Beste Beatrijs,
Deze week kreeg ik een brief van een goede vriendin. Behalve over leuke dingen schreef ze ook over een vriendin van haar, de zus van mijn ex-man. Ik ben al ruim dertig jaar van hem gescheiden. Ze schreef over mijn ex-schoonzus dat de ziekte van Alzheimer bij haar erger wordt en dat het voor haar man zwaar is. Maar ik heb helemaal geen belangstelling meer voor de familie van mijn ex. Hoe kan ik dat mijn vriendin op een liefdevolle manier duidelijk maken?
Liefdevol corrigeren
Beste Liefdevol corrigeren,
In een persoonlijke brief of e-mail schrijven mensen over wat hen zoal bezighoudt. Dat kan iets zijn wat de ontvanger interesseert, maar ook iets wat de ontvanger koud laat. Zo werkt het nu eenmaal in brieven. Het gaat te ver om uw vriendin te vragen of ze het in het vervolg niet meer over X, Y of Z wil hebben. Daarmee ontzegt u haar de vrijheid om haar gedachten de vrije loop te laten en haar gemoed te luchten. U hoeft natuurlijk niet in te gaan op ontboezemingen die u niet aanstaan. U kunt er gewoon stilzwijgend aan voorbij gaan. Als er toch iets van een reactie van u wordt verwacht, bijvoorbeeld tijdens een gesprek, kunt u het algemeen houden: ‘Heel erg dat X geslagen is door dementie.’ Wie het ook betreft (vriend of vijand), dementie is altijd erg. Vervolgens kunt u het onderwerp als afgehandeld beschouwen en het over andere zaken hebben.
Ik vind het hoogst ongepast om de ziektes van de ene vriend te bespreken met een andere vriend. Als een arts zich moet houden aan het medisch geheim, dan zie ik niet in waarom niet-medici de vrijheid moeten kunnen hebben om de ziektes van hun familieleden, vrienden en kennissen zonder hun instemming met derden te bespreken. Natuurlijk moet iemand zijn of haar gemoed kunnen luchten, maar dat kan ook zonder namen te noemen en door het te hebben over “een kennis van me”.
Daarnaast vinden veel mensen het vervelend om te pas en te onpas herinnerd te worden aan een ex-partner en dat vind ik zwaarder wegen dan de vrijheid om de gedachten de vrije loop te laten. Dat kan toch ook bij iemand anders dan een ex-partner? Als een gesprek tussen de briefschrijfster en haar vriendin over echtscheidingen in zijn algemeenheid gaat, kan ze rustig zeggen dat veel mensen liever niet onverwachts aan een ex-partner herinnerd worden. Met een beetje mazzel pakt haar vriendin de hint op.
Als laatste wil ik opmerken dat veel mensen er niet op zitten te wachten om getrakteerd te worden op allerlei verhalen over allerlei ziektes van allerlei mensen. Zelf geef ik daarvoor ruimte als het gaat om ziektes van de persoon zelf en van de meest naaste familieleden of als een heel goede vriend aan een ziekte is overleden.
Deze vrouw is al dertig jaar gescheiden, zo gevoelig zal dat niet meer liggen! Een leek heeft geen beroepsgeheim en mag best met naam en toenaam over een zieke praten. Als de zieke dat niet wil (en bij beginnende dementie kun je zo’n besluit nemen) dan moet deze het zelf geheim houden. Geen aanrader want dat kost energie en vermindert steun en hulp. Ziek zijn hoort bij het leven, scheidingen ook, als dat allemaal taboe’s gaan worden dan wordt een gesprek wel erg op eieren lopen!
Hoe je het ook wendt of keert, het is iemand die je kent en ook al is de ex reeds lang geleden ex geworden, het blijft deel van je levensgeschiedenis. Het zijn mensen met wie je raakvlakken hebt (gehad) en dan vind ik het niet raar dat een vriendin dit noemt in haar brief, zeker als die vriendin zelf nog goede relaties onderhoudt met die mensen. Doe er niet geprikkeld over, maar benoem het in de brief terug: “Wat vervelend om te horen, wens hen veel sterkte”. En klaar.