Beste Beatrijs,
Ik heb sinds anderhalf jaar een partner, een echte schat overigens. We zijn allebei veertigers. Hij heeft alleen niet de beste tafelmanieren. Hij schrokt, maakt veel geluid tijdens het eten en inhaleert zijn voedsel. Hij zuigt het naar binnen als een stofzuiger. Ik heb hem meerdere malen aangesproken op zijn manier van eten en dan lijkt het even goed te gaan, maar hij vervalt al snel in zijn oude patroon. Als ik er nogmaals iets van zeg, reageert hij of defensief of helemaal niet. Ik vermoed dat hij het echt wil veranderen maar dat zijn oude gewoonten er iedere keer insluipen. Heeft u voor mij handvatten hoe ik dit gesprek kan voeren zonder hem voor zijn hoofd te stoten?
Hoe verbeter ik mijn partner?
Beste Hoe verbeter ik mijn partner,
Dit is een groot probleem, waar geen simpele oplossing voor is. Ik begrijp dat u samenwoont met uw nieuwe partner. Dat is jammer, want dit soort verschillen tussen partners in tafelmanieren (maar vaak ook in normen voor taalgebruik, standaarden voor uiterlijk, hygiënische gewoonten) zijn buitengewoon ingrijpend en kunnen eigenlijk alleen verdragen worden, wanneer partners zo nodig wat meer afstand kunnen houden, zoals in een latrelatie. Het lastige van tafelmanieren is dat ze zijn ingesleten en op latere leeftijd nauwelijks nog te veranderen zijn. Dit kan alleen wanneer de persoon zelf hier keihard voor gemotiveerd is. Uw partner moet gedreven zijn om betere tafelmanieren bij zichzelf te automatiseren, anders gebeurt het gewoon niet. Nu al reageert hij defensief of helemaal niet, als u kritiek geeft.
Veel slechte tafelmanieren worden verergerd, doordat mensen te snel eten.
Voer nog eens een open gesprek met hem, waarin u uitlegt wat de nadelen van slechte tafelmanieren zijn: ze roepen walging op in gezelschap, mensen die het zien of horen worden er misselijk van. Zelf hebt u daar ook last van! Gevolg is dat degene met slechte tafelmanieren wordt gemeden en uit de weg gegaan. Mensen nodigen zo iemand liever niet uit voor een etentje. Niet thuis en niet in een restaurant. Dit belemmert sociale ambities en eventuele carrière. Op mensen met slechte tafelmanieren wordt vaak neergekeken: dat is iemand die niet weet hoe je netjes hoort te eten, hij zal in de rest van het leven ook wel niet weten hoe het hoort, hij is kortom iemand die ‘er niet bij hoort’. Ten onrechte natuurlijk, want ook iemand met slechte tafelmanieren kan een fantastisch persoon zijn, maar het is moeilijk vechten tegen de collectieve veroordeling.
Leg uw vriend dit uit en vraag of hij wat extra moeite wil doen om u ter wille te zijn. Een van de eenvoudigste adviezen voor hem: langzamer eten. Veel slechte tafelmanieren worden verergerd, doordat mensen te snel eten. Als ze zich alleen al voornemen om heel rustig te eten (met mes en vork), kan dat een stuk schelen. Gebruik desnoods een kookwekker.
Iemand vertellen dat ze walging opwekken lijkt me niet heel constructief. Slecht eetgedrag en vooral het schranzen kan heel goed en gevolg zijn van iemands jeugd. Misschien was er weinig eten of waren er broers/zussen die eten stalen als er niet snel genoeg werd gegeten, of kreeg hij straf van zijn ouders als hij niet snel genoeg at…
Ik zou proberen te achterhalen waar het gedrag vandaan komt, en met dat inzicht samen werken aan een oplossing.
Schrokken is sowieso behoorlijk ongezond; misschien is dat wel een nuttig argument?
Denk aan slechte spijsvertering, winderigheid, gezwollen buik, maagproblemen etc.
Ik weet natuurlijk niet of dit van toepassing is, maar mijn ingeving is dat het wellicht aan z’n gebit ligt. Als de stand van de tanden afwijkend is, dan kan dit de oorzaak zijn van zijn (voor anderen en wie weet ook voor hemzelf) zacht gezegd niet fijne manier van eten. Ook kan het aan de stand van z’n lippen liggen. Als het een fysieke oorzaak heeft, dan verklaart dat misschien z’n reacties. Hij zal zich dan waarschijnlijk generen. Ik zou eerst opletten of bovenstaande het geval kan zijn. Is daar niets mee aan de hand, dan zou ik hem vragen om een serieus gesprek. Verwijten, zwijgen of boosheid lost niets op, dit gaat steeds meer irriteren en zal een wissel trekken op de verder fijne relatie. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die hier tegen bestand blijven, daarom moet de oorzaak gevonden worden. Is het een kwestie van gewoonte, dan zal hij dit toch echt af moeten leren als hij op een gezellige manier met u verder wil.
Welnu, Beatrijs, u geeft ook al blijk van vooroordelen (.. tafelmanieren (maar vaak ook in normen voor taalgebruik, standaarden voor uiterlijk, hygiënische gewoonten). En niet iedereen zal van hem walgen en misselijk worden). Het doet me denken aan de Teletubbies, die slurpten ook en er kwam een stofzuiger bij te pas, maar dat vonden de kijkers leuk. Ik zou wel actie ondernemen, bijvoorbeeld niet meer samen eten (en duidelijk maken waarom), maar ik zou ook mijn partner met liefde bekijken als hij in zijn eentje zit te slurpen – een beroemde schilder had hem kunnen afbeelden!
Sorry, maar zowel de inzender als Beatrijs geven blijk van een immens tekort aan inlevingsvermogen.
Uit mijn eigen ervaring weet ik dat veel mensen zijn opgegroeid in het besef dat je nu naar binnen moet schuiven wat je kunt, want over 5 minuten is er niks meer te eten,
Zeer waarschijnlijk heeft de partner eenzelfde achtergrond waar eten of niet eten een harde realiteit was.
Je kunt een dergelijke achtergrond niet teniet doen door een beroep te doen op andere zienswijjzen over “hoe het heurt”.
De enige remedie is om de partner er op te wijzen dat niemand zijn portie zal betwisten, en dat het niet nodig is om alles naar binnen te schrokken teneinde genoeg voedsel binnen te krijgen.
Een open gesprek over hoe eten in familieverband in het verleden werd ervaren zou tevens verhelderend kunnen werken voor beide partijen.
Heel vaak is “de hond in de pot vinden.” geen ouderwets gezegde, maar de harde realiteit voor heel veel jeugdigen. Zij nemen die werkelijkheid mee in de rest van hun leven.
Aan Wil: dit is een rubriek over etiquette, dus ‘hoe het heurt.’ Dus dan is de vraag zo gek nog niet.
Vraag de lieve man of hij tijdens het eten steeds naar u kijkt om te zien hoe u eet. Dan kan hij ‘afkijken’. Als kind deed ik dat ook vaak als ik even mijn geleerde etiquette vergeten was.
Als uw beroep doen op enig welwillend inlevingsvermogen van zijn kant niet aan hem besteed blijkt, dan kan het mogelijk helpen zijn eetgewoonten te spiegelen. Maar dan een paar tandjes erger.
Ik zou hem niet aanvallen of met argumenten overtuigen van uw gelijk, dat roept weerstand op. U gaat uit van zijn goede wil. U kunt hem zeggen hoe het voor u is om ertegenover te zitten en hem vragen of hij om u een plezier te doen zou willen proberen wat netter te eten. U kunt begrip tonen voor het feit dat het erg moeilijk is om gewoontes te veranderen, en aanbieden hem op vriendelijke toon te helpen herinneren als zijn oude patroon er weer in sluipt. Als hij daar toestemming voor geeft kunt u dit samen gaan oefenen.
Ik zou zeggen dat als het al eens besproken is, een hand op zijn arm al voldoende zou zijn. Eventueel met een uitspraak als ‘doe maar rustig’ of ‘we hebben alle tijd’. Lijkt mij persoonlijk beter voor de relatie als zeggen dat het walging oproept, dan wordt iemand toch alleen maar defensief.
Doet hij dit ook als je uit eten bent?
Ik zou er eenx iets van zeggen en als dat niet helpt zou ik zonder iets te zeggen mijn bord oppakken en ergens anders verder eten. Zo voorkom je zijn bozige reactie en mag hij bedenken of hij het leuk vindt om alleen te eten of dat hij meer moeite wil doen om een gezellige tafelpartner te zijn.