Beste Beatrijs,
Een vriendin nodigde mij, alleenstaande vrouw, uit om een weekje langs te komen gedurende de maand dat zij en haar vriend in een huisje in Frankrijk verbleven. Uitnodiging vreugdevol aanvaard, tot haar vriend zich liet ontvallen dat er dan wel harde afspraken over het eten gemaakt moesten worden, want (ik citeer hem): “Als X en ik een tochtje in de omgeving gaan maken en onderweg een leuk restaurant tegen komen, is het natuurlijk heel vervelend als we alleen voor het eten terug zouden moeten.” Later dacht ik hier nog eens over na en ik zag me daar al zitten op het verlaten platteland, ’s avonds in een lege keuken, om voor mezelf een eitje te bakken en een kaarsje aan te steken. Dat je niet de hele dag gezamenlijk optrekt spreekt vanzelf, maar ik vind dat je het de derde in het gezelschap niet kunt aandoen om als stel ergens gezellig te gaan eten, terwijl de gast eenzaam in dat huisje zit, vijftien kilometer verderop.
Heeft de vakantie-etiquette daar iets over te zeggen? Mijn vriendin begreep het niet, toen ik bij nader inzien afzag van deze logeerpartij.
Assepoester met vakantie
Beste Assepoester,
Wie gasten te logeren heeft, eet samen met hen. Dat is zo’n beetje de basis van het ontvangen van vrienden. Als een gast niet eens van die primaire gezelligheid mag uitgaan, dan is hij in een hotel beter af. Daar weet ie dat ie er alleen voor staat. U heeft volkomen gelijk om niet in te gaan op een uitnodiging, waarbij het u te verstaan wordt gegeven dat u niet moet rekenen op gezamenlijke avondmaaltijden. Voor slechts een gratis bed is het de moeite niet om af te reizen.
Ik kan mij voorstellen dat het een teleurstelling is om op vakantie met een koppel te zijn en dan alsnog in je eentje te dineren. Toch vind ik het niet onoverkomelijk om het koppel ook de vrijheid te gunnen niet alle avondmaaltijden gezamelijk te nuttigen. Ik zou nagevraagd hebben: Denken jullie 1 hooguit 2 diners apart te willen of is het waarschijnelijk 5 of 6? En hoe denken jullie over het ontbijt en lunch?
Als een koppel een alleenstaande meeneemt en waarschijnelijk ook alle kosten van verblijf voor de rekening neemt, dwz een gratis bed en alle maaltijden in het huisje (inclusief achtergelaten voedsel, zodat de alleenstaande zelf haar diner kan bereiden als het koppel in een restaurant zit), dan zou het gepast zijn als de gast in dank voor de gastvrijheid in deze vakantieweek het koppel 1x naar een restaurant zou nemen en dan de gehele rekening betalen. Maar misschien is de gast armlastig en kan dat niet betalen. Vooraf verkondigen “wij willen als koppel ook wel eens met z’n tweeen in een restaurant dineren” kan ook een eufemisme zijn voor: “We snappen dat je zelf geen restaurant kan betalen en we willen je niet op extra kosten jagen, maar het gaat ons te ver om ook alle restaurantrekeningen voor je te betalen”. Dat laatste klinkt natuurlijk ongastvrij, maar is wel wat sommige mensen in hun hart vinden.
Als de alleenstaande niet armlastig is en wel kan trakteren of weliswaar weinig geld heeft, maar toch met bijeengeschraapt geld haar dankbaarheid wil tonen (haar wordt immers een vakantie aangeboden, in een hotel zou ze veel duurder uit zijn), dan is kan zij nu aangeven dat ze het koppel ook een keer wil trakteren.
ik ben het helemaal met Beatrijs eens (en niet met Petra). De vriendin en haar vriend gaan een hele maand op vakantie. Van die hele maand nodigen zij een week een vriendin uit. Dat is een kwart van de vakantie.
Ik vind het ronduit onbeschoft als je je gedurende een week niet als gastheer/-vrouw kan gedragen. En als gastheer/-vrouw gedragen betekent in dit geval: 7 dagen doorbrengen met de gast en o.a. de maaltijden samen delen. Als het goede vrienden zijn dan kan het gebeuren dat 2 uit het gezelschap gezamenlijk een paar uur erop uit gaan (in wisselende samenstellingen) terwijl er een achterblijft om even te relaxen. Maar het avondeten dient ten alle tijden gezamenlijk genoten te worden.
Als de alleenstaande vriendin graag alleen wil zitten dan blijft ze wel thuis, dan slaapt ze tenminste nog in haar eigen bed. En als de geliefden dan zo graag samen in dat ene romantische restaurantje willen eten, dan bewaren ze dat maar voor een van de andere 21 dagen dat ze op vakantie zijn.
Als je geen zin hebt om gasten te entertainen, dan moet je ze niet uitnodigen.
Ik vraag me zelfs af in hoeverre Assepoester deze mensen nog als haar vrienden moet zien.
Het lijkt ook de manier waarop dit gebracht werd. Als je nou echt een afspraak maakt , zo van vanavond hebben wij wat, maar de koelkast staat vol, en het is maar 1 avond, dan is het zo erg nog niet. Maar hier klinkt het alsof die gast maar af moet wachten of dat stel zin heeft met haar te eten of niet. Ze hebben geen zin zich aan de gast aan te passen. En dat klinkt inderdaad erg onaardig.
Interessante case, ze mogen wel heel blij zijn dat er iemand langs komt, al eens bedacht dat een maand lang met je vriend ook wel afwisseling kan gebruiken? Dus bezoek zeer welkom.
En inderdaad je eet met elkaar, zoals Assepoester beschrijft ’s avonds alleen en maar zien wanneer het stel terug komt? En dan aanhoren hoe gezellig ze het hebben gehad? Ik vraag me af of Petra zich voldoende kan inleven in de rol van Assepoester, de drang om uit eten te gaan kan toch niet zo groot zijn? De basis is thuis, kook gezellig met zijn allen.