Twee geloven op één kussen

Beste Beatrijs,

Ik (man van 30) heb sinds drie jaar een relatie met een vrouw van 25. We zijn allebei christelijk opgevoed. Ik liberaal, zij orthodox. De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan lezen over geloof en evolutie. Ik zie mezelf nu als agnost. Ik weet eigenlijk niet meer of er wel een God is en, zo die bestaat, of die dan ook christelijk is. Ik gun mijn vriendin alle ruimte in haar geloofsbeleving waar ik niets aan wil afdoen. Ik probeer haar niet van haar geloof te doen afvallen. Zij kan naar de kerk gaan, thuis bijbel lezen, bidden enzovoort. Maar we kunnen niet praten over onze denkbeelden, omdat ze de mijne veroordeelt. Het andere probleem is kinderen. Als die er zouden komen, heb ik beloofd dat zij hen binnen haar kerk kan opvoeden. Zelf vind ik het belangrijk dat kinderen leren om compassie met anderen te hebben, moed en hoop te ontwikkelen. Zij ziet het meer als zieltjes die moeten worden behoed voor ‘het grote onheil’. Het afgelopen jaar is onze relatie twee maanden uit geweest, maar we zijn toch weer opnieuw begonnen, omdat we van elkaar houden. Is het verstandig om deze relatie om te zetten in een huwelijk?

We denken verschillend

Beste We denken,

U kent ongetwijfeld het spreekwoord ‘twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’. Zoals alle spreekwoorden is dit een cliché, maar in alle clichés schuilt een kern van waarheid. Het is heel moeilijk in een huwelijk als man en vrouw anders denken over fundamentele zaken. En hoe je het ook wendt of keert, religie of de afwezigheid van religie is iets fundamenteels. Als het tot een huwelijk komt, moet u zich voorbereiden op onverwachte aanvaringen en een zeurend onbegrip over en weer, dat kan uitmonden in een wurgend gevoel van wanhoop. Misschien bent u daar tegen bestand, maar misschien breekt dat u op den duur toch op of anders uw vrouw wel. Wanneer er kinderen in uw huwelijk figureren, wordt het allemaal nog veel ellendiger. Denkt u zichzelf eens in: elke dag krijgen uw kinderen waarheden voorgeschoteld afkomstig van dominee en bijbel, waar u niet in gelooft! De kinderen zullen avondgebedjes leren, bidden voor het eten en zondags naar de kerk gaan, terwijl u zich van dit alles afzijdig houdt. Dat gaan de kinderen vreemd vinden. Die vragen op een gegeven moment: ‘Vindt papa het niet erg om naar de hel te gaan?’ Hoe moeten u en uw vrouw die incongruentie rechtbreien? Dat zal niet lukken. Als u om dit te vermijden maar gaat meedoen met alle rituelen, dan doet u de hele tijd alsof. Het is moeilijk om dergelijke hypocrisie vol te houden.

U zegt: ‘Maar we houden van elkaar.’ Ik weet niet wat u daaronder verstaat, maar voor mij is ‘houden van’ een situatie van intimiteit en het gevoel dat je op dezelfde golflengte verkeert. Dat je je ook niet heel anders hoeft voor te doen dan je bent, omdat je vrede hebt met hoe de ander in elkaar zit en hoe hij/zij tegen de wereld aankijkt. Als daar voortdurend conflicten over zijn, of als de botsende visies worden toegedekt omdat het al te pijnlijk is om er onbevangen over te spreken, dan verdwijnt de liefde in rap tempo.