Te veel ziekenbezoek

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar ben ik (hopelijk tijdelijk) invalide na een ongelukkige val. Ik ben hele dagen thuis en kan niet al te veel. Gelukkig heb ik erg veel lieve vrienden en familieleden die mij helpen. De laatste tijd merk ik echter dat ik het vervelend ga vinden dat er steeds mensen op visite komen. Normaal gesproken heb ik het ook veel te druk om mijn vrienden zo vaak te zien. Maar nu kan ik naar mijn idee niet met goed fatsoen ‘nee’ zeggen wanneer iemand vraagt of ik tijd heb. Ik ben heel blij met alle aandacht, maar ik zou graag meer rust willen. Hoe vertel ik dit aan iedereen zonder ondankbaar over te komen?

Einzelgänger

Mensen die lange tijd aan een ziekbed zijn gekluisterd, hebben vaak eerder last van te veel dan van te weinig aanloop. Zeker wanneer ze relatief jong zijn, midden in het leven staan met veel vrienden/collega’s enzovoort. Iedereen wil dan blijk geven van zijn betrokkenheid en kopjes thee komen drinken. Soms zijn die bezoekjes niet meer dan een Pavlov-reactie en realiseert men zich niet dat de zieke met een kaartje of een briefje meer verblijd zou worden. Sociale contacten zijn altijd in enige mate vermoeiend, ook wanneer je gezond bent. Je moet je hoofd erbij houden, de sessie niet verknoeien met eenzijdig gezeur, belangstelling tonen voor de ander en gemotiveerd zijn om ook iets over jezelf te vertellen. Niets ten nadele van deze tijdpassering, maar soms wil een mens (ziek of gezond) gewoon op de bank hangen met een mooi boek, een suffe televisiefilm of de loop van zijn eigen gedachten.

Met uw huidige lichamelijke gesteldheid zijn allerlei dagvullende verplichtingen weggevallen, zodat u ineens tegen een heleboel lege tijd aankijkt. Maar die hoeft zeker niet vol te lopen met sociaal opzitten en pootjes geven. Als (tijdelijk) invalide bent u net zo min automatisch beschikbaar voor gezelligheid als een freelancer die kantoor aan huis houdt.

Het is toch tamelijk belangrijk dat u aan uw goedbedoelende vrienden duidelijk maakt dat ziek zijn is iets anders inhoudt dan een zee van vrije tijd hebben. Allerlei dagelijkse dingen kosten inspanning, dus ook het onderhouden van sociale contacten. Als u behoefte hebt aan rust, neem dan die rust. Dat lijkt me belangrijker voor het genezingsproces dan dat uw vrienden hun barmhartige-Samaritaan-opwellingen kunnen botvieren. U kunt beginnen met uzelf achter een antwoordapparaat te verschansen en binnenkomende telefoontjes te screenen. U neemt degene op in wie u zin heeft, en de rest belt u terug, wanneer het u uitkomt. Vervolgens kunt u met hen afspreken dat ze voorlopig even dimmen en het initiatief voor telefoongesprekken/bezoekjes van u laten uitgaan. Als u dat een moeilijke boodschap vindt om over te brengen (maar het lijkt mij niet meer dan normaal – ik bedoel, iedereen wil toch dat u zich prettig voelt?) dan kunt u aan degene die het meest bij u over de vloer komt vragen of die als poortwachter wil optreden en namens u de nieuwe dienstregeling wil meedelen aan de anderen. Ik weet zeker dat iedereen uw wens zal begrijpen en respecteren. Goede vrienden dringen zich niet op, maar u moet hen niet in het duister laten tasten over uw wensen.