefmoeder zoals die van jou. Als kind was het heel verwarrend, maar als volwassene kan ik nu mijn vinger erop leggen en woorden aan geven. Namelijk, dat mijn stiefmoeder me, met moeite tolereerde, en het liefste me kwijt dan rijk was. Als ik onderzoeken lees over stiefgezinnen, verbaast het me niet dat stiefouders vaker aan kindermishandeling en misbruik doen, dan biologische ouders, vooral als ze eigen kroost hebben. Denk dat veel partners van stiefouders dit zouden moeten weten.
Ja, ik heb soms ook de indruk dat mensen onderschatten hoe tekenend het kan zijn voor kinderen als zij die boodschap voelen in hun eigen huis – of in elk geval: bij hun eigen ouder. Als je het gevoel hebt dat je stiefouder je met moeite tolereert en je er eigenlijk liever niet bij wilt, en je biologische ouder staat dat ook toe (ook al doet dat de biologisch ouder misschien ook pijn)… dat is nogal een boodschap om mee op te groeien. Zo heel gek anders is dat volgens mij niet dan opgroeien met een ouder die je afwijst – dat is wat sneller duidelijk dat dat voor kinderen niet zo fijn is volgens mij. Ik hoop ook dat biologische ouders / stiefouders zich meer bewust worden van het belang van een goede relatie tussen stiefouder en kind. In dat licht vind ik ook dat Beatrijs er bij dergelijke zaken misschien beter aan doet om haar eigen grenzen beter te kennen in waar zij wel en niet in kan adviseren (al is dit wel erg lang geleden inmiddels). Dit is ingewikkelde materie, getuige alleen al de uiteenlopende reacties met dieperliggende emoties op deze post.
G.
Maar hoe pak je het aan als er volwassen stiefkinderen zijn (21 en 23) welke niet meer bij paps wonen. Mij als nieuwe vriendin buiten sluiten , en paps ten aller tijden alles vanaf hun kant goed praat en de punten die ik als pijnlijk ervaar wegwimpeld. Ik geef ze de ruimte , begrip, heb ze met open armen ontvangen en betrokken als waren het mijn eigen kinderen. Moet ik er wakker van blijven liggen of loslaten en het op z,n beloop laten.
Het belangrijkste is dat de kinderen niet de regels bepalen. Daar zijn t kinderen voor. De ouders en in dit geval ook de stiefmoeder bepalen de huisregels. En dat betekent dat t de zoete inval kan zijn in de kinderweek/ en op de andere dagen in overleg. Liefde krijgen kinderen nu in 2 huizen hoe fijn is dat. Maar kinderen zijn nog niet gemaakt om regels te bedenken ze hebben namelijk nog geen enkele levenservaring.