Beste Beatrijs,
Af en toe heb ik het wat treurige gevoel: ‘ik heb niks met haar’. Haar, dat is mijn mooie kleindochter van acht jaar. We wonen in dezelfde plaats, ze komt vaak met haar moeder bij ons (opa en oma) en we passen ook weleens op haar en haar grotere broer. Meestal negeert ze mij. Ze heeft blijkbaar niets met mannen, want diezelfde houding heeft ze tegenover mijn zoon (haar oom) die hier ook woont en tegenover andere mannen. Nadat zij baby af was, heb ik haar nooit meer eens mogen knuffelen en ze heeft ook nooit meer bij mij op schoot gezeten. Met mijn vrouw doet ze dat allemaal wel. Ze is mijn kleinkind en ik houd best van haar, maar ik krijg er eigenlijk niets voor terug en dat al jarenlang. Ik had en heb een beter contact met mijn kleinzonen en andere kleindochter. Wat moet mijn houding zijn?
Teleurgestelde opa
Beste Teleurgesteld,
Het is spijtig voor u dat uw kleindochter niet wat aanhankelijker is, maar ik denk niet dat er iets aan te doen valt. Sommige kinderen zijn nu eenmaal niet van het knuffelige soort of ze zijn er erg kieskeurig in. Dan willen ze gewoon niet dat er mensen aan hen zitten, en dat is dan dat. Deze personen moeten dat respecteren, anders krijg je bijzonder onprettige situaties met gehuil en losworstelpogingen.
Erover praten kan ook niet, want de reacties van het lichaam kunnen door een kind niet of nauwelijks rationeel worden verwoord – door volwassenen trouwens ook niet.
Accepteer het. U hebt wel een betere band met uw andere kleinkinderen, schrijft u. Dat is mooi. Bedenk overigens dat een grootouder vaak verschillende soorten banden heeft met verschillende kleinkinderen. Met het ene kleinkind loopt het beter dan met het andere. Een kwestie van persoonlijkheden die in elkaar vallen. Het komt bijna nooit voor dat een grootouder met alle kleinkinderen even goed kan opschieten en er even veel plezier aan beleeft. Ook dat wisselt naar gelang persoonlijkheid en temperament van de betrokkenen.
Misschien blijft de relatie tussen u en uw kleindochter altijd wat koeltjes. Misschien ook warmt die later nog op, als ze ouder wordt en bijvoorbeeld een gemeenschappelijke belangstelling ontdekt. Daar valt niets over te voorspellen.
U moet de toon en de intensiteit van deze verhouding door uw kleindochter laten bepalen. Dring haar niets op en roep haar niet ter verantwoording. Laat haar zelf aangeven wat ze wel en niet leuk vindt. U ziet wel wat ervan komt of niet.
En nog een laatste adviesje: Houd op met nadenken over ‘dat u eigenlijk niets terugkrijgt voor uw liefde voor uw kleindochter’. De grootouder/kleinkind verhouding zou belangeloos moeten zijn. Het zou voor u voldoende moeten zijn om u te verheugen in haar bestaan.
De relatie tussen déze grootvader en zijn kleinkind is wellicht allang opgeklaard maar er zullen ongetwijfeld meer grootouders zijn met dergelijke kleinkinderen.
Geen kind of volwassene hoeft tegen zijn/haar zin te knuffelen en het klikt nu eenmaal niet met iedereen even goed (dat geldt dus ook voor familieleden) maar negeren is nuffig en onbeleefd gedrag. Dat is niet aanvaardbaar. Opa en oma verdienen beter. Opa wordt dus gewoon gegroet en het kleinkind geeft fatsoenlijk antwoord op opa’s belangstellende vragen. Dat zou ik als moeder gewoon eisen van mijn kind. Geen prinsesjesgedrag!
Daarnaast kan de opa proberen een gemeenschappelijke interesse te vinden. Soms blijft het bij vragen als: hoe gaat het op school? En dat is dat. Maar het meisje warmt wel op bij oma, dan kan opa zich daar misschien langzamerhand ook af en toe in mengen. Als er cadeaus worden gegeven kan opa dat doen. Een beetje toenadering lijkt me de juiste weg, hoewel er geen wonderen verwacht mogen worden. De ouders moeten erop toezien dat het kind beleefd reageert, maar in geen geval mag fysiek contact worden afgedwongen, behalve een beleefde handdruk.
Het verhaal van deze teleurgestelde opa trof mij zeer omdat wij in een vergelijkbare situatie zitten. Onze 3 kleindochters van 7, 4 en 3 jaar begroeten ons (maar ook andere familie/visite) nooit met een hand en/of zoen of knuffel. Ze gaan door met hun spel of boekje, negeren ons en soms, als ze een goede bui hebben roepen ze nog voordat we binnen zijn: “Opa en Oma komen!” We zien ze regelmatig, wonen op 500 meter bij ons vandaan maar we voelen ons niet verbonden met dit drietal, ook al tonen we echt interesse voor hen!. Mijn dochter en schoonzoon stimuleren hen niet om ons normaal te begroeten. Als onze dochter ons verdriet daarover ziet spoort ze de dames wel aan maar haar man roept dan meteen: “Als ze niet willen hoeft het niet!” Het gevoel van de teleurgestelde opa dat je er niets voor terug krijgt hebben wij ook. Het advies van Beatrijs dat de verhouding grootouder/kind belangeloos zou moeten zijn strijkt mij echt tegen de haren in. Een respect vollere manier van omgaan mag toch wel gevraagd worden van deze kinderen? Wij worstelen toch nog met de manier hoe we hier mee om moeten gaan. Gelukkig hebben Chayenne en Marianne mij,met hun reactie, weer wat hoop gegeven. We gaan de ouders hierop aanspreken en wachten af hoe het zich in de toekomst ontwikkeld.
Natuurlijk moeten kleinkinderen hun grootouders begroeten, als ze binnenkomen en afscheid nemen, als ze weer weggaan! Dit kan door een kus of een hand te geven. Ouders moeten er ook op toezien dat begroeten altijd gebeurt. Maar kleinkinderen hoeven zich geen uitgebreide knuffelsessies te laten welgevallen, als ze daar geen zin in hebben. Ook is het onverstandig om spartelende kinderen in een ijzeren greep op schoot vast te houden. Wees voorzichtig met al te fysieke liefdesbetuigingen, dat is alles wat ik bedoel.
Ik ben een moeder van 2 dochters de een een knuffelkont de ander niet althans ze wil knuffelen als zij daar behoefte aan heeft. Wij vinden dat prima maar oma kan er niet mee omgaan. Nu heeft oma haar daar flink op afgerekend door haar steeds maar te confronteren met het feit dat haar zus die wel doet wat oma wil met haar te vergelijken. Met als resultaat dat onze jongste dochter er klaar mee is. Oma treft volgens haar geen blaam het probleem ligt bij onze dochter en bij onze manier van opvoeden. Inmiddels ben ook ik klaar met oma zij heeft onze dochter afgerekend op het feit dat zij niet voortdurend doet wat oma wil en dan denkt ze aan kusjes geven knuffelen op schoot kruipen lieve woordjes over en tegen oma zeggen etc etc. Je zou je als volwassene toch ook als zodanig moeten gedragen maar oma gedraagt zich als een klein kind wat haar zin niet krijgt.
Herkenbaar! Ik zie dit tafereel gebeuren tussen mijn 3jarige tweeling neefjes en mijn schoonvader. Hij is dwingend en pesterig in zijn wil tot aanraking en knuffelen. Onze houding is als je niet wil hoeft het niet een ‘dag’ en een zwaai is voldoende, in aanwezigheid van opa doen ze dit ook (is hij er niet, zijn ze open,speels en aanhankelijk) zijn claimende en grijperige manier van doen werkt echt averechts en ik krijg er ook een ongemakkelijk gevoel bij. Opa vind dat de kinderen tegen hem worden opgestookt en vindt het onopgevoede jongetjes.
Tis vreselijk wat ” volwassen” mensen soms teweeg kunnen brengen maar misschien is het nog wel erger dat ze het niet erkennen en de schuld bij een kind neer durven te leggen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook jammer vind dat onze jongste dochter mij niet dagelijks om de hals vliegt zoals onze oudste maar ik hou daarom niet minder van haar. Ze is mij even lief en als ze me opzoekt en komt knuffelen geniet ik daar des te meer van. Oma heeft inmiddels geen interesse meer in haar kleindochters ze heeft een nieuwe vriend waar ze al haar aandacht aan besteed. Wij vinden het prima nu kan ze in elk geval onze jongste spruit niet verder beschadigen.
Waarom is voor opa het contact pas goed als er geknuffeld wordt? Dan meet hij de waarde van het contact vanuit zijn eigen niet vervulde behoefte. Niet elk mens heeft dezelfde fysieke behoeften, ook kinderen niet. Er zijn ook opa’s die een gesprekje als heel waardevol ervaren of het gewoon heel leuk vinden om te kijken naar een spelend kind, maar vooral: er van genieten dat een kind lekker zichzelf is. Ik ben verbaasd hoeveel opa’s en oma’s hun eigen ruimte opeisen, zich druk maken over de opvoeding, etc. Ik vind het altijd heel sierlijk als mensen wijs oud worden, waarbij ze hun eigen toestanden en projecties hebben verwerkt. Hierdoor onstaat er ruimte voor de ander en zal ook een kleinkind zich sneller op zijn gemak voelen. Het gaat dan namelijk niet meer om opa, maar om het kind. Wat uiteraard best beleefd moet zijn, maar verder de ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Als opa zijn wensen en teleurstellingen loslaat, deze niet meer op het kind projecteert en zo de druk er af haalt, is er grote kans dat het kind zomaar op een ontspannen moment alsnog zijn hand pakt of tegen hem aan komt staan.
“Je krijgt er niets voor terug” wat is dat voor een houding! Ik ben het er totaal mee eens dat fatsoenlijk begroeten, antwoord geven als er tegen je gepraat wordt, bedanken voor ranja of iets lekkers en ook natuurlijk afscheid nemen op een hartelijke manier echt belangrijk is!
Naar opa en oma toe, en ook om kinderen te leren hoe het sociale verkeer werkt. Niemand wil graag een botte hufter zijn als hij volwassen is. “Geen zin” in dat soort dingen is geen excuus.
Ze zijn blij als ze straks weten hoe ze zich tot anderen moeten verhouden. Je leert het maar (met zachte hand, ik zou zeggen, begin op tijd)
Maar ik vind ook echt dat je de fysieke grenzen van kinderen altijd moet respecteren! Als je ze nu leert (meisjes én jongens) dat “die aanraking voor jou niet prettig is, maar het wordt van je verwacht” wat denk je dan? Dat ze later in hun leven wel kunnen zeggen “tot hier en niet verder” of “ik wil dit niet”?? Als je 13 bent moet je een populaire jongen afwijzen, want je bent “te jong” en dan moet je dapper voor jezelf opkomen, maar als je niet bij opa op schoot wilt dan moet je niet zo moeilijk doen?
Ik bedoel zeker niet dat opa te kwader trouw is, maar het is toch juist goed als ze in een veilige omgeving hun grenzen leren aangeven? En merken dat die gerespecteerd worden, juist door de mensen die zo veel van ze houden?
Verplicht knuffelen? Ik vind het geen goed plan… slik m in opa, tanden op elkaar en hopen dat ze goed terecht komen lijkt me..
Opdringerig deze grootouders en dwingend naar de kinderen.
Ik (leerkracht onderwijs) zie het soms zelfs bij mij op school: collega’s die een knuffel eisen van de kinderen…Als de kinderen vertrokken zijn, geef ik mijn mening klip en klaar: ongepast en pedag. onverantwoord: kinderen worden zo in hun eigen gevoelens gepasseerd en moeten zich aanpassen aan de behoeftes van volwassenen. Ouderwets en onethisch..
11 jaar geleden begon dit bericht met een opa die liefdesverdriet had over zijn kleinkind.
Mijn kleinkind noemt met stomme omi. Geeft nooit een kus of knuffel, zelfs geen hand en negeert me meestal. Als ik hem een keer van school haal zie ik hem in de armen van zijn meester vliegen wat me een warm gevoel geeft. Ikzelf blijf verdrietig achter, want zijn zus doet hem na en negeert me evengoed en zegt dezelfde dingen. De ouders vinden dit ok!?
Gelieve niet te snel te oordelen over anderen, maar het verdriet is groot en ik weet er geen blijf mee. Er is moeilijk mee om te gaan zeker als je telkens opnieuw moet slikken als ze vertrekken. Het terugkrijgen is een warm gevoel vanbinnen krijgen wat die opa bedoelt. Ik zou graag weten hoe het nu 11 jaar later is met die opa.
Hier een verdrietige omi.