Beste Beatrijs,
Enkele weken geleden vertelde mijn tante ons dat zij af wil van twee boekenkasten die nog in bezit zijn geweest van mijn overgrootvader. Als niemand in de familie er belangstelling voor had, zou zij ze verkopen. Mijn moeder heeft later namens mij teruggebeld dat ik ze graag wilde. Mijn tante vond dat prima en er werd afgesproken dat wij ze binnenkort zouden ophalen. Nu belde mijn tante van de week om te vertellen dat de afspraak niet door kon gaan, omdat haar dochter (mijn nichtje) bij nader inzien de kasten kan gebruiken. Ze zei erbij dat dat natuurlijk jammer is voor mij, maar dat ze voor mij nog wel twee grote dozen met oude geschiedenisboeken had staan. Gratis. Het is aardig van mijn tante dat ze aan mij gedacht heeft (ik studeer geschiedenis), maar ik ben nu geneigd haar te vragen waar ik die boeken laten moet: niet voor niets wilde ik die kasten graag hebben. Eén van de twee heeft trouwens wat restauratiewerk nodig. Wat denkt u, kan ik mijn tante voorstellen dat ik de gebrekkige kast overneem? Mijn moeder wil hier geen conflict over, maar ik vind eigenlijk dat mijn tante de beschaving op moet brengen om zich aan haar afspraken te houden.
Belofte maakt schuld
Beste Belofte maakt,
Het is niet correct om terug te komen op eerder gedane beloftes. Daar zit uw tante duidelijk fout. Daar staat tegenover dat het iets bedelaarachtigs heeft om te smeken of u dan althans één kast mag hebben. Die bovendien nog kapot is ook, dus u krijgt reparatieuitgaven. Kosten in de antieke sfeer kunnen behoorlijk oplopen, vergis u niet. Voor het geld van de restauratie hebt u waarschijnlijk twee nieuwe simpele boekenkasten en geen sores aan uw hoofd. Die oude geschiedenisboeken lijken me niet echt een buitenkansje. Achterhaalde ruimtevreters, waar u toch nooit in zult gaan lezen. Meer iets voor de oud-papierbak. Zoals de zaak nu ligt, lijkt het me het beste om helemaal niet te reageren. Uw tante heeft haar gift tenslotte teruggetrokken, dus het heeft geen zin om te gaan marchanderen. U zwijgt gewoon in alle talen, dan komt er ook geen conflict. Laat uw tante maar even bengelen, dat is dan uw subtiele wraakoefening. Als uw tante belt om te vragen of u die boeken nou nog moet hebben, zegt u: ‘Dank voor het aanbod, maar ik laat het voorbij gaan, want ik heb er geen ruimte voor.’
” Die oude geschiedenisboeken lijken me niet echt een buitenkansje. Achterhaalde ruimtevreters, waar u toch nooit in zult gaan lezen. Meer iets voor de oud-papierbak.”
Mevrouw Ritsema, u heeft geen buitensporig grote interesse voor Geschiedenis naar ik aanneem? Mocht u ooit onverhoopt eens geconfronteerd worden met enkele oude boekwerken dan raad ik u aan eerst in uw kennisenkring rond te vragen of iemand er wellicht interesse voor heeft alvorens de open haard er mee aan te steken.