Prooi van collega’s

Beste Beatrijs,

Ik leid als gescheiden, alleenstaande vrouw met twee kinderen een ander leven dan mijn meeste collega’s. Lastig is de omgang met de mannelijke collega’s. Sommigen zijn ook alleenstaand. Als ze met mij praten, schieten de hormonen door hun lijf, dat is te zien.

Ik krijg het gevoel loslopend wild te zijn. Hoe ga ik hier mee om? Net doen alsof ik het niet zie? Een beetje vals of assertief reageren helpt niet. Ik wil wel vrienden hebben, maar geen (seksuele) relatie want dat past niet in mijn toekomstplannen. Ik wil mijn collega’s ook niet ontlopen want vroeg of laat zijn er toch zaken die je gezamenlijk moet afhandelen. Weet u een elegante vriendelijke oplossing?

Prooi van collega’s

Beste prooi,

Het is me niet echt duidelijk waar u last van hebt. U schrijft over mannelijke collega’s bij wie de hormonen door het lijf schieten. Maar wat doen ze dan precies? Loeren ze naar u? Maken ze seksuele toespelingen? Kleden ze u met de ogen uit? Doen ze aan ongewenste intimiteiten? Zitten ze aan u? Geven ze u complimentjes? Nodigen ze u uit voor een romantisch etentje? Vragen ze u mee naar de film? Dit zijn nogal verschillende gedragingen, die ook verschillende reacties verdienen.

Bij handtastelijkheden kunt u gaan gillen. Dat schrikt meestal wel af. Geflirt of gefluit negeert u door u om te draaien of dwars door iemand heen te kijken. Op ongewenste complimentjes reageert u zonder glimlach met een koel ‘Dank je’. Doet iemand u een voorstel (eerbaar of oneerbaar), dan zegt u: ‘Nee, dank je, daar voel ik niets voor.’ Een zakelijke opstelling werkt doorgaans dempend op hitsigheid. Ambtelijke types nodigen niet uit tot hofmakerij. En hoe geconcentreerder u zich met uw werk bezighoudt, hoe minder de afleidingen tot u door zullen dringen.