Beste Beatrijs,
Voor mijn werk neem ik elke ochtend de bus. In deze bus zitten meestal twee personen die ook bij mij op het kantoor werken. We kennen elkaar van gezicht, maar verder ook niet. Nadat we bij de bushalte uitgestapt zijn, volgt er nog een korte wandeling naar het kantoor. In de bus doen we vaak net alsof we elkaar niet zien, omdat we het liefst alleen zitten en geen zin hebben om een geforceerd gesprek te voeren.
Bij het uitstappen loop ik meestal zo snel mogelijk weg. We doen, nogmaals, net alsof we elkaar niet zien. Hoe moet ik hiermee omgaan? Als we elkaar in de gangen op kantoor tegenkomen, zeggen we meestal wel gedag. Ik heb geen zin om elke ochtend met hen te moeten praten in de bus of lopend naar het kantoor. Maar dit gedoe met net doen alsof we elkaar niet zien, staat me ook niet aan. We weten allemaal van elkaar dat we in die bus zitten.
Samen en toch alleen
Beste Samen en toch alleen,
U hoeft u zeker niet verplicht te voelen om sociale kletspraatjes te houden met collega’s die u tegenkomt in het openbaar vervoer op weg naar het werk. De collega’s hebben daar zelf ook geen behoefte aan, daar kunt u gerust van uitgaan. De aanloop naar het werk en de terugtocht beschouwen mensen als privétijd. Ze willen dan niet opzitten en pootjes geven (dat moet de hele dag al op kantoor) maar rust aan hun kop. Dit is precies de reden dat carpool-initiatieven altijd weer doodbloeden. Erken dat het zo ligt en vervolgens kunt u uw collega’s gewoon groeten in de bus of tijdens de wandeling in uw eigen tempo naar kantoor. Op het werk groet u elkaar ook als u elkaar tegenkomt ergens in het gebouw. Een begroeting betekent niet dat u er een gesprek aan moet vastknopen. Dat doet u op het werk toch ook niet?
Ik zou gerust elke morgen goede dag zeggen, maar voel je nu niet verplicht om een gesprek te voeren. Iedereen wilt zijn prive tijd ’s ochtens.