Beste Beatrijs,
Vorig weekend stond ik onverwacht op de stoep bij mijn collega (vrijgezel, 49 jaar, woont bij/met z’n moeder) om een kopje koffie bij hem te kunnen drinken. Hij woont 130 km (!) bij mij vandaan en mijn vrouw en ik moesten toevallig in de buurt zijn. Het was 10.15 uur. Ik belde vanaf het begin van de straat met mijn mobiel om te zien of hij thuis was. Hij nam op en kwam meteen naar buiten, keurig gekleed en fris geschoren. Reeds van verre verontschuldigde hij zich met: ‘Ik moet om 11.00 uur weg!’ Ik zei hem dat we slechts tien minuten langs wilden komen voor een kop koffie.
Nu moet u weten dat deze collega en ik vriendschappelijk met elkaar omgaan op het werk. We gaan wel eens samen uit eten en we e-mailen elkaar zelfs zo nu en dan privé. Toch merkte ik dat hij niet blij was met mijn komst. Hij bleef maar herhalen dat hij op dit tijdstip net wakker was en last had van ochtendhumeur. Hoewel ik hem trachtte duidelijk te maken dat het maar voor even was en geruststellende woorden sprak over zijn frisse uiterlijk, maakte hij geen aanstalten om ons binnen te laten. Ten slotte zei ik maar dat we dan wel in het dorp koffie gingen drinken, wat hij een prima idee vond. Terwijl we naar de auto terugliepen, riep hij ons na dat we wél over een half uur zou mogen komen. Vanzelfsprekend hield ik de eer aan mezelf en ben weggereden. Ik zag nog dat hij zonder te zwaaien snel terug naar zijn woning liep. Heb ik te hoge verwachtingen? Ben ik misschien niet interessant genoeg voor hem? Ik heb een sterke behoefte om hem op zijn ongastvrijheid wijzen. Doe ik daar goed aan?
Op de koffie gekomen
Beste Op de koffie,
Tenzij het om intieme vrienden of familie gaat, is het zelden een goed idee om onverwacht bij bekenden voor de deur te staan, zeker niet bij mannen die bij hun moeder wonen. Het spontane langskomen (‘Hallootjes, we waren toch in de buurt, dus daar zijn we dan!’) wat onder studenten nog tamelijk gebruikelijk is, wordt door 30-plussers in toenemende mate als een overval beschouwd. Mensen ervaren dit als storend. Ze willen best iemand ontvangen, maar alleen op afspraak, zodat ze zich mentaal en fysiek kunnen voorbereiden op het toelaten van anderen in hun privé-domein. Ze moeten de boel opruimen, stof onder het vloerkleed vegen, enzovoort. Mannen die bij hun moeder wonen zijn helemaal terughoudend in het ontvangen van bezoekers. De kloof tussen hun werkende bestaan en hun privéleven is te groot. Buitenshuis zijn ze gewone volwassenen. Thuis ook, maar er blijft hun daar altijd een restje van de rol van kind aankleven.
Als u een paar dagen eerder uw plan om langs te komen aan uw collega had voorgelegd, was hij misschien akkoord gegaan. Hoewel ik vermoed dat hij er de voorkeur aan had gegeven om elkaar op een bepaald tijdstip te treffen in een naburig café dat goede uitsmijters serveert.
Zoals het nu ging hebt u hem op een onaangename manier voor het blok gezet. Het ligt een beetje in de sfeer van een badhokje openrukken, waar een bekende zich aan het verkleden is, en dan verbaasd zijn dat u niet gezellig wordt binnen genood. In plaats van uw collega te kapittelen voor zijn gebrek aan gastvrijheid zou u zich tegenover hem moeten excuseren voor uw overval.
Reactie op het stukje onverwacht langs bij mannelijke collega die nog bij zijn ouders woont. Helemaal mee eens. Men kan dit beter niet doen omdat mensen zich plotseling overvallen voelen. Bij de een kun je dit wel doen, bij de andere niet. Soms komt het de mensen niet gelegen dat zij bv. dingen in het huishouden moeten doen, een uitstapje of reis hebben gepland of dat het om andere redenen niet uitkomt of ze houden niet van onaangekondigd bezoek voor de deur. Bovendien valt men ook niet onder etentijd naar binnen of “s morgens al om bv. half tien in het weekend als er net boodschappen gehaald moeten worden. Werk en prive kan men meestal beter gescheiden houden van elkaar, doodweg om de simpele reden dat dit 2 totaal verschillende werelden zijn. Maar ook hier geldt weer als het een aardige werkcollega is waar je het buiten werktijd om ook goed mee vinden kunt, waarom dan niet. Maar alles met mate. Goede vrienden hoeft men niet altijd te zien. Als men er een tijdje tussen laat zitten heeft men elkaar ook weer wat te vertellen! Per s lot van rekening groeit de eikenboom ook niet in de schaduw van de beukenboom. Te dicht op elkaars lip is nooit goed.