Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 66, redelijk welbespraakt en vervul nog allerlei functies. Hoewel mijn dagen welbesteed zijn en ik prima tevreden ben met hoe ik mijn leven vormgeef, denken anderen daar anders over. Ik krijg heel vaak van verschillende kanten ongevraagd advies: vanaf hoe ik een kwast moet vasthouden, telefoneren, zitten, in een auto schakelen, boodschappen dragen tot en met hoe ik levensvragen filosofisch moet bekijken. Blijkbaar is er veel fout met mij. Ik word behoorlijk narrig van die adviezen. Als ik zeg dat ik geen prijs stel op kritiek, krijg ik het nog extra voor mijn kiezen: ik moet dat anders bekijken, hun opmerkingen zijn immers goedbedoeld en getuigen van betrokkenheid. Als ik volhard, krijg ik te horen dat ik lange tenen heb en dat men wel heel voorzichtig met mij moet omspringen.
Maar in elke suggestie voor verbetering schuilt de gedachte dat de spreker meer verstand van zaken heeft dan degene die verbeterd wordt. Ik vind dat aanmatigend. Wanneer ik advies nodig heb zal ik niet nalaten dat te vragen en in andere gevallen ben ik tevreden met mijn eigen aanpak. Zelf zal ik een ander niet snel voorhouden dat hij het verkeerd aanpakt.
Last van bemoeizucht
Beste Last van,
Uit uw relaas kan ik maar één ding concluderen: u hebt de verkeerde vrienden (familie?). Normaal gesproken bemoeien mensen zich niet zo indringend met het doen en laten van anderen. De voorbeelden die u geeft zijn heel eigenaardig. Kwasten vasthouden? Zitten? Boodschappen dragen? Wat kan het iemand schelen?! Het filosofisch bekijken van levensvragen valt daarbuiten. Deze kwesties lenen zich voor een serieuze gedachtenwisseling, waarbij gespreksgenoten hun eigen visie geven en van mening kunnen verschillen. Maar ook dan is het niet de bedoeling dat de een het beter weet dan de ander en hem de les leest. Vrienden en bekenden laten elkaar in hun waarde.
Tegenstribbelen van uw kant helpt kennelijk niet. In dat geval moet u meeveren. U zegt: ‘Dank voor de tip’ en u gaat gewoon door met uw bezigheden op de manier zoals u het gewend bent. Ga er verder niet op in, maar geef een non sequitur: begin over iets totaal anders wat er niets mee te maken heeft. De capriolen van uw kat bijvoorbeeld of het haarstukje van de buurman.
Bedankt Beatrijs! Hier heb ik wat aan.
Ik ben zelf een vrouw van 36 aan wie mensen hun opvattingen voortdurend opdringen in de vorm van ongevraagd advies (bijv.: ‘Het is mooi weer, dus dan ga je naar buiten? Nee? Is het niet heel goed voor jou om eens een tijdje in de zon te zitten?’ of letterlijk ‘Lou, je moet dat zo doen’ nog zonder dat degene interesse heeft getoond van hoe ik het zelf van plan was te doen en zonder dat ik om hulp gevraagd heb) maar ook wel op andere manieren (bijv.: ‘Alweer een pizza, word je daar niet een keer zat van?’ door mijn benedenbuurvrouw en mijn huisgenoot gooit ongevraagd en onaangekondigd dingen van mij weg waarvan zij vindt dat het wel weg kan).
Ik snap hier niks van en sta regelmatig van verbazing erbij te kijken met mijn bek vol tanden als iemand weer eens zoiets zegt/doet.
Ik ben blij dat ik deze pagina met een verhaal van een lotgenoot gevonden heb en ook blij met het advies, ik zal het in praktijk brengen en eens zien of het werkt.
Vriendelijke groet,
Louise
Natuurlijk geeft iedereen weleens een ongevraagde tip maar sommigen maken er inderdaad hun levenswerk van om anderen te vertellen hoe het allemaal beter kan. Ik sluit me aan bij Louise, alleen waren het bij mij slechts enkele mensen en hun gedrag was minder extreem. Niettemin kreeg ik er behoorlijk genoeg van. Omdat ze niet gevoelig bleken voor subtiele hints en evenmin voor de rechtstreekse aanpak heb ik deze kennissen aan de dijk gezet. Geen gemis, moet ik zeggen.
Mensen die dit bemoeigedrag vertonen en daarop worden aangesproken haasten zich altijd om pruilend te zeggen hoe goed ze het allemaal bedoelen. Hoe kún je zo prikkelbaar en ondankbaar reageren..?
Korte uitleg voor ze: zelfs als men het goed bedoelt komt het te pas en te onpas ongevraagd verstrekken van adviezen en suggesties opdringerig, bemoeiziek en betweterig over. Het is alsof de tipgever de ontvanger niet in staat acht om zelf na te denken en zijn/haar eigen beslissingen te nemen. Bovendien vergeet men dat ieder zijn/haar eigen behoeften en manier van leven heeft. Niet iedereen zit graag in de zon en niet iedereen telefoneert hetzelfde. Het is simpelweg niet nodig om andere mensen zo te betuttelen en inplaats van in de verdediging te schieten vraagt men zich beter af waar die betuttelbehoefte vandaan komt. Is het eigen leven te saai? Het is hoe dan ook een prima manier om goodwill bij anderen te verspelen!
Ook single misschien? Ik dop al jaren mijn eigen boontjes maar men denkt mij toch op gezette tijden van ongevraagd advies – vaak zonder aanleiding en van ongekende botheid – te moeten voorzien. ‘Weet je wat jij moet doen? Een man zoeken! Je hebt toch internet?!’ De hoofdprijs op dit moment gaat naar mijn buurvrouw die vond dat wanneer ik ga solliciteren (onlangs ben ik werkloos geworden) ik maar eens een goede kapper op moest zoeken. Tijdens een workshop over werk zoeken werd mij door een medecursist gezegd: ‘weet je wat jij nodig hebt? Een sterke leider!’ Ik ben steeds weer te perplex om direct te reageren maar neem meteen afstand van zo’n persoon. Toch ben ik ervan ondersteboven hoor. Wat bezielt mensen om zoiets te zeggen? Zie ik er zo hulpeloos uit? Of kunnen mensen het niet aan dat ik onafhankelijk door het leven ga en mijn obstakels weet te overwinnen zonder hun hulp te vragen?
Afhankelijk van de situatie/beschikbare tijd/ gezelschap leg ik uit hoe fijn het is van de Schepping dat élk mens z’n eigen denkvermogen en eigen pers.intelligentie heeft (en geen kudde-instinct) met als bedoeling deze vermogens te ontwikkelen en naar eigen inzicht te gebruiken. “Nog iets aan te merken of te zeuren?”, zeg ik dan.
“:Als ik hulp nodig heb, zeg ik het wel!, dus al je niets hoort, gaat het prima!”
Aan de opmerkingen te lezen bent u vast een enorme kluns ;-)
Nee. Die adviserende mensen zijn gewoon onzeker. Ze doen alles zoals het “hoort” om niet op te vallen – want dan krijgen ze immers zelf commentaar. U doet iets wat ze zelf ook wel zouden willen durven. Om hun ongemakkelijke gevoel de baas te blijven, schilderen ze u af als iemand die het “fout” doet. Daarmee krijgen ze een beter gevoel over zichzelf.
Ik krijg ook vaak ongevraagde “adviezen” en vind dat eigenlijk wel vermakelijk. “Al die domme mensen met hun obligate levenshouding” denk ik dan. Zoveel leuker om het anders te doen – zoals ik het wil.
Ontbijt jij met een reep chocola? Ga jij zo, zonder jas naar buiten? Mag jij in korte broek naar je werk? Waarom eet je niet mee? Dat is toch gezellig? Heb jij geen Netflix? Jij kunt toch op de fiets naar school? Verbruiken jullie zoveel water? Je móet je asperges kopen bij … Dit boek is écht iets voor jou. Met de trein is veel handiger, hoor.
Ongevraagd advies vind ik vooral irritant als het over lullige details gaat. Het is dan net alsof je continu twee ogen in de rug hebt van iemand die constant in de gaten houdt of er iets mis gaat en direct inspringt om het te verbeteren. Ik vind het bijna van een groter wantrouwen getuigen dan als het gaat om grotere en algemene zaken. Het is voor veel mensen een manier om hun invloed te doen gelden of iemand er nou behoefte aan heeft of niet. Misschien denken mensen dat het getuigt van grote betrokkenheid. Een misvatting dunkt me. Je bent niet meer op iemand betrokken als je telkens details gaat corrigeren, meer een gevolg van een te groot ego. In mijn ervaring hebben vrouwen en moeders meer een handje van corrigeren op detail niveau dan mannen en vaders. Maar misschien is dat louter mijn ervaring.
Oei, ik heb dit regelmatig zelf gedaan. Zal mijn leven beteren. Bedankt voor de tip!
Ik heb ook zo’n vriendin die vaak doet alsof ik niet tot tien kan tellen, terwijl ik de zelfstandige ben en zij bij zo goed als alles haar man nodig heeft.
Ik ga er meestal niet op in, maar word er ook vaak ontzettend kriegelig van.
Heb weleens maandenlang niet meer gereageerd, ze stuurde een link hoe ik voor mezelf op moest komen toen ik gezegd had dat ik moe was nadat de kleinkinderen bij me hadden gelogeerd.
Dat wilde ik zelf notabene, het was helemaal geen kwestie van geen nee durven zeggen, dat kan ik heel goed, het is gewoon logisch dat je dan moe bent.
Ik was dus ontzettend kwaad, maar uiteraard moet ik duidelijker zijn.
Ik denk dat het ook komt doordat haar eigen kleinkinderen nooit bij haar hebben gelogeerd toen ze kleiner waren, ze bemoeit zich volgens mij extreem met anderen om niet aan haar eigen sores te hoeven werken.
Mijn opmerkingen van jaja, dat weet ik wel, ik kan zelf denken, ik doe dat niet, enz, enz., werken niet en als er eens een tip bij is waar ik wat mee kan en ik laat dat merken, dan hemelt ze zichzelf op als de oplosser en komt ze vervolgens met nog veel meer ongevraagde tips en adviezen aanzetten.
Daarom zeg ik dan uiteraard veel liever niet dat ik er iets aan heb, het zet een sluis open.
Omdat ze zo hardnekkig is (en ook snel beledigd) blijft het een beetje hangen, maar ik haat betutteling en moet dat dus ook niet toelaten.
Bij praktische zaken waarbij ze zelf iets moet doen laat ze het afweten, maar wel altijd als een betweter bezig.
Waarom ga ik nog met haar om zou je denken! dat is een kwestie van een lang gezamenlijk verleden, geschiedenis die niet te delen is met de meeste anderen en daarnaast heeft ze ook wel een goed hart.
Ze heeft simpelweg een lastige gebruiksaanwijzing.
Overigens hulde voor de reactie van Hendrikje!
Sinds een paar jaar heb ik een relatie met een betweter. In het begin had ik het allemaal niet door, want het gaat heel subtiel. Ik kom uit een nare scheiding met kinderen. Hij heeft ook kinderen, en die zijn zo braaf. In de tijd dat ik er alleen voor stond heb ik het heel goed gered. Veel mensen vonden dat ik met rust gelaten moest worden of inderdaad hoe ik als alleenstaande moeder mijn kinderen moest opvoeden. Dat was ik blijkbaar kwijt geraakt bij de scheiding. Nu vind mijn partner ook dat hij zich overal mee moet bemoeien. En als ik dan zeg dat ik het vervelend vind, de ongevraagde adviezen. Dan snap ik het niet. Is alleen maar goed bedoeld. Doe ermee wat je wilt. Hoeft niet, het mag. Als ik dan zeg dat het vervelend is alsof ik niets kan of weet, dan wordt dat weer aan onzekerheid verweten. Uiteraard klopt dat ook wel een beetje, maar het helpt ook niet door mij constant te verbeteren. Vooral het advies over een paar vriendinnen die ik op een laag pitje wil gaan zetten, omdat ze ook nogal veel ongevraagde advies geven, zelfs zonder enige belangstelling naar mij. Zelfs bij het schrijven van dit stuk hoor ik in mijn gedachten mijn vriendin lachen en zeggen, dat kan echt niet zo hoor. Daar vind manlief dat ik het ook weer veel te negatief zie. Ze bedoelen het zo goed. Als ik blijf aandringen om mijn eigen weg te willen volgen, dan krijg ik te horen dat ik er toch zelf over begonnen ben.
Ik verlang naar de tijd dat ik alleen was. Nu ben ik eenzaam.
Ik zou iedereen willen vragen, bemoei je met je eigen leven.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Beste Angel,
Allereerst wil ik je een hart onder de riem steken: jij snapt het prima.
Betweters zullen zelf nooit het advies “geef geen ongevraagd advies tenzij het een zaak van leven of dood is” ter harte nemen. Ze zien in alles wat ze horen en zien een vraag om advies en nee, zij zijn niet verkeerd bezig, maar de grenzen die je aangeeft zijn verkeerd. Zelfs als jij tegen je partner zegt dat je het vervelend vindt, komt hij weer aan met adviezen hoe je daar het beste mee om kunt gaan opdat je er geen vervelend gevoel van krijgt. Als het niet tragisch was, zou het komisch zijn.
Ik heb de ervaring dat, als ik bepaald gedrag vervelend vind en de ander gaat er ondanks mijn vriendelijke verzoeken mee door, het weleens wil helpen om het terug te doen, maar dan overdreven, op het karikaturale af. Sommige mensen begrijpen de boodschap en zien er zelfs de humor van in, bij anderen wordt het er niet gezelliger op. Leuk om te doen vind ik het niet.
Wat betreft ongevraagde adviezen (lees: verhulde kritiek) heb ik geleerd om heel gereserveerd te zijn over mijn privézaken en net als jij bepaalde vriendschappen op een laag pitje te zetten. Ik leef met je mee.
Net als Hendrikje was ik ook zo. Ik ben nog steeds een betweter, maar dankzij steeds meer levenservaring ben ik wel wijzer geworden. Als ik nu de neiging heb om iemand ongevraagd advies te geven, kleed ik het voorzichtig in. ‘Zou het een ideetje zijn als je dit of dat zus doet in plaats van zo? Kijk eens of het iets voor je is?’ Daar wordt in de regel welwillend op gereageerd. Als ik zelf wel eens een ongevraagd advies krijg, hangt het ervan af. Soms is het inderdaad een bruikbare suggestie. Zie ik er niets in, dan zeg ik eerlijk dat het me niets lijkt, maar dat ik het wel wil proberen.
In alle bovenstaande gevallen denk ik dat ik de ander (m/v) in z’n waarde laat. Wie daar anders over denkt: reageer en corrigeer me eventueel!
Ik voel ook zo’n overweldigende aandrang om te helpen als ik een bekende met sores aanhoor. Dan geef ik de ander ruimschoots de mogelijkheid om te vertellen. Dat is al veel hulp. Gehoord worden.
En aangezien de beste stuurlui aan wal staan, houd ik m’n commentaar voor me. Ze hoeven mij ook niet te vertellen hoe ik iets moet doen. Als ik hulp nodig heb dan vraag ik erom. En ik probeer me zo min mogelijk te ergeren. Daar heb je alleen jezelf mee.