Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van eind veertig en heb sinds vijftien jaar een relatie met mijn partner. Hij heeft drie zoons die ik heb leren kennen, toen ze 13, 15 en 17 waren. Doordat ze de helft van de tijd bij ons woonden en de andere helft bij hun moeder, heb ik ze van dichtbij meegemaakt met alles wat daarbij hoort: helpen met huiswerk, vakanties, verjaardagen enzovoort. Alles om ervoor te zorgen dat ze zich gezien voelden. Het was niet altijd gemakkelijk, maar ze zijn goed terechtgekomen en de band met hen wordt steeds beter. Dat ze nu volwassen zijn, scheelt enorm.
De zoons zijn het huis uit en ik had verwacht dat we meer tijd zouden krijgen voor onszelf en dat ik nu wat meer op de eerste plaats zou komen. Dat is niet het geval. Mijn partner is nog steeds meer bezig met het welbevinden van zijn zoons dan met het mijne. Mij bekruipt het gevoel dat ik mijn tijd en energie aan de verkeerde man besteed heb en dat doet best pijn. Hij vind dat ik overdrijf en dat dit alles is wat hij me kan bieden. Hij is niet van plan hier verandering in te brengen. Hij wil dit überhaupt niet bespreken. Elke poging daartoe eindigt altijd in een meningsverschil, dus laat ik het zitten. Vraag ik te veel van hem?
Geen aandacht
Beste Geen aandacht,
De zoons van uw man zijn nu om en nabij de dertig. Ruim en breed volwassen en misschien heeft een of meer van hen ook al zelf een partner. Het is in ieder geval een leeftijd, waarop ze hun eigen leven leiden en niet voor elk wissewasje de hulp van hun vader nodig hebben. Het is heel vreemd dat uw partner meer tijd besteedt aan zijn zoons dan aan u.
Ik neem aan dat u ’s avonds met uw partner op de bank zit en dat u samen eet, slaapt en het dagelijkse leven doorneemt. Zijn er concrete zaken die u graag met uw partner zou willen doen (bijvoorbeeld met vakantie gaan, uitstapjes, naar de film of een voorstelling bekijken, bij vrienden op bezoek) die er nu niet van komen, omdat hij voortdurend moet behangen, vissen of koffiedrinken met zijn kinderen? Zo ja, neem een initiatief en vraag hem of hij een van die dingen met u wil doen, en wel deze week. Als hij weigert, omdat hij geen tijd wil vrij maken om eens iets gezelligs met u te doen, dan heeft u slechts een minimale, beetje armetierige relatie, waarin uw verlangens en behoeftes geen rol van betekenis spelen. Als uw partner niet gemotiveerd is om gebruikelijke partnerdingetjes met u te doen, ziet het er niet best uit voor uw gemeenschappelijke toekomst.
U was gewoon perfect als stiefmoeder en huishoudster (neem ik aan). En nu gaat u zeuren. Dat kan mijnheer er niet bij hebben.
U heeft gelijk: u heeft tijd en energie aan de verkeerde man besteed.
Uw partner is niet eens bereid is om uw ongenoegen in de huidige gang van zaken te bespreken. Na 15 jaar zou zijn focus onderhand eens moeten liggen op u en uw gezamenlijke toekomst. Het simpele feit dat hij u botweg mee deelt dat u genoegen moet nemen met de aalmoezen die hij u gaat geven v.w.b. tijd, aandacht en liefde is in feite niets meer dan een bevestiging van uw vermoeden dat u 15 jaar van uw leven hebt verknoeid aan de verkeerde partner. Gelukkig bent u nog lang niet te oud om een beter leven voor u zelf te realiseren.
Naar mijn mening bent u een partij waar menig man zijn handjes voor in elkaar zou knijpen. Neem geen genoegen met een parasiet die u blijkbaar alleen nodig heeft voor zijn behoeften zonder dat hij ook meer enigszins van plan is om u maar met één stap tegemoet te komen.
Onderzoeken wat de relatie wel te bieden heeft. Heeft u bijvoorbeeld een eigen inkomen of bent u financieel afhankelijk van uw partner? Hebt u de vrijheid om wel uw eigen tijd in te delen en bent u instaat om buiten uw partner om een netwerk op te bouwen waar u wel leuke activiteiten kunt ontwikkelen? Bent u voor vermaak afhankelijk van uw partner of heeft u bewegingsvrijheid hierin? Deze aspecten zou ik wel meenemen alvorens te besluiten om te vertrekken. Om zomaar na trouwe dienstjaren zitten te verpieteren ergens 3 hoog achter of afhankelijk zijn van een nieuwe partner is ook nogal wat.