Man ging vreemd

Beste Beatrijs,

Een jaar geleden is mijn man tijdens een studiereis van twee weken vreemdgegaan met een reisgenote. Ik had meteen intuïtief een vermoeden, maar mijn man heeft het een poos ontkend, omdat hij ons huwelijk niet in gevaar wilde brengen en voor zichzelf zeker wist dat het een eenmalige aangelegenheid was. Omdat ik bleef aanhouden, heeft hij het mij uiteindelijk na een paar maanden toch verteld, onder de verzekering dat hij veel van mij hield en houdt en het hierbij zal blijven. Ik was natuurlijk boos en verdrietig (ook vanwege het aanvankelijke zwijgen en ontkennen), maar wij hebben de draad toch weer opgepakt. We hebben er veel over gesproken en mijn man was behoorlijk begripvol. Wij zijn al tientallen jaren bij elkaar en onze relatie is altijd hecht geweest. Toch merk ik nu, een jaar later, dat ik er heel moeilijk mee om kan gaan. Ik ben wantrouwend en onzeker geworden, en dat begrijpt mijn man niet altijd. Ik ben niet meer zeker van zijn liefde, hoezeer hij mij ook zegt dat die er wel is. Het is een naar gevoel waar ik vanaf wil. Hebt u advies?

Beschadigd vertrouwen

Beste Beschadigd,

Eén incident van ontrouw in een huwelijk van tientallen jaren zou ik niet onmiddellijk als een totale ramp betitelen. Het is erg, maar is het ook onoverkomelijk? Het gaat om iets eenmaligs dat verder niet is voortgezet. Bovendien weet u het alleen omdat u uw man maandenlang onder druk hebt gezet om te bekennen.

Een goed huwelijk moet tegen een stootje bestand zijn. Ik bedoel hiermee niet te zeggen dat partners allerlei relaties naast het huwelijk erop na moeten kunnen houden, maar dat er gewoon wel eens iets mis kan gaan. Uw man was twee weken van huis en maakte iets bijzonders mee, wat voor hem op dat moment op die plaats vanzelfsprekend was. Natuurlijk past zoiets niet in de opzet van een huwelijk. Hij is er dan ook niet mee doorgegaan.

Het is vervelend voor u als echtgenote om te weten dat dit zich heeft afgespeeld. Maar het is te weinig om uw hele huwelijk te laten instorten. U moet besluiten om die gevoelens van wantrouwen en onzekerheid van u af te zetten. Nog meer gesprekken en vragen om geruststelling en bevestiging van liefde werken op den duur destabiliserend. Probeert u zich eens in te leven in de situatie van uw man op die studiereis. Kunt u zich niet voorstellen dat het u ook had kunnen overkomen? De wereld is groot, intimiteit met anderen is zeldzaam. En dan gebeurt het dat je iemand tegenkomt voor wie je valt en met wie je op een eilandje in de tijd iets wezenlijks meemaakt. Het is een ervaring tussen haakjes waarvan betrokkenen weten dat er geen vervolg aan zit. De gewone relaties van het dagelijkse leven worden niet geschaad. Natuurlijk is zoiets nog steeds niet in orde, moreel gesproken. Maar kunt u zich er echt helemaal niets bij voorstellen?

Probeer uw man na te voelen. Ik zeg niet: ga het ook doen, want het gaat niet om lik op stuk. Maar probeert u het zich in te denken, en misschien wordt het dan makkelijker uw man deze excursie te vergeven. Gun het hem dat hij iets moois heeft meegemaakt, iets waar u buiten staat weliswaar, maar niemands leven kan volledig samenvallen met een ander z’n leven. Het ontrouw-incident is iets van hem en iets van het verleden, u kunt zich op dit moment, een jaar later, beter richten op zijn onverminderde toegewijdheid aan u en aan zijn huwelijk. Dat geeft meer ruimte, meer horizon dan dan uzelf te blijven kwellen met onzekerheid en wantrouwen.