Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 33 en ik ben sinds drie jaar getrouwd met een zes jaar jongere man. Mijn man heeft vanaf het begin van onze relatie geweten dat ik kinderen wilde. In het begin zei hij dat dat iets was voor later. Toen we eenmaal getrouwd waren, kwam hij tot het inzicht dat hij het toch eigenlijk niks vond. Hij ziet alleen maar negatieve kanten aan het ouderschap: hij wil geen fysieke, privé- en financiële ruimte inleveren.
Hij houdt van mij en ik van hem, maar het onderwerp ‘kinderen’ is onbespreekbaar. Hij zegt ‘nee’ en vindt dat ik me er maar bij moet neerleggen. Als ik vraag wat ik nu moet met mijn gevoelens, dan zegt hij dat dat mijn probleem is en niet het zijne. Natuurlijk wil ik een kind niet opschepen met een ouderpaar dat verdeeld is over zijn of haar komst. Het ligt evenmin in mijn aard hem te ‘verrassen’ met een zwangerschap. Aan de andere kant kan ik die diepe wens naar een kind ook niet van me afzetten. Ik heb geen jaren de tijd meer, dus heel veel geduld kan ik niet meer opbrengen.
Lijnrecht tegenover elkaar
Beste Lijnrecht,
Uw man stelt zich zeer hardvochtig op. Het krijgen van een kind is voor vrouwen belangrijker dan voor mannen. Vaak kan het mannen niet zo veel schelen. Hoe jonger ze zijn, hoe minder ze erover nadenken. Een baby begint pas voor hen te leven, wanneer die eenmaal is geboren. Uw man is zes jaar jonger dan u. Veel tijd hebt u inderdaad niet meer. Hij kan desnoods op z’n zestigste nog vader worden. Het is tamelijk egoïstisch van hem om zich af te sluiten voor wat u wilt in het leven. Uw verlangen naar een kind is heel redelijk en wordt met 80 procent van de vrouwen gedeeld. De belangrijkste functie van het instituut huwelijk is om een liefdevol en verzorgend kader te verschaffen voor kinderen om in op te groeien. Als u zich neerlegt bij het veto van uw man, zal uw huwelijk op den duur verzuren. U zult altijd spijt houden dat u geen kinderen hebt gekregen, dit zal bij ruzies altijd weer de kop opsteken en er bestaat een gerede kans dat het huwelijk alsnog op de klippen loopt.
Geef uw man een ultimatum. Zeg dat u van hem houdt, dat u niets liever wil dan met hem een kind te krijgen en dat u nú wil ophouden met de anticonceptie (want het kan nog wel een jaar of twee duren voordat u daadwerkelijk zwanger raakt). Als hij bij zijn weigering blijft, dan zegt u dat u de vrijheid neemt om elders rond te kijken. Dan zal er gescheiden moeten worden – u gaat op zoek naar een andere man die wel vader wil worden. Laat dit geen loos dreigement zijn, begin meteen met zoeken, want ook dit kan behoorlijk wat tijd kosten. Ga de deur uit, maak u beschikbaar, ga op een clubje, vertel uw vriendinnen dat u een partner zoekt, ga naar feestjes, enzovoort.
Misschien dat uw man onder druk van uw dreigende vertrek zwicht voor uw wens, en u het groene licht geeft: ‘Oké, oké, als het zo belangrijk voor je is, vooruit dan maar.’ Leuk is het niet om het breekijzer van het ultimatum te moeten hanteren om uit de impasse te raken, maar als het lukt, en de baby komt er, zal hij er tegen die tijd vast van houden. Zo gaat het met veel mannen.
Hoewel ik regelmatig ernstige twijfels heb over de antwoorden op de schrijvers kan ik me voorstellen waarom uw antwoorden soms zo geformuleerd worden.
Echter, in de Trouw van zaterdag 5 maart, waarin de problematiek van -het uitblijven van- kinderen bij een echtpaar behandeld wordt gaat het antwoord me veel te ver.
In uw antwoord refereert u naar het egoïstische gedrag van de man en ‘als het kind er eenmaal is dat veel mannen het dan wel leuk vinden’.
Een nog groter probleem vind ik uw visie om ‘alvast rond te kijken om zo de man nog verder onder druk te zetten’!
Wie is er in deze kwestie nu egoïstisch?
Ik zie dit als pure chantage waarbij de vrouw haar ‘biologische klok’ als tijdbom laat fungeren en de man maar moet slikken dat de drammende vrouw dit wil! (ik zie een drammend kind met stampende voetjes voor me die zijn/ haar zin niet krijgt….)
Ik begrijp dat een dergelijke discussie annex kinderwens zeer problematisch kan zijn indien beide partijen er niet uit komen. Geef echter het advies het probleem grondig uit te spreken, desnoods een lijst met voors en tegens te maken en op basis daarvan, onderaan de streep, aan te geven dat kinderen krijgen een gunst is en geen recht.
Als beide partijen het nog niet eens worden en de wens blijft echter, dan zul je eerst afscheid van elkaar moeten nemen voordat je andere stappen zet (laat staan adviseert!).
Daarbij moet zowel de man als de vrouw zich realiseren dat -ik zal niet generaliseren- de man veelal rationele beslissingen neemt terwijl de vrouw emotioneel de problemen bekijkt. Dit resulteert in een discussie die niet gelijkwaardig is waarbij er op voorhand de emotionele partij de verliezer zal zijn. Een dergelijke discussie zul je dus altijd uit de weg moeten gaan door objectief de problematiek te bestrijden.
Zojuist heb ik uw site zitten bekijken en ik heb met mijn mond open gezeten door de ongelofelijke onzin die u verkoopt. Dit moet gewoon een grap-site zijn die we eigenlijk niet serieus moeten nemen. Maar toch kan ik het niet laten om een reactie te geven.
En dat heb ik het over het topic wel of geen kinderen! Het kan u niet bevatten dat er ook nog werkelijk mensen zijn die absoluut GEEN kinderen willen he? Kindervrij wordt dat tegenwoordig genoemd. Het is gewoon belachelijk wat voor advies u geeft. Advies is eigelijk niet het juiste woord.
Kinderen krijgen is voor vrouwen nu eenmaal belangrijker dan voor de man, schreef u. Er is hier een man in kwestie die geen kinderen WENST, maar u adviseert om toch maar gewoon de man te verplichten om een kind op de wereld te knikkeren die niet gewenst is!!! Wat denkt u in hemelsnaam! Fijn voor dat kind die niet gewenst is door beide ouders!
Het huwelijk is bedoeld (instituut) om daar in kinderen te laten opgroeien. Bla bla bla. ik ben heel gelukkig getrouwd, en we hebben daar geen ene kind bij nodig gehad. Een huwelijk is een verbintenis tussen twee mensen! Dat is een huwelijk en niet een vrijbrief om een kind te mogen! Ik ben getrouwd omdat ik van mijn man houd en absoluut niet omdat ik dan kinderen zou mogen hebben.
Beatrijs denk eens na, ga eens een bezoekje plegen op de Kindervrij-pagina. Daar kom je genoeg mensen tegen die gewoonweg kinderen niet willen. Niet omdat ze ze haten, ze vinden ze niet leuk. Het leven is prima zo, de mensen zijn tevreden met wat ze hebben! Dus nogmaals verbreed je horizon Beatrijs… kinderen zijn niet nodig om een gelukkig leven te hebben! Dit is het jaar 2005, wake up.
Verplichten is mijn stijl niet. Iedereen is vrij om kinderen te krijgen of juist niet. Maar huwelijken of stellen, van wie de een wél kinderen wil en de ander niet, hebben een groot probleem. Het is jammer, maar de kinderwens is nu eenmaal niet te vergelijken met het verlangen een kanariepiet in een kooitje te bezitten. Over de kanarie kan vaak nog wel een compromis worden gevonden (oké, vooruit, maar alleen in de keuken), maar over kinderen krijgen niet. Het is ja of nee.
Vrouwen willen nu eenmaal meestal een kind. In ieder geval 80 procent van de vrouwen. Als vrouwen zich neerleggen bij de wil van hun man om kinderloos te blijven, dan creëert dat een probleem in het huwelijk. Dan kun je nog zo veel van elkaar houden, maar de relatie verzuurt. Je moet als man en vrouw ongeveer dezelfde opvattingen hebben hierover, anders mislukt het. Iemand die alleen gelukkig kan zijn op het platteland in een stille omgeving kan ook beter niet getrouwd zijn met iemand die zich alleen in het bruisende stadsleven thuisvoelt.
Iemand die heel graag een kind wil, moet niet getrouwd zijn of samenwonen met iemand die niks van kinderen wil weten. Zo eenvoudig ligt het. Dan zijn ze niet geschikt voor elkaar. Een goede manier om hierachter te komen is om de ander een ultimatum te stellen: Oké, jij wilt geen kinderen? prima, dan ben ik hier weg.
Wat een flutstuk. Als een man niet wil, dan wil hij niet. Ga hem vooral niet dwingen; dat komt de relatie zeker niet ten goede.
Hoezo een flutsuk?
Het is toch logisch dat deze mensen beter hun huwelijk kunnen beeindigen. De vrouw moet te rade gaan of ze de rest van haar leven kinderloos wil blijven. En het was duidelijk uit haar brief dat zij dat niet kan. De man zal juist moeten bedenken of hij gelukkiger is zonder zijn vrouw of met vrouw, maar dan met kind. 1 van de twee moet wel toegeven.Kunnen zij dat beiden niet, dan is scheiden de enige oplossing. Daarnaast vind ik dat de man vantevoren duidelijk had moeten aangeven dat hij geen kinderen wilde, want dan was zijn vrouw waarschijnlijk nooit met hem getrouwd.
Ik ben het eens met mevrouw Ritsema, en ik ben een man in ongeveer dezelfde leeftijdscategorie als degene die genoemd wordt in de brief. Ik ben van mening dat je als man terdege bewust moet zijn van het feit dat de natuur wat harder telt voor een vrouw. Het is dan ook een overweging die je serieus moet maken op het moment dat je een bestendige, zelfs een niet bestendige, relatie aangaat met een jonge vrouw.
Kinderen, status en een goed burgerlijk, zedelijk leven zijn belangrijker dan een goede liefdevolle relatie. Althans dat geldt voor de vrouw die mevrouw Ritsema op het oog heeft. Eerlijkheid of wederzijds respect zijn waarden die nicht im frage zijn op het moment dat moeder natuur roept. Het romantische idee van veel mannen over echte liefde is dan helaas niet meer aan de orde. Dergelijke idealen horen thuis in het rijk der fabelen waar prinsen op paarden zoekend rond draven naar eeuwige diep doorvoelde liefde.
Dergelijke zaken zie je niet alleen terug in de partnerkeuze van vrouwen. Onderzoek toont aan dat vrouwen uitsluitend een partnerkeuze in een hogere sociaal economische groep voor zichzelf kunnen verantwoorden. Daarom zie je dat veel hoog opgeleide vrouwen single zijn en ook een grote groep laag opgeleide mannen alleen over blijven. Vrouwen zoeken kostwinners en zaaddonoren, van goed gezond zaad.
En neem dit als een waarschuwing, bedenk ook dat veel vrouwen niet eens de moeite nemen een ultimatum te stellen maar gewoon tot actie overgaan. Want zoals de wijsheid van Ritsema stelt: “Een baby begint pas voor hen (mannen) te leven, wanneer die eenmaal is geboren.” Dat is een adagium dat bij veel vrouwen leeft. Zélfs dus als je denkt duidelijk te zijn geweest, denkt menigeen het nog beter te weten met deze gedachten in het achterhoofd.
Wie denkt dat het huwelijk of een relatie om oprechte liefde kan gaan bij een vrouw met kinderwens, is niet van deze wereld. Zo bevestigen Ritsema en de haren. Neem dat ter harte, en wees dus zorgvuldig met het maken van keuzes.
De waarde van onderzoek op dit gebied wordt gemakkelijk gebagatelliseerd, ook getallen op het gebied van arbeidsparticipatie worden met liefde gereframed in een schuldvraagstuk (glazen plafond etc.), maar wie constateert dat de ideeën van Ritsema openlijk uiteen gezet en gedragen worden, moet zich goed realiseren hoe de zaken er voor staan: als de natuur roept, heeft de beschaving het nakijken.
Het niet eens worden over de kinderwens is een dealbreaker, hoe je het ook wendt of keert. Ik spreek uit eigen ervaring. Heb ruim 3 jaar een relatie gehad met een leuke man, hem ter dege op de hoogte gesteld van het feit dat ik ooit kinderen wilde, hij wist het nog niet helemaal zeker. Een poos geleden heb ik de relatie verbroken, naast wat andere cruciale zaken was met name zijn absoluut geen kind willen de doorslaggevende reden voor mij. Ik wil niemand voor het blok zetten, ik wil geen ‘oeps’ zwangerschap. Ik wil geen kind op de wereld zetten dat niet door beiden gewenst is, dat voelt niet ok. Het is een nare situatie maar ik zou nooit, nooit iemand erin luizen….. bezint eer ge begint…
als je het in een relatie niet eens wordt over het belangrijkste wat er is, namelijk het krijgen en groot brengen van een kind .
kun je beter stoppen ,maar gebruik nooit deze dwang middelen je mag je partner nooit willens en wetens dwingen tot zoiets .
Mij is hetzelfde overkomen. Ex-man wilde geen kinderen (later bleek dat hij zijn onvruchtbaarheid tijdens ons huwelijk had verzwegen. Hij was hiervan wel degelijk op de hoogte omdat zijn eerste huwelijk ook kinderloos bleef terwijl zijn ex wel degelijk een kinderwens had). Ben blij dat ik uiteindelijk een punt achter dit huwelijk heb gezet. Ben uiteindelijk een heel nieuw leven begonnen in een ander land en met een nieuwe partner en een ben sinds een halfjaar moeder van een prachtzoon! Ben zo intens gelukkig dat mijn wens uiteindelijk in vervulling is gegaan en dat op mijn 40e!
Gefeliciteerd Marian! Een zeer positieve wending na een impasse. Het lijken inderdaad de – onzichtbare – problemen dan wel taboes van deze moderne tijd. Voor een vrouw kan de kinderwens tussen de leeftijd 30- 35 jaar een zeer serieuze kwestie worden met grote emotionele gevolgen. Zeker wanneer de partner geen bereidheid toont om er uberhaupt over te praten (= mijn situatie) dan wel oprecht te zijn om wat voor reden dan ook. En ondertussen ‘gezellig’ blijven wonen in een gloednieuwe “babyboom”woonwijk. Ik ervaar dat in elk geval als diep krenkend dan wel ziekmakend. Ofwel: een dikke punt achter deze relatie. Maar, ook veel verdriet en onzekerheid voor de toekomst. Heel mooi dat het voor jou zo goed uitgepakt is. Een opsteker!
Dit gaat toch helemaal nergens over… “Laat dit geen loos dreigement zijn, begin meteen met zoeken, want ook dit kan behoorlijk wat tijd kosten”?? Misschien beter om direct naar de spermabank te gaan in plaats van je eigen vent als zaaddonor te gebruiken. Dit is toch niet te geloven. NO MAAM!
Wat een gedoe zeg. Ik ben een man die ook geen kinderen wil, ik ben er niet aan toe en ik zie dat gewoon niet zitten. Mijn vrouw wil ze wel. Ze kan me echter niet dwingen en als dat de reden zou zijn voor een vrouw om haar man te verlaten vraag ik me af hoeveel ze van hem houdt. En ja ik hoor mensen al denken als je als man van haar houdt dan gun je dat kind toch? Ja natuurlijk alleen je moet ze wel samen opvoeden normaal gesproken en hoe moet ik een kind opvoeden en liefde geven waar ik totaal niet op zit te wachten? Ik zou gelukkiger zijn zonder vrouw dan met vrouw en kind. Het liefste natuurlijk gewoon mijn vrouw zonder kind, maar met kind is voor mij geen optie.
Tja man31 wat een vervelend gedoe allemaal! Besef je wel dat als een vrouw eenmaal de 40 jaar is gepasseerd kinderen krijgen voor haar ook een gepasseerd station is? Jij vraagt je af hoeveel zij van hem houdt als dat de reden is om hem te verlaten. Je begrijpt volgens mij niet dat kinderen baren en opvoeden voor de meeste vrouwen iets instinctief is. Het zit in onze diepste genen, het is het liefste wat we willen. Als je zeker weet dat je kinderen wilt krijgen en je kunt of mag ze niet krijgen door welke reden dan ook. Dan zal er toch altijd iets blijven knagen ook op latere leeftijd. En weet je, kinderen verrijken je relatie, tillen het geheel op een hoger niveau. Het is niet meer jij en ik. Daarbij de rest van je leven met z’n tweeën lijkt me ontzettend saai.
als een man, of vrouw, een enorm diep verlangen heeft, en het is dat wat hij/zij het allerliefste wil, of het nu een auto is, een reis of een kind, en de partner wil niet meedoen aan het vervullen van die levenswens, dan kun je niet meer samen gelukkig zijn denk ik.
dus de kinderwens opgeven uit liefde voor die man is geen optie. ook zal de vrouw de man blijven kwalijk nemen dat haar grootste, liefste wens niet vervuld is. dat is geen basis voor toekomstig geluk. als partners moet je proberen te streven naar het vervullen van elkaars levenswensen.
Mijn man en ik zijn kindervrij, omdat ik geen kinderen wilde. Hoe ouder we worden, hoe gelukkiger hij is met mijn keuze. We zien vrienden van ons, met kinderen, er soms helemaal gek van worden. Het is een groot taboe, maar wat bij ons toch vaak wordt geventileerd, dat ze achteraf gezien zich enorm hebben verkeken op de zaak. Ik merk vaak dat ze jaloers zijn, soms letterlijk uitgesproken, op ons onbekommerde leventje. Wij kunnen gaan en staan wat we willen, hobby’s komen en gaan. Terwijl zij vast zitten aan schoolvakanties en andere vaste stramienen die bij het hebben van kinderen horen. Dus saai met zijn tweeën is het absoluut niet.
Beste schrijvers,
Op internet kwam ik je website tegen. Voor een artikel in de VIVA ben ik op zoek naar dames tussen de 25 en 35 jaar die bewust,d dan wel gedwongen, kiezen voor een kinderloos leven. Het gaat om een reeks van vier dames (in 1 artikel) die om verschillende reden geen kind willen. Te denken valt aan:
…omdat ik onvruchtbaar ben
…omdat ik geen kind op deze boze wereld wil zetten
…omdat ik niks met kinderen heb – ik wil reizen, lol maken etc.
…omdat ik een erfelijke ziekte heb die ik aan mijn kinderen zou kunnen doorgeven
…omdat mijn vriend geen kind wil en ik liever hem dan een kind wil
Ken of ben jij wellicht iemand die hier aan mee willen doen? Mail me dan naar veerle@laplumemedia.nl
Alvast bedankt!
Groetjes Veerle Focke
Ben het totaal eens met het ultimatum. Mijn vriend is 5 jaar ouder dan ik, maar toen ik toch per ongeluk (echt per ongeluk) zwanger was, was ie er wel voor mij. En toen onze dochter er was is ie totaal van mening veranderd en heeft ie absoluut geen spijt. Mijn vriends familie en mijn familie hebben allebei een erfelijke ziekte (trombose en nierproblemen) maar dergelijke problemen zijn pas van latere zorg en hoeven niet te worden doorgegeven. Ze is inmiddels vier, en we zijn nog altijd supergelukkig met haar. En ook zijn ouders en mijn ouders want het is hun enigste kleinkind. Aan beide zijden hadden we nog een broer en zus maar die zijn allebei overleden voor ze kinderen hadden. Tsss, kinderen lastig of ergelijk, dat kunnen ‘vrienden’ ook zijn. Er is niets zo mooi als een bevalling. (hmm, van je eige dan..een video van een andere vind ik niet echt smakelijk) En kinderen geven ongelovelijk veel liefde, maar dat zie je als buitenstaander dan niet altijd. Maar dat komt vaak omdat kinderen soms als een blad aan een boom kunnen omslaan. Zoals mijn dochter laatst (we waren in de supermarkt): ‘Mam, ik hou 4 miljoen meer van je dan van wie dan ook op de wereld.’ ik zeg: ‘Dat is lief dat je dat zegt, ik hou ook heel veel van jou’…vervolgens, vraagt ze of we ook snoepjes meenemen, ik zeg nee. Zij vervolgens: “dat is niet eerlijk, jij bent NIET lief. (vervolgens 2 min. mokken) waarna ik haar een kus geef en het is weer goed. Maar nou is die van mij wel erg makkelijk in de opvoeding vind ik. Ik vind het absoluut oneerlijk dat die man voor het huwelijk haar het idee gaf wel kinderen te willen en dan vervolgens op terug te komen. Direct oprotten bij zo’n vent, als ie over zoiets al niet eerder wil/kan zijn.
ik heb het juist andersom, volgens mij vriend hadden we allang 2 kids kunnen hebben. ik moet er (nog) niet aan denken. voordat we samen gingen wonen 1,5 jaar geleden heb ik mijn vriend gevraagd of die (nog) geen /misschien wel helemaal geen kinderwens voor hem een probleem zou kunnen zijn. Ik dacht : dan ga nu maar vast weg om een andere vriendin te zoeken, beter nu dan over een paar jaar uit mekaar gaan.
En zei liever geen kinderen dan zonder mij . we zien wel hoe het loopt…
jammer dat ik zo moet uitleggen wanneer is es ga baren “want je bent al 30” flikker toch op… ik moet helemaal niks!
Mensen zijn heel meelevend als je kinderen wil maar het lukt niet dan wanneer je ze gewoonweg niet wil.
ik heb mijn man de keuze gegeven nu nog geen kinderen maar uiteindelijk wel en als jij dan niet wil dan moet ik bij jou weg wzant dit is iets wat ik wel heel graag wil dus het is uiteindelijk zijn keuze wel of niet maar mijn leven gaat ook door heel simpel
pff, heel moeilijk en lees dit ook met tranen over mn wangen. ik zit ook met ditzelfde probleem..mijn vriend wil niet maar ik wel… Weggaan bij hem wil ik niet, ik ben veel te gek op hem en we hebben het zo leuk samen.. Als hij echt niet wil… (vaak heb ik het idee dat hij twijfelt en dat geeft me hoop) dan houdt het op. ik kan en wil hem niet dwingen…
De tijd zal het leren….
Heel moeilijk dit. Ik zit in het zelfde schuitje als ls. Ik ben ruim 35 jaar en mijn vriend wil echt niet. In sommige slechte relaties zijn de mensen zo zwanger (zonder bij na te denken vaak) en ik heb een goede relatie en hij wil geen kinderen. Moeilijk een keuze maken. Ik denk wel als ik voor hem kies…..altijd hem e.e.a. zal verwijten. Een goed gesprek hierover valt niet mee. Het onderwerp is altijd een dichte deur voor hem. Ik heb mijn goed periodes en slechte. De tijd zal het antwoord geven??
Ik ben het eens met Janita dat de betreffende man wel wat beter had kunnen nadenken. Eerst vaag erover doen en als je getrouwd bent zeggen dat je niet wilt. Naar mijn idee doe je er niet goed aan om het af te dwingen. Zij kan alleen zelf een keuze maken wat ze hiermee wil. Misschien zou ze een tijdje weg kunnen gaan om erover na te denken. Dan kan ze zien hoe het is zonder hem en tot een keuze komen. Hij merkt dan ook hoe het is wanneer zij weg is en hoe hem dat bevalt.
M.i. is het niet correct hoe de man in de brief heeft gehandeld. Mijn advies zou zijn: als je echt een kind wil, en je weet zeker dat je man niet wil, en je kunt het opbrengen zonder hem verder te gaan en een andere man te vinden die echt goed bij je past – tja, dan zou ik scheiden en mijn instinctieve wens vervullen.
Zelf ben ik er niet zeker over of ik ze wil. Heb kort geleden een superleuke man leren kennen. Hij heeft bij ons tweede afspraakje al gezegd: ik wil geen kinderen. Nooit de behoefte gehad, om verschillende redenen (stel dat je gaat scheiden (je weet nooit of het toch misloopt), hij weet uit ervaring dat het kind de dupe is), misschien krijg je’n gehandicapt kind wiens levenskwaliteit nooit hoog zal zijn (hij kent verschillende mensen in zijn omgeving die daarmee zitten), hij is erg gehecht aan zijn vrijheid. Ik zit erg te twijfelen of ik het contact met hem daadwerkelijk verder wil uitdiepen (het is echt een enorm mooi contact) want anders moet ik wachten tot ik 35 ben of daaromtrent, om te weten of ik ze niet toch wel wil. Ik ben nu 28. Heb toen ik jonger was me nooit een leven voorgesteld met kinderen erin. Heb weleens een beetje de behoefte gevoeld met een vorige vriend en ik vind kinderen ook wel leuk, om op te passen e.d.. Maar ze zelf krijgen, opvoeden, enzovoort, dat is wel echt een ander verhaal. Het is voor het eerst dat ik met iemand date die helder is en gewoon geen kinderen wil.
Ik denk dat ik het af en toe eens rustig ga overdenken, want een leven helemaal op mijn en zijn manier klinkt eerlijk gezegd ook echt wel heel prima :-)
Een lastige situatie: kies je voor een prachtige liefde met ’n partner, of voor de mogelijkheid kinderen te krijgen terwijl je niet weet of je nog wel zo’n superleuke man zult ontmoeten (ik heb dat namelijk nog nauwelijks meegemaakt).
Wellicht is het een beetje cru gesteld: een ultimatum en anders wegwezen, maar zo simpel zou het wel moeten zijn. Zowel richting de man als richting de vrouw.
Zelf heb ik nooit behoefte gehad aan het krijgen of verzorgen van kinderen. Ik ben er in elke relatie altijd heel duidelijk over geweest vanaf het begin: ik wil het niet. Punt. En heb dat ook vaak moeten herhalen, vooral toen ik weer wat ging daten via een datingsite, na een verbroken relatie en er steeds mannen met (reeds bestaande) kinderen of kinderwens op me af kwamen…
Ik moest erg hard lachen om wat Hetliefstgisterenzwanger schreef: “En weet je, kinderen verrijken je relatie, tillen het geheel op een hoger niveau. Het is niet meer jij en ik. Daarbij de rest van je leven met zn tweeën lijkt me ontzettend saai.”
Dat gepreek van mensen met kinderen: sorry, maar wat een onzin. Ik wil jou in je waarde laten en heb geen zin in eindeloze discussies. Ik hoef mijn keuze toch niet te verdedigen? Zou mijn relatie niet verrijkt zijn? Saai zijn? Denk eens na!
Waarom moeten mensen ZONDER kinderen altijd hun keuze verantwoorden? Waarom niet de mensen die WEL een kind willen?
Omdat we in de minderheid zijn, als kinderlozen? Slechte reden.
Er rust mijns inziens een enorm taboe op spijt over het krijgen van kinderen (ja ik zeg krijgen: ik begrijp dat het een hard gelach is als je ze niet kunt krijgen, maar dat is een andere discussie).
Ik ken er een heleboel die spijt hebben van de keuze voor de geboorte van hun kind en daar krijgen die kinderen een flinke tik van… Dan lijkt het mij zeer nuttig als potentiele ouders in ieder geval op 1 lijn zitten, voor wat betreft de wens…
Beste Beatrijs,
Sociaal psycholoog en dan er van uit gaan dat de man uiteindelijk als de baby er is wel van zal gaan houden ? ( zie laatste alinea van het antwoord ). Onbegrijpelijk. Je man onder druk zetten in een huwelijk/ relatie ? Het lijkt mij als een man of vrouw NEE zegt tegen een kinderwens, het ook NEE is en niet misschien. Ultimatum stellen
lijkt me niet meer van deze tijd. Je kunt deze grote beslissing toch niet met een psychologisch spelletje oplossen. Waanzin !
Ben geschokt van de ouderwetse visie van Beatrijs.
Vriendelijke greot,
ilja
Het lijkt erop dat het een moeilijke siituatie is. De vrouw wilt wel, maar de man helemaal niet. In zulke gevallen denk ik dat er een beetje gewacht moet worden. Soms kan er na een jaar of twee een andere kijk op dingen ontstaan bij de man. Een man van 26 is, in het algemeen, zeker nog niet toe aan kinderen. Misschien dat hij na een paar jaar wel een kind wil. Ik adviseer, gewoon wachten! Als vrouw heb je nog zeker wat jaren te gaan om moeder te worden. Het belangrijkste is dat jullie kind gewild en geliefd zal zijn! In ieder geval heb ik ook nog een onderzoek gelezen waarin geschreven staat dat er een grote mogelijkheid bestaat om iemand , die geen kinderwens heeft, over te halen om kinderen te krijgen.
“als het lukt, en de baby komt er, zal hij er tegen die tijd vast van houden. Zo gaat het met veel mannen” . Aldus Beatrijs.
U zet de man neer als een behoorlijke sukkel, Beatrijs. Alsof een man niet heel bewust kindervrij kan zijn. Alsof een man feitelijk niet in staat is om zelf te beslissen over wel of geen vaderschap. Nee, hij moet gewoon voor het blok worden gezet en dan slaat hij wel om. Dat laatste hoop ik dan maar, voor man, vrouw én kind! Ik vind dat alle kinderen gewenst ter wereld horen te komen. Gewenst door béide ouders, welteverstaan. Je zult trouwens maar de man treffen die NIET bijdraait….het gebeurt hoor. Ik heb het in mijn omgeving gezien. Treurig en vooral voor het kind dat immers nergens om heeft gevraagd!
Het valt me altijd op in dit soort discussies dat de man het altijd verliest. Als een man geen kinderen wilt moet je hem overhalen / dwingen met ultimatum of voor het verdwongen feit zetten dat de vrouw opeens zwanger is omdat “ze de pil vergeten is” . En er wordt dan ervan uit gegaan dat hij wel blijft als junior er is. En hij is een egoistisch wezen als hij met een zwangerschap toch vertrekt.
Maar als het anders om is, als een man wel kinderen wil en een vrouw niet, dan moet hij zich er maar bij neerleggen, want je kunt haar niet dwingen.
En dat is ook zo….maar je kunt niemand dwingen of het nu een vrouw of man is. Als je een beetje respect heb voor je partner dan dwing je hem of haar niet in een positie om diegene voor het blok te zetten.
Het enige wat je kan doen is hopen dat de mening van je partner zal veranderen en zo niet, dan de relatie te verbreken en opzoek gaan naar iemand die wel kinderen wil.
Ik heb pas op mijn veertigste mijn vriend gevonden. Daarvoor niet echt veel geluk in de liefde gehad. Mijn kinderwens is op mijn 42e nog sterker dan ooit, maar hij wil geen kinderen. Ik doe het vaak af als, ik ben toch te oud. Maar mijn gevoel en verdriet zijn er niet minder om. We zitten in een fase dat als ik verdrietig ben dat ik dat niet altijd wil delen met hem, omdat hij zich schuldig voelt dat hij mij tekort doet, maar hij wil ze absoluut niet. Toen we elkaar ontmoetten wist hij dat ik perse wel wilde en ik dat hij niet wilde. Het is ons probleem, maar het is toch aan mij om het een plaatsje te geven in mijn leven..ik wil hem er nooit op aankijken.. ik weet wel dat hij ook verdriet om mijn verdriet heeft.
Helaas heb ik ook een lange relatie gehad waarin ik de hoop had dat er nog eens kinderen kwamen maar mijn partner niet. Ik heb mij daar een hele tijd bij neer kunnen leggen tijdens mijn jongere jaren; ach, het komt vast nog wel. Hij veranderd vast wel eens van mening.. Daarbij, toen ik mijn vorige vriend net kende, heb ik een abortus ondergaan nadat ik tijdens goed gebruik van een redelijk zware pil toch zwanger bleek. We kende elkaar net, ik vond mijzelf te instabiel (was net gaan studeren) om het kindje te houden en mijn vriend zou ook nog naar de andere kant van het land gaan verhuizen omdat hij daar net een baan had gekregen. Ik heb nog overwogen het te houden maar mijn vriend wilde het niet.
Na deze gebeurtenis zijn we nog heel lang bij elkaar gebleven en helaas wilde hij op ten duur geen kinderen meer. Als reden gaf hij ook op; financiële ruimte, verre reizen willen maken en de eigen vrijheid kunnen behouden.
Na 14 jaar samen geweest te zijn brak onze relatie. Na drie jaar een nieuwe partner ontmoet, zwanger geworden op mijn 41ste maar met een miskraam en die nu eerst wil verhuizen om groter te wonen voordat hij hier weer over wil denken… van een twee kamer appartement met veel ruimte me 3 kamers..Inmiddels ben ik 46 jaar…
Veel verdriet heb ik want kinderloos zijn, is het laatste wat ik wilde…. heb spijt van de abortus en ook dat ik mijn vorige vriend niet eerder heb kunnen verlaten..
Ik heb eigenlijk lang teveel “nee” tegen mijzelf gezegd…
Hier een man van 35.
Zelf ben ik altijd zeker geweest van het feit dat ik GEEN kinderen wil.
In mijn vorige relatie heb ik dat ook altijd laten weten maar mijn ex-partner gaf toen na een paar jaar aan dat ze toch later ooit een kindje zou willen en dat die keus niet alleen aan mij is.
Ik heb toen aangegeven dat ik me dan maar moet laten steriliseren om een “ongelukje” te voorkomen, als ik geen kind wil, dan komt er ook gewoonweg geen kind.
Deze relatie is natuurlijk stukgelopen want ik laat me niet in een hoekje duwen.
Gelukkig heb ik kort daarna een vriendin gevonden die er ook echt niet aan moet denken en ik heb daarom ook besloten om me alsnog te laten sterilliseren (we zijn iniddels al bijna 10 jaar samen).
Wel vind ik het belangrijk dat je voordat je een serieuze relatie aangaat dit besproken zou moeten hebben.
Krijgt een vrouw jaren later toch opeens de drang om een kind te krijgen, dan is dat toch heel jammer want je hebt beide een belofte gedaan en is de beste optie een scheiding.
Allemaal goed en wel. De man wil geen kinderen, ik kan dit wel begrijpen. Da’s duidelijk.
Mijn vriend heeft wel al kinderen rondlopen en of ik nu wil of niet, ik word er toch bij betrokken.
Ik zit gezellig midden in de ruzies van de 3 opgroeiende tieners, supporter bij de sport wedstrijden, doe mee hun was.
Buiten m’n wil om zit ik toch in het systeem van een gezinnetje. En ja, ik zou het allemaal liever doen voor een eigen kind. Dat geeft zeker een ander gevoel.
Maar mijn vriend wil absoluut geen kinderen meer.
En dit kan ik gewoon niet pikken. Ik doe zoveel moeite voor zijn dochters maar de extra moeite voor een kind van ons, ziet hij niet zitten.
Vanaf nu voelt alles wat ik doe voor ‘het gezinnetje’ al teveel!
Ik ben gewoon heel kwaad en voel me zwaar tekort gedaan!
Ik heb ook een man die geen kinderen wilde. Jarenlang ruzie over gemaakt. Ik had me er al bij neergelegd dat het nooit zou gaan gebeuren. Nou ja, prima: zonder kind was ik ook gelukkig. We hadden een fijn leven samen. En toen werd ik onverwachts zwanger. Ik was doodsbang dat hij weg zou gaan. Dat deed hij niet. En nu is hij helemaal gek van ons kind. Zoals hij laatst zelf zei: ‘hoe heb ik ooit kunnen zeggen dat ik dit niet wilde? Het is het mooiste wat er is.’ Raar hoe het kan lopen hè?
Meneer D schrijft ‘ik laat me niet in een hoekje duwen’, maar in diezelfde reactie duwt hij zijn vrouw ook in een hoekje door te zeggen ‘als ik geen kind wil, komt er ook geen kind’. Daarnaast lees ik uit veel reacties van mannen hetzelfde: ‘er niet over willen praten, want het gebeurt toch niet.’ En dan nog durven zeggen ‘als ze hierom bij me weggaat, houdt ze dus niet van me’ …
als je een kind wil moet je ook zorg voor het kind kunnen dragen en voldoende inkomen hebben . daar wordt vaak niet over nagedacht en bepaalde vrouwen laten het zomaar gebeuren om zwanger te worden . terwijl de man van niks weet en voor de kosten opdraait en wordt als egoist gezien als hij vertrekt .
Ik heb net mijn relatie verbroken omdat hij absoluut geen kinderen meer wilde. Hij is 47 en heeft twee kinderen uit een eerdere relatie met wie het ook goed klikt, ik 37 en heb geen kinderen, hij wist van begin af aan dat hij geen kinderwens meer had en ik wel, maar hij stond er verder niet afwijzend tegenover mocht ik het wel samen willen. We zijn stapelgek op elkaar geworden, en drie weken terug heeft hij dus gezegd dat hij het definitief niet wilde en hij liet de keus (en mijn probleem, zoals hij het verwoordde) bij mij. Hij vond dat heel eerlijk. Het klinkt heel nobel, maar hij zadelde mij op met een enorm dilemma en veel verdriet. Ik vond dat zijn dilemma minstens zo groot zou moeten zijn. Ik heb mij afgezonderd en hij reageerde alleen maar met boosheid en wilde weten wat het ging worden, want de bal lag immers bij mij. Ik vond dat te simpel en snoeihard. En het paste totaal niet bij de liefdevolle man die ik had leren kennen. Ik voelde mij enorm onder druk gezet en heb vanuit emotie gehandeld. Zo kon ik niet meer verder in de relatie. Hij denkt dat ik niet genoeg van hem hield om bij hem te blijven. En nu ben ik de gebeten hond. Al met al is het niet meer de kwestie geworden, maar meer zijn gedrag hieromtrent dat onze relatie de das om deed. Ik denk dat het voor een man die geen kinderen wil, heel goed is om te weten wat je precies van de vrouw vraagt. Een leven zonder kinderen. Ik denk dat ik mijn kinderwens zou kunnen opgeven voor een man die dit enorme verdriet begrijpt en zich realiseert wat het betekent. Maar deze deed dat dus niet. Ik hoop zo dat ik nu een man ontmoet die dat wel graag met mij zou willen. Maar mijn klok tikt door en ik ben als de dood dat het niet meer lukt….
Cor,
Als je als man heel zeker weet dat je (nog) geen kind wilt, sta dan voor je beslissing en leg de verantwoordelijkheid niet (volledig) bij je partner. Gebruik condooms en indien je zeker weet dat je nooit vader wil worden, ga voor sterilisatie. Ik zal nooit een vrouw goedpraten die een man ‘erin luist’, maar neem zelf ook je verantwoordelijkheid.
@ Cor en C: Als een man er zeker van is dat hij geen kinderen meer wil, dient hij zijn verantwoordelijkheid te nemen en zich laten helpen. Dan kan een vrouw hem er nooit ‘inluizen’. En dit uiteraard al vroeg in de relatie te melden.
@Lexie goed dat je weg bent gegaan. Iemand die zo harteloos met jouw gevoelens omspringt ben je liever kwijt dan rijk. Al weet ik uit ervaring dat mannen zonder kinderwens zich niet kúnnen verplaatsen in het verdriet van de vrouw die wel kinderen wil. Ze kunnen zich er simpelweg geen bal bij voorstellen. En ze houden ook al niet van dat gejank elke keer. Want ze weten nooit wanneer je weer begint. Of wanneer het probleem weer de kop opsteekt. Daar houden ze niet van. Daar worden ze nerveus van. Ze willen niet de verantwoordelijkheid dragen voor andermans verdriet. Lijkt me logisch, ook wel. Zou ik ook niet willen. Maar goed, ik heb makkelijk praten want mijn onwillige man veranderde in de allerliefste papa die ons kind zich kan wensen.
Succes met je zoektocht naar een man die wel wil. Of ga er in je eentje voor. Niet makkelijk, maar het is te doen.
Mijn vader wilde ook geen kinderen. Mijn moeder wel en raakte gewoon zwanger. Dat hij geen kinderwens had interesseerde haar niet. Ze moest koste wat het kost kinderen krijgen. Ik ben opgegroeid zonder liefde. Als ik, mijn broertje en zussen stout waren krijgen wij altijd te horen dat hij wenste dat wij nooit waren geboren. Hij wilde ons niet en dat hebben wij duidelijk gevoeld. Hij heeft zich na de vierde kind uiteindelijk laten steriliseren, een beetje laat. En nu? Ik, mijn broertje en zusje hebben last van depressies. Liefde die wij niet hebben gevoeld vullen wij met verkeerde dingen aan. Mijn zus is naar een ander land verhuisd daar is het contact mee verbroken. Mijn zusje is door haar lage eigenwaarde in handen van een loverboy gekomen. Ze zit nu in een blijf van mijn lijf huis met een posttraumatische stressstoornis. Mijn broertje is verslaafd aan drugs. Ik ben depressief en slik medicijnen.
We voelden ons gewoon niet geliefd en erg ongewenst. Voor ons heeft het dus duidelijk effect gehad!
Als een man geen kinderen wil accepteer dat gewoon en zoek een ander partner!
Door mijn jeugd wil ik absoluut geen kinderen trouwens. Met mijn ups and downs vind ik het al moeilijk om voor mijzelf te zorgen dus laat staan voor een kind.
Begin aub niet aan kinderen als de een geen kinderwens heeft. Een kind voelt het heel goed aan of het gewenst of niet is. Voor degene die toch nog “per ongeluk” zwanger raakte en hij opeens toch nog helemaal in de wolken is van het kind en dus helemaal is bijgedraaid. De roze wolk verdwijnt vanzelf wel…
Nog diep onder de indruk, van de reactie voor mij, reageer ik.
Wat er allemaal van komen, als je (gedeeltelijk) ongewenst ter wereld komt, heeft u net kunnen lezen, dus dat zal nu wel duidelijk zijn.
De man in het verhaal wist heel goed wat hij deed, voor het huwelijk was hij nog niet zeker genoeg van zijn positie (macht) om haar kinderwens zo resoluut af te wijzen zoals hij dat zijn huwelijk deed.
Hij is berekenend, erg egoistisch, en niet te vertrouwen.
Al zou hij dolgraag kinderen willen, zou ik me toch maar uit de voeten maken.
Ook aangeslagen door het verhaal van Petra, wil ik ook even men verhaal kwijt. Ben nu 33 en weet het allemaal niet meer zo goed…
Al 15 jaar lang deel ik liefde en leed met mijn partner. Vroeger wilden we allebei geen kinderen, om de simpele reden dat we er toch niet klaar voor waren, ik studeerde nog, kon amper voor mezelf zorgen, laat staan voor een kind. Ik had trouwens nog tijd zat, we zien wel hoe het loopt dacht ik. Hij wou geen kinderen, ik ooit misschien…
Op mijn 27ste werd er teelbalkanker geconstateerd bij mijn partner. Er is ons toen aangeraden de eerste 5 jaar geen kinderen te maken omdat er dan kans zou zijn op afwijkingen omwille van de bestraling. Op dat moment wilde we allebei toch geen kinderen (of beter gezegd, we hadden er eigenlijk nog niet bij stilgestaan.) Ik weet nog hoe de arts zei ” ja, dat zeggen jullie nu dat er geen kinderwens is, maar dat kan nog veranderen hoor, dat heb ik al vaak genoeg meegemaakt, neem het zekere voor het onzekere en laat zaad invriezen en anders moet je om zeker te zijn 5 jaar wachten als je op natuurlijke wijze kinderen wil krijgen” Ik dacht, als het niet op natuurlijke wijze kan hoeft het sowieso niet voor mij, dus 5 jaar wachten, dan ben ik er 32, lijkt me prima! Op dat moment wilde ik immers nog geen kinderen (omwille van een te onstabiele financiële situatie).
Tijdens die 5 jaar werd onze situatie stabieler qua werk, mijn partner begon als zelfstandige en ik had eindelijk een goede vaste job gevonden. Stilletjes aan begon ik toch van een gezinnetje te dromen.
Toen de 5 jaar verstreken waren , stonden we voor een dilemma, ik wou kinderen, hij niet. Hoe minder hij het wou, hoe meer mijn kinderwens groeide. Ik hou zielsveel van hem en ik zou hem nooit verlaten omdat hij geen kinderen wil, maar het knaagde wel, misschien zou ik het hem later wel kwalijk nemen dat hij het me nooit gegund heeft en zou onze relatie wel verzuren omdat ik dat eigenlijk wel egoïstisch van hem vindt… Mijn moederklok begint nu eenmaal te tikken, dat verplicht een vrouw om keuzes te maken, mannen hebben nog hun hele leven om zich eventueel te bedenken.
Mijn partner is nooit een prater geweest, wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Hij is wel altijd heel bewust omgegaan met het feit dat hij geen kinderen wil. Ik heb nooit de pil gebruikt, maar dat verwachte hij ook niet van mij, wat ik enorm apprecieer! We gebruikten gewoon condoom of hij was echt heel voorzichtig.
Tot september vorig jaar, op eigen initiatief ging hij er toch voor! Ik wist niet wat er gebeurde! Misschien was het wel per ongeluk, hoewel het daar niet op leek, maar goed, ik durfde nog niet meteen te juichen en over kinderen beginnen. Maar de keer erop deed hij het weer! Ik was zo gelukkig! Dus ik vroeg hem verbaasd “Zou je het dan niet erg vinden als er toch kindjes komen” Hij lachte, trok zijn schouders en zei hij “dat zal ik pas weten als ze er zijn”. Ik was zo blij dat hij er toch voor open stond! Ik vergeet nooit hoe we op een 2 uur lange busreis hebben gepraat hierover, over hoe blij mijn moeder en zijn vader zouden zijn, over een jongen of een meisje, we begonnen zelfs al te fantaseren over de naam…
Inmiddels bedrijven we al 8 maanden de liefde zonder anticonceptie, maar zonder resultaat. Als de natuur niet meewil, dan geen kinderen, daar zijn we het altijd over eens geweest. Maar elke keer als ik ongesteld wordt, ben ik eigenlijk wel een beetje teleurgesteld. Vooral de laatste keer, omdat ik echt dacht dat het wel eens prijs kon zijn maar toen ik hem vertelde dat ik ongesteld was, kreeg ik een heel botte reactie. Hij haalde zijn schouders op, en zei “en dan” op een manier van kan mij wat schelen. Ik heb toen niets gezegd, maar het bleef wel knagen. Een tijdje later hebben we ruzie gekregen, niet alleen daarover, ook omdat hij een echte workaholic is geworden en ik vindt dat onze relaltie eronder lijdt…
Tijdens die ruzie zei hij heel hard en duidelijk dat hij GEEN kinderen wil en dat ik dat altijd al heb geweten! Uiteraard was ik hier niet goed van, het deed me veel verdriet! Ik voelde me aan het lijntje gehouden en snapte niet waarom hij me valse hoop heeft gegeven. Hij neemt toch immers het risico?! Waar is hij dan in godsnaam mee bezig?!
Ondertussen hebben we het met veel moeite uitgepraat. Hij zegt me dat hij zichzelf niet kan veranderen en dus geen kinderen wil, maar dat hij het voor mij doet omdat hij mijn moederwens niet wil ontnemen, hij begrijpt dat dat bij vrouwen nu eenmaal van nature iets instinctief is. Hij hoopt dat hij zoals vele vaders wel zal veranderen als het kind er is, zoals bij zijn broer het geval was. Waarop ik zei, “en wat als dat niet zo is, dan laat je mij gewoon zitten met dat kind of wat? Toen zei hij “How! Ik ben wel heel bewust van wat ik doe en zal mijn verantwoordelijkheid wel nemen als het kind er is.”
’s Avonds in bed vroeg ik hem “dus eigenlijk sta je er dan toch wel voor open?” en toen antwoorde hij “een beetje toch…”
Ik weet dat ik niet meer van hem kan verlangen, maar toch voelt het niet juist… Ik ben bang dat ik het alleen ga moeten doen, het is toch iets dat je samen moet doen!
Toen ik hem zei dat een kind volgens mij vooral liefde moet krijgen, zei hij dat dat toch vooral van de moeder komt… Ik vindt dat van een vader even belangrijk, maar zo ziet hij dat blijkbaar niet.
Misschien moet ik wel afzien van heel die kinderwens? Ik kom zelf uit een gebroken gezin en ik heb altijd tegen mezelf gezegd, al sinds mijn puberteit, dat ik alleen aan kinderen zou beginnen als mijn partner het ook wil.
Enerzijds kan ik me perfect voorstellen hoe het zou zijn als hij gelukkig gaat zijn met dat kind, ik denk ook dat hem goed zou doen. Ik kan me echt perfect voorstellen dat wij een gelukkig gezinnetje zouden vormen.
Maar anderzijds ben ik bang, bang dat het niet aanslaat en dat hij helemaal niet gelukkig gaat zijn met dat kind, dan zou het ook een nachtmerrie kunnen worden. Stel dat hij net zoals in het verhaal van Petra tegen zijn kinderen gaat schreeuwen dat hij ze niet wilde en wenste dat ze nooit geboren waren.., dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven!
Mijn vriend is 15 jaar ouder (hij 47 en ik 32), heeft al een zoontje van bijna 14 jaar en heeft vanaf het begin af aan aangegeven niet nogmaals aan kinderen te willen beginnen. Toen ik hem net ontmoette wist ik zelf ook niet zo goed of ik wel kinderen wilde maar al snel werd het mij duidelijk dat ik dat wél heel graag zou willen. Ik wilde niet zomaar bij hem weggaan omdat ik eindelijk na 10 jaar iemand gevonden had die aanvoelde als de liefde van mijn leven. We zijn o.a. naar een coach geweest om het dilemma voor te leggen maar dat leverde weinig op. Uiteindelijk hebben we meerdere goede en diepe gesprekken gevoerd over WAAROM hij het niet nogmaals wilde. We kwamen erachter dat het vooral angsten waren die gebaseerd waren op het verleden. Ik vond het niet eerlijk dat ik door de projectie van zijn angsten uit het verleden geen eerlijke kans kreeg en hij is zijn angsten gaan onderzoeken. Hij kwam erachter dat zijn hart iets anders vertelde als wat zijn hoofd/overtuigingen hem steeds vertelde. Omdat wij uit eigen ervaring weten hoe moeilijk het is als je in deze situatie zit, hebben mijn vriend en ik ons tot doel gesteld om anderen te helpen die met dit moeilijke dilemma te maken hebben. We liepen er zelf namelijk tegenaan dat er op internet weinig echte hulp te vinden was. (Mocht je meer over ons verhaal willen lezen: welofgeenbaby aan elkaar geschreven). Heel veel succes!!
Voor een interview in Feeling zoeken wij een vrouw die heel graag kinderen wil of wou, maar die wens liet varen omdat de partner er geen (meer) wou. Het thema van dit artikel is ‘een keuze uit liefde’, het is dus de bedoeling dat het een positief getint artikel wordt. Er komt ook een romantische prachtfoto van het koppel bij.
Als je hier graag openhartig wil over vertellen, mail mij dan aub asap op info@aaavanbelle.be
Dank!
Gelukkig leven wij in een weeld van keuze’s. Wat de voorkeur is voor de één wil niet automatisch zeggen dat die ook voor de ander opgaat. Ik wil alleen maar zeggen, het is juist goed om vanaf het begin v/e relatieduidelijk te krijgen of je partner ook de intresse voor een kind heeft, of om vader te willen worden.Zoniet heb je het beiden geprobeerd.
Geloof mij, als jij als vrouw of als man graag wilt om kinderen te willen hebben en je partner houd de boot af.Dan kom je er echt bekaaid vanaf als dat een lang gekoesterde wens is.Liefde in die relatie zal ook op kunnen breken door het gemis van een kind.
In mijn relatie was er geen sprake van dwang, wij waren lang bevriend. En uiteindelijk werd het meer tussen ons, hij wist van mijn kinderwens. Zelf had hij al 3 voorgaande kinderen,dat is nooit een probleem geweest. Het kind deelt in harmonie in het gezin, en wij zxijn er heel blij mee.
Het moet passend zijn, wel van elkaar houden maar als je elkaar op het punt van een kind krijgen/ of niet willen niet naar elkaar kan toekomen. ADan beter te stoppen met de relatie en iemand vinden die er voor 100% achter staat..
Succes!
Ik ben een man van 46 jaar en heb al een dochter van 11 jaar uit een eerder huwelijk.
Toen ontmoette ik mijn vriendin, zij is 30 jaar. Ik wist al vrij snel dat zij samen van ons nog wel een kind wilde. Ik loop hier niet zo erg warm voor, maar ben dingen allemaal door elkaar gaan gooien (in mijn hoofd). Ben mijn prioriteiten uit het oog verloren.
Wij woonden wel samen en waren behoorlijk gek op elkaar, maar het kinderen krijgen werd voor mij een enorm ding. Zelfs zo erg dat ik in paniek raakte en tegen mijn vriendin heb gezegd dat ik niet eens meer wil samenwonen zo. We waren bijna 3 jaar met elkaar.
Ze was natuurlijk heel verdrietig, zij is weggegaan en heeft het uitgemaakt..
Ik vond het ook erg, maar gunde haar dat ze misschien iemand anders kan vinden, waarmee ze wel een gezin kan stichten.
Maar later vertelde ze mij dat ze niet eens weet of ze nog wel kinderen wil, omdat ik haar grote liefde was, en juist met mij kinderen wou…
Ik snap er niets meer van…
En ik denk dat ik een grote fout heb gemaakt door zo in paniek te raken en allemaal dingen te zeggen waardoor ik haar heb “weggejaagd”..
Ik heb een beetje fatalistisch gehandeld.
Eigenlijk hebben we nooit goed en op dieper niveau kunnen praten over wel of geen kinderen krijgen.
Ongekend dat u “advies” durft uit te spreken.
Reagerend op het eerste bericht dat u onder de adviserende noemer uit wil ik het volgende kwijt.
Ten midden van het “instituut” huwelijk staat gelijkwaardigheid centraal. Binnen gelijkheid is er geen ruimte voor dwang! en uw advies is wel degelijk dwang, sterker nog zet u aan tot potentieel geweld bevattende situaties! uw advies geeft dus aan ten tijde van het huwelijk direct een nieuwe man te gaan zoeken, niet alleen zoeken hier een actieve bezigheid van te maken.
Waarschijnlijk zult u zelf al geruime tijd alleen zijn en uw heil vinden in het bemoeien met andere levens. Ik wil u er graag op duiden dat uw advies los staat van elke vorm van emotie en menselijk gevoel. Als ik u advies mag geven wil ik u gaarne vragen eens voor een spiegel te gaan staan en uzelf te bekijken en de handdoek in de ring te gooien! Ik heb meerdere van uw adviezen gelezen en persoonlijk denk ik dat u zelf wellicht therapie kunt gebruiken. Intensief en lang, wellicht kunt u daarna de kost verdienen met een autobiografie over de intensiviteit van emotie welk u ervaren heeft. Het zou u verboden moeten worden contact met mensen te kunnen hebben in deze zogenoemde adviserende rol! ik hoop dat mijn boodschap overkomt en u wellicht eens tot nadenken aanzet mevrouw Beatrijs! Naar mijn persoonlijke opinie zullen hulpbehoevenden er sterk bij gebaat zijn als u uw mening voor zich houd! hierbij advies van een geschokt lezer! En voor de lezers die daadwerkelijk een advies willen, spreek met elkaar openheid en communicatie lost vaak veel op. Probeer samen de reis te maken en te achterhalen wat de reden is dat de man geen kinderen wil. Hier kan ook een gedegen angst achter rusten, de angst oud te worden, de angst geen goede vader te zijn, wellicht een ervaring uit het verleden. Desalniettemin is spreken en gelijkwaardig communiceren de kracht achter iedere relatie. Het maakt beiden sterker en uit kracht komen oplossingen waar beide bij gebaat zijn!
Vriendelijke groet.
Ik ben een vrouw van 21, ja nog jong, maar dat betekent niet dat ik niet kan beslissen of ik kinderen wil of niet.
Ik wil namelijk kindervrij zijn, niet omdat ik niet van kinderen hou, maar omdat ik geen kinderwens heb. Als ik mijn leven in de toekomst voorstel zie ik geen kinderen erin (buiten misschien neefjes en nichtjes). Echter mijn huidige vriend wil wle kinderen, zelfs drie en heeft het al tegen zijn ouders gezegd dat we eraan gaan beginnen na onze studies.
Kinderen zijn inderdaad een deal breaker, mijn vriend probeert mij nu te overtuigen door te stellen dat ik nooit zal moeten werken want hij zal genoeg verdienen (en wat als ik wel wil werken?) en dat – indien ik bij mijn keuze blijf – dit tot een breuk zal leiden. En ja, als hij nog langer blijft doorgaan zal het tot een breuk komen. Ik wil niet gedwongen worden kinderen te krijgen waardoor mijn relatie misschien later verzuurd zal worden.
Het beste is voor hem om iemand te vinden die ook een kinderwens heeft, want dit zal blijven voortduren in onze ganse relatie.
Beste Shinigami,
Mijn ex-echtgenoot wou dat ik niet werkte. Hij maakte carrière terwijl ik thuis was voor ons kind en het huishouden deed. Nu ben ik gescheiden en ik wil heel graag werken, maar ik heb erg weinig kans op het vinden van een baan door een gebrek aan werkervaring en mijn leeftijd. Ondanks toezeggingen bij de scheiding, heeft hij me zowel financieel als praktisch totaal in de steek gelaten.
Uw vriend wil u op voorhand binden aan hem door het samen krijgen van kinderen, financieel volledig afhankelijk maken van hem en buitensluiten van de maatschappij. Verder wil hij u zijn wil opleggen. Ik wens u toe dat u inziet dat dit zeer zorgwekkende voortekenen zijn.
Wat ik mis in de reactie van Beatrijs maar ook in de brief van de schrijfster, het belang/ de vreugde van de relatie zelf. Er zijn zoveel mensen die kinderen krijgen en na een paar jaar scheiden. Kinderen hebben het nakijken en mogen van A naar B reizen …Het valt mij op dat mensen zonder kinderen vaak gewoon gelukkig zijn. en bijelkaar blijven En dat een relatie an sich nummer 1 zou moeten zijn alvorens wat voor beslissing van levensbelang, zoals het krijgen van kinderen, te nemen. Anders volgen mensen alleen maar een biologische impuls. Men zou in deze tijd inmiddels beter moeten weten.
Ik ben zelf nog maar 23 en heb altijd al geweten dat ik kinderen wil. Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met een man van 28. We wonen samen en zijn stapelgek op elkaar. Ik heb echt het gevoel dat hij de liefde van mijn leven is. Hij is zelf opgegroeid zonder vader en heeft altijd getwijfeld over kinderen. Ik wil ze nu nog niet maar hij zou het me vertellen als hij het wist. Nu weet hij het, hij wil nooit kinderen. Ik ben er echt kapot van en weet ook niet wat ik moet doen. Een leven zonder hem kan ik me niet voorstellen, maar dat ik nooit moeder zal worden doet me ook pijn. We hebben besloten uit elkaar te gaan maar vinden het allebei heel moeilijk omdat we veel van elkaar houden.
Denken ouders er wel eens bij na dat ZIJ de keuze voor een kind maken om het in zo`n verrotte wereld te dumpen, daar heb ik als kind toch ook niet om gevraagd, wat mij betreft ben je sowieso egoïstisch bezig als beginnend ouder als jij denkt dat jij de juiste keuze maakt voor je kind.
In sommige situaties horen ouders gewoonweg geen kinderen horen te krijgen. Ik had namelijk liever gehad dat mijn ouders deze keuze helemaal niet hadden gemaakt, mijn moeder is helemaal geen moeder voor mij, mijn vader is er voor mij (en mijn broeder en zuster) altijd wel geweest terwijl als ik mijn vader een beetje ken hij ook helemaal niet zo`n iemand is die graag kinderen had gewild (en dat neem ik hem niet kwalijk, want ik weet dat hij wel heel veel van mijn moeder en ons houdt)
Ik heb me vroeger ook vaak afgevraagd wat mijn ouders in godsnaam bezielde om mij in zo`n klote wereld te droppen, ik vind het leven namelijk gewoon echt niks aan en ik mag mensen ook niet ( kijk maar hoe we elkaar allemaal behandelen) en dan heb je het behoorlijk moeilijk hier.
Ik leef mijn leven gewoon ik heb een koophuis en ben samen gelukkig getrouwd met mijn vrouw maar dat is puur omdat ik er maar het beste van maak nu ik hier toch ben, maar als ik mocht kiezen dan had ik liever nooit geboren geworden. Dat is hoe ik erover denk, en hoe het voor mij voelt, voel je hierdoor niet bedreigd of aangesproken, dit is ook niet om een tegenreactie te ontlokken of om iemand kwaad te maken of te doen.
Ik wilde gewoon mijn ervaringen hierover publiekelijk hier neerzetten als een soort food for thoughts.
Bedankt voor jullie aandacht, het ga je goed.
Bij ons is het andersom. Ik weet als vrouw zeker dat ik geen kinderen wil. Nu niet, maar ik weet bijna zeker dat ik het in de toekomst ook niet wil. Daar heb ik mijn persoonlijke redenen voor (carrière, lichamelijke verandering door zwangerschap, vrijheid verlies, ik vind kinderen niet leuk en schattig, wil geen 24-7 zorg moeten dragen enz.). Mijn vriend wil wel. Ik heb dus een keus om mijn fijne leven met hem kwijt te raken of een niet fijn leven te krijgen met kinderen. Welke onmogelijke keuze moet ik in hemelsnaam maken?
Ik ben zwaar geshockeert door het antwoord van de zogenaamd alwetende Beatrijs.
In deze situatie kun je beter je relatie breken en een andere man gaan zoeken ipv het risico te nemen dat je man niet bijdraait en een verwaarlozende vader wordt waardoor jouw kinderen gedoemd zijn beschadigd op te groeien.
Ik spreek uit ervaring en vanuit mijn kennis als hulpverlener in de jeugdzorg.
Ik vind dit een zeer storend advies van Beatrijs en absoluut niet vanuit het welzijn van een kind bekeken.
Een huwelijk is een verbond tussen twee mensen waarbij je de belofte uitspreekt om in goede en slechte tijden bij elkaar te blijven. Scheiden in verband met onenigheid omtrent een verschillende kinderwens lijkt hier niet in te passen. Je hebt voor elkaar gekozen en loopt het risico dat 1 van beiden in de loop der tijd van mening verandert inzake het wel of geen kinderen willen. Je verlaat je partner niet omdat hij of zij, onverwacht en mogelijk ongewild, van mening veranderd. Dit is niet wat je beloofd heb bij de huwelijksceremonie. Heb respect voor elkaar, houd van elkaar, blijf praten en kijk wat het zwaarste weegt. Ik heb nooit kinderen gewild om meerdere redenen. Mijn man wist dit maar heeft in de loop der jaren een steeds groter verlangen naar kinderen gekregen. Dit vinden wij beiden ontzettend lastig maar het is geen reden om uit elkaar te gaan. We hebben voor elkaar gekozen, nemen elkaar serieus en delen de pijn omtrent dit onderwerp. Ik weet niet hoe het als vrouw is als je heel graag kinderen wilt en je partner niet maar het lijkt mij niet juist om ultimatums te stellen of hem in te ruilen.
Wat me opvalt in de reacties is dat veel mensen ervan uit lijken te gaan dat je een ander kunt overhalen om wel of geen kinderen te willen. Of het nu een man of een vrouw is die geen kinderen wil, deze wens is even geldig als het wél willen hebben van kinderen. Ik ben het dus niet eens met toepassen van dwangmiddelen of het hopen op geleidelijk overhalen, want dit verandert de wezenlijke wens van beide partners niet, met inderdaad soms hartverscheurende gevolgen voor kinderen die dan tóch geboren worden. Idealiter zou je dus alleen een relatie moeten aangaan met iemand die op dat moment al duidelijk hetzelfde wil als jij. Het komt heel vaak voor dat degene die het eerst nog niet wist, toch een andere behoefte blijkt te hebben dan jij. Het kan daarnaast altijd nog voorkomen dat een van de twee spontaan van gevoel verandert, en dat is voor veel, maar niet voor iedereen een dealbreaker. Oordeel niet over de anders diepste wens, en knoop daar niet de gedachte aan vast dat die dús niet van jou houdt. Het is mogelijk om twee heel verschillende dingen verschrikkelijk graag te willen, en je kúnt niet voor een ander bepalen wat die moet doen of willen, want dit gaat over diepgewortelde verlangens. Deze zijn vaak ook nauw verweven met hoe iemand zichzelf ziet, en dus zelfs voor henzelf moeilijk te veranderen. Het is al lastig genoeg om je eigen hart te kennen, laat staan dat van een ander. Je kunt alleen bepalen wat voor jou het zwaarste weegt, en als dat betekent dat je liever een kind krijgt dan met deze man samenblijft, dán is het inderdaad tijd om snel en resoluut te handelen. Sterkte.
Ik vind het onbegrijpelijk dat mensen veranderen van partner vanwege een kinderwens. Er is nooit een garantie dat je bij een volgende partner wel kinderen krijgt, misschien is diegene onvruchtbaar, lukt het gewoon niet of verandert hij of zij in de loop der tijd van mening. Ga je dan weer op zoek naar een volgende partner (met alle pijn en ballast uit voorgaande stukgelopen relaties)?
Tja, dit blijft een moeilijk onderwerp. De keuze om wel of geen kinderen te nemen zorgt immers voor een compleet andere levensloop. Dit is iets dat mensen zich niet genoeg VANTEVOREN kunnen realiseren.
Ik wil zelf geen kinderen en ben vanaf het prille begin zeer duidelijk geweest tegen mijn partner. Dit waren soms moeilijke gesprekken maar ik kreeg ook geen duidelijk antwoord. Zijn antwoord naar mij toe was namelijk dit: Ik heb nooit over kinderen nagedacht, ik ging er altijd vanuit dat ik ze later wel zou hebben. Maar ik heb er nooit echt bij stil gestaan.
Ik heb hem toen letterlijk gezegd dat hij maar eens heel goed moest gaan rondkijken en rondvragen bij vrienden en zich inlezen over wat het echt is om kinderen te hebben. Ik vind dat nodig omdat hij in ons geval degene is die moet kiezen of hij genoeg heeft aan mij of dat hij toch graag een gezin wil stichten. En om die keuze te kunnen maken moet je er gedegen bij stil hebben gestaan. Hij heeft dit gedaan en mij toen verteld dat hij genoeg van mij houdt en geen kinderen wil. Toch ben ik (door de jaren heen) het gevaar blijven inzien van een veranderende mening (je hebt mensen die immers van gedachten veranderen door bijvoorbeeld bekenden die kinderen krijgen ) en ik ben er door de jaren heen hierop nog af en toe op terug gekomen. Met zweet in mijn handen natuurlijk.
We zijn inmiddels beiden achter in de dertig en hij zegt nog steeds geen kinderen te willen. Hij zei wel dat als hij ze überhaupt zou willen dat dat dan alleen met mij zou zijn.
Ik heb met mijn huisarts erover gepraat en die zei dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen in deze situatie. Tja, ik kan ook niet in de toekomst kijken, misschien sta ik morgen wel ineens op met een enorme drang om een kind te krijgen. Daar ben ik zelf dan weer bang voor, hahaha. Maar ja, the bottomline is dat we nu eenmaal niet alles kunnen hebben in ons leven. Het leven is niet maakbaar. En je kunt je nooit 100% indekken tegen alle situaties die zich in de toekomst voor zouden kunnen doen.
Berusting is wat je rest als mens, en tevreden zijn met wat je hebt en altijd eerlijk zijn in een relatie. Ik wens iedereen veel wijsheid toe.
Mijn vriend was nog lang niet toe aan kinderen en ik wilde het wel heel erg graag. We hadden wel gesprekken over kinderen. Uiteindelijk zag ik overal kinderen, overal baby’s en zwangere vrouwen. Mijn diepste innerlijke wens liep bij anderen op straat. Ik werd boos en verdrietig. Ik werd daarnaast ook nog eens schijnzwanger. Uiteindelijk heb ik mijn vriend wel wat onder druk gezet. Ik heb hem aangegeven dat als hij echt geen kinderen wilde, wij niet bij elkaar hoorden. Het is geen ultimatum, maar een eerlijk gesprek over wensen. Als die te ver van elkaar afliggen, is deze relatie gedoemd te mislukken. Ik zou het hem kwalijk nemen als ik geen kinderen had en wel mooi was blijven wachten.
Hij begon uiteindelijk te lachen bij het idee dat hij een kind in zijn armen had. We zijn van plan het komende jaar met kinderen te willen beginnen. Onze relatie heeft nieuw leven ingeblazen gekregen met het vooruitzicht dat er kinderen komen.
Een ultimatum klinkt als chantage, omdat de emoties dan al te hoog zijn opgelopen. Wij hadden een gesprek, waarbij ik aangaf dat ik dit echt wilde. Dat ik het voelde. Ik werd depressief en ongelukkig, omdat hij me opsloot met liefde. Voor zowel man als vrouw is het niet eenvoudig als de een echt kinderen wil. Het is geen schande dat een stel uit elkaar gaat, omdat één echt niet wil en de ander wel. Het is een stuk eerlijkheid die noodzakelijk is. Hoe sterk de liefde ook is. Beide partijen hebben een sterk chantagemiddel en het begint aan beide kanten met liefde. Chantage komt echter voort uit de diepste wensen en emoties die te hoog zijn opgelopen. Begin bij een gesprek en eindig met een keuze. Een keuze die jullie samen maken.
Het klinkt cru om te zeggen, maar ik vind voor een kind zorgen eigenlijk, belangrijker, dan het hebben van een partner.Desnoods zorg ik er alleen voor, wat ze ook allemaal zeggen, het kan me gestolen worden. Of deze vrouw beslist of ze haar huwelijk met haar man kinderloos belangrijker vindt, dan het hebben van een kind, dat kan alleen zij zelf beslissen. Mensen zeggen vaak, je moet voor je partner kiezen, dat is het belangrijkste, dat kind is bijzaak, sorry maar daar ben ik het niet mee eens en blijkbaar weten die mensen ook duidelijk niet wat het is om kinderloos te zijn.
Waar gaat het nu eigenlijk om? Om het feit “kinderen krijgen” (maakt niet uit met wie blijkbaar) of van iemand houden, je leven willen delen en daarmee uit liefde kinderen mee krijgen? Als je weg gaat bij je partner omdat je perse kinderen wilt dan is dat maar goed ook, want hij stond toch al op de tweede plaats!
Laat weer eens zien hoe vervangbaar we zijn voor vrouwen. en waarom je als man nooit moet trouwen of kinderen moet krijgen. vrouwen houden niet van mannen. ze houden van de dingen die we ze kunnen geven. geld, kinderen, steun, etc. ze ruilen je zo in voor een ander. en scheiding kan vaak duur uitpakken voor een man. als je als man opzoek bent naar liefde kan je beter een hond kopen. dit soort reactie’s zijn de reden waarom ik geen kinderen wil als man. morgen kan ze misschien wel willen scheiden en dan heeft de vrouw alles wat ze wil. geld, huis, kinderen en een gedeelte van mijn inkomen. en als man heb je geluk als je er een bijzettafel aan overhoud. nee dank je. ik hou liever vast aan mijn vrijheid en geld. te veel risico te weinig voordelen. geen huwelijk, geen kinderen, niet samen hokken, geen sleutel, geen spullen achterlaten in mijn huis, geen sex zonder condoom die ik zelf gekocht heb, condoom nooit onbewaakt achterlaten. my way or the highway.