Ondankbare nichtjes en neef

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw en ik zijn bejaard. Mijn zuster ging in het flower power-tijdperk aan de drugs en aan de rol en verwaarloosde haar drie kinderen. Van tijd tot tijd namen wij die kinderen in huis. Toen die kinderen verloofd raakten en hun moeder zich nog steeds asociaal gedroeg, kwamen ze met hun verloofden vrijwel ieder weekend bij ons op bezoek. Glaasje drinken, eten en noem maar op. Allemaal heel gezellig. Dat heeft zo jaren geduurd. Sinds deze nichten en neef, zo rond de twintig jaar geleden, trouwden en zelf een thuis kregen, bezochten ze ons nog slechts sporadisch. Met de kerst sturen ze een kaartje of een e-mailtje. In al die twintig jaar hebben ze ons nog nooit bij hen thuis uitgenodigd, laat staan te eten gevraagd, behalve dan voor een geboortevisite. Nu ben ik van zins om die oomzeggers een brief te schrijven, waarin ik hen meedeel dat ze niet welkom zijn op mijn begrafenis. Als ze zich niet om ons bekommeren bij leven, waarom dan wel bij dood? Ik kan me niet voorstellen dat ze zo meteen met gevoelens van liefde aan de rand van mijn graf staan. Mijn vrouw is vergevensgezinder, want die vindt mijn voornemen maar onzin. Nou ja, wat vindt u er van ?

Verongelijkte oom

Beste Verongelijkt,

Heel vervelend, zulke ondankbare neef en nichten. Toch kan ik het niet zo erg vinden als u. Toen deze familieleden kind waren, hebt u samen met uw vrouw hen opgevangen. Dat was heel aardig van u, maar toch ook een enigszins voor de hand liggende taak als nabij familielid? Deze kinderen hebben nauwelijks een moeder gehad, begrijp ik. Daar krijg je een tik van mee. Ze hebben dingen gemist in hun opvoeding, zoals het leren van goede manieren, wederkerigheid in relaties, elkaar aandacht geven. Ondanks uw bekommernis in de weekenden zijn die kinderen veel aandacht tekort gekomen. En dan bedoel ik: opvoedende aandacht, dat ze leren hoe ze met anderen moeten omgaan. Ik neem niet aan dat u in de weekenden bezig was met het opvoeden van uw nichtjes en neefje. U bood gezelligheid en steun en dat was dat.

Na een prettige jeugd is het ook al zo dat volwassen kinderen weinig dankbaarheid tonen jegens hun ouders. Ze vinden het normaal dat ouders deze taak opgeknapt hebben. In uw geval werd er niet eens opgevoed, en de band tussen oom/tante en neef/nicht is toch al minder hecht. Het is dus zeker niet correct van deze oomzeggers om nooit eens wat aardigs terug te doen, maar bedenk dat de oude generatie altijd meer geeft aan het nageslacht dan zij van hen terugkrijgt. Als een volwassen geworden kind thuis blijft wonen en zijn (meestal haar) leven in dienst stelt van een oude moeder die verzorging en gezelschap behoeft, vinden mensen dat zielig voor dat kind (geen eigen leven!), terwijl het normaal gevonden wordt dat ouders zich opofferen om hun kinderen goed terecht te laten komen. Windt u zich dus niet teveel op over hun nalatigheid. Om uw familieleden de wacht aan te zeggen en hen te verbieden op uw begrafenis te komen lijkt me overdreven. Als u zo boos bent over hun gedrag, moet u hen allemaal optrommelen en in uw huis een donderpreek afsteken, zodat zij alsnog tot inkeer kunnen komen. Maar ga geen wraak nemen door hen te verbieden u de laatste eer te bewijzen. Luister naar uw vrouw! Die kijkt er reëler tegenaan dan u.