Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 42 en mijn vriendin, met wie ik een LAT-relatie heb, heeft twee dochters van 11 en 13 jaar. Mijn band met de kinderen is redelijk goed, maar ik merk wel dat ze mij het liefst willen ‘verbergen’ voor de buitenwereld. Als ze een vriendinnetje mee naar huis nemen, kijken ze bij binnenkomst eerst angstvallig of wij niet aan elkaar zitten. Bovendien mocht ik niet met hun moeder mee naar een balletuitvoering van de jongste dochter. Ze was bang dat de andere meiden haar zouden pesten, als ze zagen dat haar moeder met een vrouw aankwam. Ik houd rekening met de meiden door mijn vriendin niet aan te raken als de kinderen thuis zijn en ik ben niet meegegaan naar die uitvoering. Toch vraag ik me af hoever ik hierin moet gaan. Ik weet dat kinderen van deze leeftijd erg wreed onderling kunnen zijn en een lesbische moeder is natuurlijk een goede aanleiding om iemand te pesten. Maar het lijkt me ook niet goed mezelf altijd maar te verstoppen. Ik vind dat andere kinderen gewoon mogen zien dat wij een stel vormen. Zelf heb ik mijn hele jeugd geen enkele lesbische vrouw ontmoet in het provinciestadje waar ik opgroeide, iets wat ik achteraf wel een gemis vond.
Ik wil me niet opdringen, maar verstoppen hoeft toch ook niet?
Liever openlijk lesbisch
Beste Liever openlijk,
U hebt niet zozeer een probleem met de kinderen alswel met uw vriendin. Niet u, maar zij is degene die zich met haar kinderen moet verstaan over deze zaken. Als die kinderen onvrede hebben met haar keuze voor een lesbische levensstijl, is het de taak van de moeder opvoedende gesprekjes te voeren en hen daar op een of andere manier mee te verzoenen. U als niet-samenwonende partner zonder gezag of autoriteit over de kinderen kunt daar beter buiten blijven. De (gescheiden) ouders zijn en blijven de opvoeders – uw rol als nieuwe ‘partner-van’ is die van de sympathieke deeltijd-huisgenoot, die zich begrijpend opstelt en zich vooral niet met essentialia bemoeit, want dan zitten die kinderen onmiddellijk bovenop de kast. Elke gescheiden ouder kan daar van meepraten.
Het is verstandig dat u en uw partner niet aan elkaar zitten, waar de kinderen bij zijn. Geen enkel kind vindt dat leuk, of het nu gaat om een hetero- of een homo-verhouding. Niet dat u uzelf moet verstoppen. U hebt een relatie, dus er is geen reden voor geheimzinnigheid. Ook verstandig trouwens dat het een LAT-relatie is. Zo hebben de kinderen hun moeder ook regelmatig voor zichzelf.
Aan welke gezinsactiviteiten u deelneemt en aan welke niet, is een zaak tussen u en uw partner. U moet het daar over eens worden, en vervolgens is het aan de moeder om met haar kinderen te bespreken wat er te gebeuren staat. Schaamte over het lesbische aspect van de relatie of onwil van de kinderen om een en ander te accepteren kunnen punten van zorg zijn, waar hun moeder energie in moet steken en zich sterk voor moet maken. Spreek uw vriendin aan, als bepaalde situaties of gebeurtenissen u niet bevallen. Zij moet het dan rechttrekken of de strijd met de kinderen aangaan.
Ik weet niet of het zin heeft, maar ik zou toch graag 5 jaar na dato nog willen reageren op dit onderwerp.
Het is een lastig pakket waar je inzit. Je wilt de kinderen beschermen door de relatie ‘verborgen’ te houden. Uiteindelijk geef je hier wel de boodschap af dat er iets is om voor te schamen. De kinderen worden bevestigd in hun gevoel. In een goed gesprek met alle leden van het gezin moet je proberen een nieuwe weg in te slaan. Een openlijke realatie waarin jullie zelf het voorbeeld geven dat je je er niet voor hoeft te schamen. De gevoelens van de kinderen serieus nemen en ze bevestigen in dat het moeilijk is. En de kinderen helpen met weerbaar worden tegen de buitenwereld. Ze kunnen er niet voor blijven weglopen ook al zouden ze dat graag willen. Er zijn dus meerdere paden tegelijk te bewandelen.
Nu besef ik me maar al te goed, dat ik hier achter mijn computer makkelijk praten heb. Dat het daadwerkelijk doen natuurlijk moeilijker is. Maar het is altijd belangrijk om te weten, waarom en waarvoor je iets doet, Dat je staat voor wat je uitdraagt.
Aan dit advies het je waarschijnlijk niets meer, maar er zijn vast en zeker mensen die ook wat rondkijken net als ik. En aan ieder van hen wil ik deze boodschap uitdragen.
Verder wil ik nog kort reageren op de andere reactie. Er wordt geschreven dat kinderen überhaupt niet van intimiteit van ouders houden. Ik denk dat ook hier geldt, dat ze dit als normaal en als een voorbeeld kunnen beschouwen. Als een liefkozig of knuffel in je eigen huis al niet meer mag. Kinderen reageren vanuit hun emoties, die moet je serieus nemen. Maar daarnaast me je ze sturen en grensen geven. Wat is er nou mooier dan een voorbeeld te zijn, hoe je een fijne relatie hebt. Misschien vinden ze het op het moment zelf het niet leuk, maar dat voorbeeld blijft ze wel hun hele leven bij.
Helemaal mee eens, wat een onzin om intimiteit te verbergen voor deze kinderen. Laat gewoon zien dat je van elkaar houdt. Er mag best begrip zijn voor loyaliteit aan bijvoorbeeld hun vader, maar je gaat toch zeker niet in een hoekje kruipen en jezelf wegcijferen? Je hebt een relatie met hun moeder en daar mogen jullie voor staan. Daarnaast vind ik het ook bizar dat er geen sprake zou mogen zijn van een rol als mede-opvoeder. In dit geval gaat het om een lat-relatie maar bij samenwonen stellen 2 volwassenen de afspraken vast.
“met haar keuze voor een lesbische levensstijl”
Ik struikel heel erg over deze zin. Seksuele voorkeur is geen “levensstijl”, het is onderdeel van wie je bent. Zelfs in 2005 was dat ook al bekend Beatrijs.