Beste Beatrijs,
Ik heb een zoon van 13 uit mijn allang voorbije huwelijk (man vertrokken naar het buitenland) en een zoon van 8 uit een kortstondige verbintenis met een man die zich na het bericht van mijn zwangerschap uit de voeten maakte en nooit meer iets van zich heeft laten horen. Vrij snel na de geboorte van mijn jongste leerde ik een aardige man kennen. Hij kwam en bleef bij ons. Mijn oudste zoon is verstandelijk beperkt. Hierdoor blaat hij overal rond dat hij een andere biologische vader heeft.
Mijn vriend en ik wonen nu ongeveer zeven jaar samen, en zodra bij kennissen de kinderen ter sprake komen, vragen ze: ‘Goh, de jongste, is die biologisch van je partner?’ Of zoiets. Ook ouders van vriendjes vragen dit telkens of ouders die ik bij de scoutinggroep tegenkom. Ik word zo moe van die indiscrete vragen. Ik heb soms geen zin om naar bijeenkomsten te gaan, waar ik weer die vraag verwacht.
Moet ik mijn leven lang aan alle bekenden en misschien beginnende vrienden vertellen met wie ik in bed heb gelegen? Zelfs de logopediste van de oudste vroeg er laatst naar. Mijn vriend vindt het ook heel vervelend, want hij zorgt erg goed voor de kinderen en zij zien hem als vader. Wat moet ik antwoorden? Aan de andere kant wil ik wel eerlijk zijn. Ook tegenover de kinderen.
Doorgezaagd over vaderschap
Beste Doorgezaagd,
Het is verschrikkelijk onbeschoft om een vrouw uit te horen over wie de biologische vader van haar kind is. Voel u dus niet verplicht deze nieuwsgierigheid te bevredigen. Hoe te reageren? Laat een ijzige stilte vallen en geef vervolgens antwoord op iets anders, zoals politici dat ook wel doen, als de vraag hun niet bevalt. U kunt iets afgemetens zeggen in de trant van: ‘Ons gezin bestaat uit vier personen. Jan-Diederik en Tom zijn de kinderen. Ik ben de moeder en mijn man is de vader.’ Als ze doorvragen, zegt u dat u geen zin hebt er dieper op in te gaan.
Voor zover uw jongste zoon nog niet weet dat de persoon die hij als zijn vader beschouwt niet zijn biologische vader is, moet hem dat een keer worden verteld, liefst voordat een van uw bemoeizuchtige kennissen meent hem op dit levensfeit attent te moeten maken. Laat u zich overigens niet door angst voor onbeschaamde vragen weerhouden van de omgang met andere mensen. Als u zich ongenaakbaar en onverschillig betoont in de kwestie ‘biologisch vaderschap’, houden ze vanzelf op u ermee lastig te vallen. Wees ervan overtuigd dat ze het geklets achter uw rug voortzetten, maar haal uw schouders erover op.
Graag wil ik aangeven dat ik het niet eens ben met uw advies over Doorgezaagd over vaderschap op 3 april. Het is mijns inziens in deze tijd vrij normaal te vragen of de kinderen van een stel van hen samen zijn, of van een van beiden. Dit kan interessante of nuttige informatie zijn als je bijvoorbeeld nadenkt over hoe een der “ouders” omgaat met het kind (niet om je er mee te bemoeien maar om je een mening te vormen). Ik vind dit een feitelijke vraag die niet bemoeizuchtig of onbeschoft is.
Iets anders is als je gaat vragen naar de achtergrond van of details over de biologische vader. Dat is een brug te ver.
Ik weet eigenlijk niet of u geïnteresseerd bent in de mening van lezers als die afwijkt van de uwe. Maar misschien is het interessant als u meer van soortgelijke reacties zou krijgen.
Een vriendin van mij, moeder van 3 kinderen van verschillende vaders, tobde jaren geleden met hetzelfde probleem, de in uw ogen ‘verschrikkelijk onbeschofte vragen omtrent de biologische vaders van haar kinderen’. Zij had zichzelf na verloop van tijd, staande voor de spiegel, de techniek aangeleerd, om hier met een vriendelijke lach op te reageren met: ‘De oudste? Die is van de melkboer.’ Voor sommige nieuwsgierigen was dat voldoende. Als dat echter niet zo was, dan voegde ze eraan toe: ‘En de tweede is van de bakker’. Dit alles met een opgewekte, maar niet te uitbundige glimlach. Zij vertelde mij dat als ze het goed deed, ze in negen van de tien keer succes had: verontschuldigingen, blozen van het nieuwsgierige Aagje. En voldoening voor mijn vriendin.
Maar het had haar wel veel tranen gekost, en heel veel oefenen gevergd, voordat zij dit probleem onder de knie had.
Toch vind ik dat in het antwoord over het hoofd wordt gezien dat de oudste zoon ‘blaat dat hij een andere biologische vader heeft’. Dat is heel jammer en pijnlijk, zeker als een verstandelijk beperkte jongen dat blijft herhalen.Ik denk dat dat er toch ook echt toe bijdraagt dat mensen zich af gaan vragen hoe het zit. Stel dat de tweede zoon helemaal niet lijkt op de vader in het gezin, dan komen dat soort vragen zeker boven.
Niet dat mensen daar naar horen te vragen. Maar het ‘open-zijn’ van de oudste zoon in het gezin, trekt vragen aan. Daar hoef je zeker niet aan Jan en alleman uitleg aan te geven.
Misschien kan de oudste zoon de riedel nog uit z’n repetoir krijgen?
Ik ben na een huwelijk van 22 jaar gescheiden en heb 4 kinderen, tussen de 2 oudsten en de 2 jongsten was 9 jaar. Toen ik al jaren gescheiden was, werd mij de impertinente vraag gesteld of ze wel allemaal van dezelfde vader waren. Een ander vroeg of het wel verstandig was om na die 9 jaren nog aan kinderen te beginnen, terwijl dat klaarblijkelijk toch op een scheiding uitdraaide !
Hoe brutaal kunnen mensen zijn.